เราเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ เลี้ยงลูกเองมาตั้งแต่เค้าอยู่ในท้องจนตอนนี้ลูกอายุ17ปีแล้วและกำลังจะก้าวขึ้นสู่มหาวิทยาลัยในปีหน้าที่จะถึงนี้ และเนื่องด้วยเราต้องมารับผิดชอบหนี้สินของคนอื่นที่กระทำไว้กับเราเกือบๆห้าแสนตั้งแต่ปีที่แล้วเราเลยเลือกบอกลูกชายของเราตั้งแต่ตอนนั้นว่าแม่เป็นหนี้นะต่อไปนี้ต้องประหยัดและจะใช้เงินแบบก่อนไม่ได้แล้วนะซึ่งลูกเราเข้าใจในสิ่งที่เราบอกได้ดี จนมาเมื่อ 2 วันก่อนเราเลิกงานมาลูกเดินมาถามเราว่า

ลูกชาย : แม่ช่วงนี้แม่ไม่ค่อยมีเงินใช่มั๊ย

แม่ : ใช่ครับก็แม่ต้องผ่อนหนี้ที่บอกหนูไง
         หนูมีอะไรรึปล่าว

ลูกชาย : งั้นหนูดร็อปเรียนปีนึงก่อนก็ได้แล้วหนูจะไปหางานทำจะได้ช่วยแม่เรื่องค่าเทอมตอนขึ้นมหาวิทยาลัย

แม่ : แม่เหนื่อยเดี๋ยวค่อยคุยกันนะครับ

แล้วเราก็รีบเดินเข้ามาในห้องตัวเองเพราะไม่อยากให้ลูกเห็นว่าเรากำลังจะร้องไห้ ตอนนี้คำพูดลูกมันลอยอยู่ในหัวคนเป็นแม่อย่างเราตลอดเวลาว่าเราเป็นแม่ที่แย่ขนาดไหนกันนะถึงทำให้ลูกคิดจะดร็อปเรียน ความรู้สึกตอนนี้มันบอกไม่ถูกเรารู้สึกผิดกับลูกมากๆ เราอยากรู้ว่าเวลาคุณแม่ท่านอื่นๆเครียดแล้วใช้วิธีไหนบ้างที่จะทำให้หายเครียดค่ะ