ที่พาดหัวอย่างนี้เพราะข้องใจจริงๆ
ตามร้านสะดวกซื้อหรือเคาเตอร์ตั๋วหนัง เราจะเห็นการต่อคิวเข้าแถวกันได้โดยปกติ แต่ทำไมการขับขี่ยวดยานบนถนนถึงไม่เป็นเช่นนั้น มันมีอะไรที่กั้นระหว่างการเดินกับการขับขี่ที่ทำให้น้ำใจและมารยาทมันต่างออกไป

หรือน้ำใจและมารยาทเราจะมีให้กันแค่กับคนรู้จักรู้ใจหรือเฉพาะคนที่ได้เห็นหน้าได้สบตากันเท่านั้น?

เราจะมีคำตอบที่ซื่อสัตย์ให้แก่ตัวเองได้ไหม ว่าทำไมเราถึงเหยียบคันเร่งส่งไม่ยอมให้รถคันที่อยู่เลนข้างๆที่เปิดไฟเลี้ยวเพื่อรอขอเปลี่ยนเลนมาตั้งนานแล้วได้เข้ามา

เรากล้าให้คำตอบที่แท้จริงกับตัวเองไหม ว่าทำไมเมื่อรถเลนขวาสุดพวกเขาหยุดให้กับรถที่ยูเทิร์นแล้ว แต่เราที่อยู่เลนกลางกลับยังไปต่อ ปล่อยให้พวกเขาติดขัดค้างคากันอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่หลายๆครั้งมันไม่ได้เสียเวลามากเลย เราชอบบ่นเรื่องรถติด แต่เพราะไม่ใช่การกระทำแบบนี้หรอกหรือที่สร้างปัญหา

เราจะตอบตัวเองอย่างไร ว่าทำไมเมื่อเราเห็นว่ารถยนต์ออกจากซอย หรือ กลับรถมาจากทางร่วมแทบจะทั้งคันแล้ว แต่เราก็ยังบิดรถไปต่อ แถมบางครั้งยังบีบแตร และด่าใส่เขา ทั้งๆที่เราสามารถหยุดรถให้เขาล่วงหน้าได้อย่างสบายๆ และเราไม่เคยสนใจไฟเลี้ยวเลย

เรื่องบนท้องถนนให้พูดถึงทั้งวันก็พูดได้ ทำไมเราทำเป็นละเลยเรื่องเหล่านี้ เราปล่อยธาตุแท้ของเรามากเกินไปหรือเปล่า เราเห็นแก่ตัว แต่เราก็อิ่มใจเมื่อเราเห็นคนมอบน้ำใจให้แก่กันในสังคม...ทำไม

บนถนนไม่ใช่สนามแข่ง มันไม่มีการจับเวลาเปรียบเทียบกับรถทุกคันตรงนั้น ไม่มีการจัดอันดับหรือเสียเสียตำแหน่ง บางครั้งช้าลงแค่นิดเดียว ให้กับส่วนรวมที่เราเชื่อและพร่ำอยู่เสมอว่าคนไทยนั้นมีน้ำใจ หลายคนหลายคันที่สามารถและมีโอกาสวิ่งทางเบี่ยงไปแทรกข้างหน้าเพื่อทำให้ตัวเองได้ไปเร็วกว่าได้ ทำไมพวกเขาไม่ทำ พวกเขาโง่ ซื่อบื้อหรือ?

...หรือจริงๆแล้วไม่ใช่อย่างนั้น บางทีเขาเหล่านั้นอาจจะอยากให้เราฉุกตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมพวกเขาถึงยอมต่อแถว หรือเพราะพวกเขาคิดว่าตัวเองควรทำในสิ่งที่ต้องทำเพื่อสร้างบรรทัดฐานใหม่ให้กับสังคมซึ่งไม่รู้ว่าจะเห็นผลเมื่อไหร่..แค่คิดว่าต้องทำ

(แก้ไขคำผิด)