คือตอนเด็กๆมันเพิ่งมีพวกตุ๊ดพวกเกย์เข้ามาตอนสมัยนั้นครับ ละตอนเด็กๆผมก้เเบบบ้าๆไปเลยเอาให้เพื่อนขำๆสนุกๆเเบบเเค่หยอกๆหนะครับ จนผมขึ้นมัธยมผมก้เลิกนิสัยบ้าๆนั้นเเล้ว เเต่มันมีพวกเพื่อนเเต่ประถมก้ล้อเหมือนเดิมผมก้ปล่อยไป พอผ่านไปซักพักก้มีผญเข้าใจผิดไม่มีใครกล้ามาหาเลยครับ มีเเต่พวกตุ๊ดพวกเกย์มาชอบ จนทำให้ผมเกลียดไปเลยครับ

ละพอผมโตขึ้นก็ไม่มีผญเข้ามาจีบเลยหน้าตาผมก้ไม่ได้ถึงกับเเย่ อยู่เเบบกลางๆครับ เเต่พอไม่มีผญมาจีบเลย  มันก้มีความคิดนึงเเล่นเข้ามา"หรือกูเป็นวะไม่มีผญเข้ามาหาเลยมีเเต่พวกเเบบนั้นมาชอบ" ละมันก้เเล่นมาในหัวตลอดหนะครับ จนผมเครียดตลอดเวลา ต้องเตือนตัวเองว่า"ผมเป็นผช ผมชอบผญ"อย่างงี้ตลอดเวลาที่มันเริ่มคิดหนะครับ(ผมอะชอบผญที่ขี้อ้อนๆเเต่มันหายากครับ)

เเล้วผมเป็นพวกชอบอยู่เเต่บ้านคนเดียว ไม่อยากออกไปไหนเเล้วบ้านผมก้มีเเต่ผช ผญคือเเม่คนเดียวครับจนทำให้ผมไม่เคยคุยกับผญตัวเป็นๆที่อายุเท่าๆกันเลยครับ เเล้วตอนผมคุยกับผญก้คุยไม่เป็น กะจะจีบเองเเต่มันมืดเเปดด้านไม่รู้จะคุยอะไรดีมุกจีบก้จีบไม่เป็น เเล้วมันทำให้ผมไม่เคยมีเเฟนเป็นตัวเป็นตนเลยครับ ซึ่งตอนนี้มันเริ่มเป็นหนักเเล้วครับ ความรู้สึกผมมันด้านชาไปหมด ความรักคืออะไร เป็นยังไงผมยังไม่รู้เลยเเล้วความคิดที่เเล่นตลอดก้เข้ามาหนักๆทุกเวลาที่ผมอยู่คนเดียวเลยครับ มันทำให้ผมเครียดจนนอนไม่หลับเลยครับ

ผมจะจัดการกับปัญหานี้ยังไงดีครับ