เกริ่นก่อนนะครับ โดยปกติผมจะเป็นคนที่เวลาเจอใครเปิดขอไฟเลี้ยวจะเข้าเลน ผมจะยอมให้รถคันนั้นๆ เข้ามาเสมอ ยกเว้นคนประเภทแทรกตามคอสะพาน, เส้นทึบหรือจุดอันตรายอื่นๆ เป็นต้น หรือเวลาที่มีรถจะออกจากซอยตอนที่รถติดก็จะพยายามที่จะปล่อยให้รถคันนั้นได้ออกมา สลับฟันปลากันไป ทางม้าลาย เส้นเหลืองต่างๆ ก็ไม่เคยคิดจะไปจอดทับ แม้ว่าบางทีคันหลังจะบีบแตรก็เถอะ

แต่วันนี้มีเรื่องให้ต้องหัวร้อน ซึ่งจริงๆ ก็หัวร้อนอยู่บ่อยๆ กับเรื่องบนท้องถนน คือมันจะมีคนบางจำพวกที่แบบว่า ข้างหน้ามันก็ไปไม่ได้ซึ่งก็เห็นๆ อยู่ว่าเค้ากำลังมีการซ่อมถนนอยู่ แล้วเผอิญวันนี้ผมอยู่ในเลนที่ต้องเบี่ยงออกเพราะทางข้างหน้ามันสุดทางแล้ว แล้วรถมันก็ติดแบบขยับทีละนิดๆ ผมก็เปิดไฟเลี้ยวเพื่อที่จะขอเข้าเลนตามปกติ แต่ก็ไม่เข้าใจคันข้างหลังเหมือนกัน มันทั้งจี้ ทั้งเบียดเพื่อกันไม่ให้ผมเข้าไปในเลน แถมบีบแตรลากยาวใส่ ซึ่งก็เห็นๆ กันอยู่ว่าทางข้างหน้ามันไปไม่ได้ ผมเลยเปิดกระจกไปยกมือประมาณว่าขอโทษ แต่คันหลังเจ้ากรรมเหมือนจะไม่ยอมแพ้ แกดันเบี่ยงออกมาเลนที่ผมเคยอยู่ ทั้งๆ ที่มันเกือบจะสุดทางไปชนป้ายที่เค้ากันไว้แล้ว แล้วกลับเข้ามาแทรกข้างหน้าผม ผมก็ไม่ได้อะไรก็ปล่อยผ่านไป อยากเข้าก็เข้าไป มันไม่ได้ทำให้ผมไปถึงที่หมายช้าซะเมื่อไหร่ล่ะ (เหตุเกิดบนถนนเทียมร่วมมิตร มุ่งหน้าแยกเดอะสตรีทรัชดา)

จริงๆ จุดประสงค์ของกระทู้นี้ คือ อยากกราบอ้อนวอนขอให้ทุกคนมีน้ำใจในการใช้รถใช้ถนน ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์อยากจะชนะอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั่งบนท้องถนน คืออยากให้มองสถานการณ์ ณ ขณะนั้นด้วย ว่าข้างหน้ามีอะไรรึป่าว เข้าถึงขอมาเข้าเลน ไม่ใช่สักแต่จะหวงเลนตัวเอง มันไม่ได้ทำให้คุณไปช้าลงนักหรอก

ปล. บางอารมณ์ก็รู้สึกน้อยใจนะ เราเองมีน้ำใจให้คนอื่น แต่คนอื่นกลับไม่มีน้ำใจให้กับเรา

ขอบคุณที่รับฟังครับ