ปัญหาของผมตอนนี้คือ ผมมีงานประจำอยู่แล้วครับ แต่อยู่ไปก็มองไม่เห็นถึงอนาคต เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางโตขึ้น หรือได้รับอะไรที่มากกว่านี้อีกแล้ว...

เนื่องจากผมได้รับทุนการศึกษาในระดับอนุปริญญา เพื่อเข้าศึกษาต่อในวิทยาลัย... แต่มีข้อตกลงว่า เราต้องทำงานตอบแทนทุนเขาเป็นเวลา 5 ปี

ตอนนี้ผมได้งานใหม่ครับ จะได้เริ่มงานวันที่ 3 มกราคม พ.ศ 2562 นี้ แต่ผมยังมีสัญญาติดอยู่กับที่ทำงานเก่า เงื่อนไขมีอยู่ว่า ถ้าหากผมต้องการที่จะออก ผมต้องหาเงินก้อนมาชดใช้คืนทั้งหมด 150,000 บาท เพราะเพิ่งทำได้แค่ 1 ปี 6 เดือน โดยประมาณ โดยตอนนี้ผมยังรอคำตอบอยู่ว่าทางบริษัทจะยอมให้ผมผ่อนจ่ายหรือเปล่า?

งานใหม่ที่ผมได้รับเป็นงานเกี่ยวกับแบรนด์รถยนต์ยี่ห้อหนึ่งที่มีชื่อเสียง อย่างน้อยที่นั่นก็มีค่าตอบแทนที่ดีขึ้น และยังมีสวัสดิการอะไรต่างๆ ให้กับพนักงานอีกด้วย ซึ่งมันสามารถทำให้เราดูมีความมั่นคงที่ดีขึ้น ซึ่งแตกต่างจากงานปัจจุบันที่ผมกำลังทำอยู่ ด้วยเงินเดือนเพียง 11,300 บาท ซึ่งหลักจากที่หักค่าใช้จ่ายที่จำเป็นแล้ว เงินที่เหลือใช้ได้เพียงแค่เดือนชนเดือนเท่านั้น แล้วการวางแผนชีวิตให้มีความมั่นคง มันจะมีได้อย่างไร...

แน่นอนว่าทุกบริษัทต่างต้องการความมั่นคง แต่ชีวิตของพนักงานที่เป็นกำลังสำคัญที่จะทำให้บริษัทเดินต่อไปข้างหน้าได้ เขาเหล่านั้นก็ต้องการความมั่นคงให้กับชีวิต และคนที่เขารักเหมือนกัน หากบริษัทดีและเอาใจใส่พนักงาน ก็คงไม่มีใครเขาอยากออกไปหางานที่อื่นทำ ปัจจุบันผมได้รับเพียงแค่เงินเดือน ไร้สวัสดิการ ไร้เบี้ยขยัน โบนัสที่บริษัทให้ ก็เพียงแค่ 1 เดือน แล้วแบบนี้ใครอยากจะทนอยู่ต่อไป เพราะทุกคนก็อยากเลือกเส้นทางที่ดีให้กับชีวิตกันทั้งนั้น และรู้อยู่แล้วว่าหากอยู่ที่นี่ต่อไป อนาคตจะเป็นอย่างไร...

เรื่องที่ทำให้ผมเครียดมากคือ ผมจะหาเงินจากที่ไหนมาคืนเขา เขาจะยอมให้ผมผ่อนจ่ายหรือเปล่า หรือผมจะยอมโดนฟ้องแล้วตกลงการผ่อนจ่ายว่าจะได้จ่ายเท่าไหร่ ผมไม่มีหนทางอื่นอีกแล้วครับ เพราะผมและทางบ้านของผมก็เพียงแค่หาเช้ากินค่ำไปวันๆ ผมเป็นลูกคนโต ภาระหน้าที่เลยมาตกอยู่ที่ผม และผมอยากให้เขาเหล่านั้นได้รับความสุขจากผม ก่อนที่เขาหรือผมจะจากกัน ทั้งพ่อแม่และน้องที่ผมรัก...

“อนาคตคือสิ่งที่ตัวเราเลือกที่จะเดิน แต่เส้นทางที่เราอยากจะเดินนั้น กลับมีโซ่เส้นใหญ่ที่ล่ามเราไว้ ไม่ให้ไปไหนได้เลย”