เราคบกับแฟน 1 ปีแล้วค่ะ
ก่อนอื่นเราเป็นคนที่ ไม่ค่อยจู้จี้กับเขาเท่าไหร่ค่ะ แต่ก็ขี้หึงพอสมควร 55555 ขี้น้อยใจ คิดมาก
แฟนเราเขาเป็นคนที่ เฟรนลี่มากค่ะเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมสุดๆ โดยรวมเป็นผู้ชายที่โอเคเลยค่ะ ทำงานแต่มีเวลาให้ตลอดโทรมาเช้ากลางวันก่อนนอน (ไม่รู้ว่าเราจะหมดโปรวันไหน555) เสาร์-อาทิตย์ก็อยู่ด้วยกันตลอดเรียกได้ว่าตัวติดกันเลย 55555
เรื่องมันมีอยู่ว่า . . .
ก่อนเราคบกับแฟนเรา เราก็พอรู้ว่าเขาชอบเที่ยวไปนั่งกินเบียร์อะไรประมาณนั้นอะค่ะ (แต่เราไม่ได้เจอกับเขาตอนไปเที่ยวนะ) เราก็ปล่อยเขาเที่ยวไปก็คิดว่าความสุขของเขา ถ้ามันไม่ดีเดี๋ยวมันก็ไปเอง ตอนนั้นคิดแบบนั้นค่ะ 5555 ก่อนคบกันเขาก็ถามว่าเรารับได้ไหม เราก็ตอบไปอย่างมั่นใจว่า " ได้ๆ (ในใจตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าจะขนาดนี้ 5555) " ช่วงคบแรกๆ คือเขาเที่ยวบ่อยมากค่ะ ไอ่ตัวเราก็เริ่มนอยๆจนแบบถึงขั้นต้องมานั่งคุยกันอีกที 5555 จนสรุปคือเราให้เขาเที่ยวได้เดือนละแค่สามครั้งค่ะ ซึ่งเขาก็ทำให้เราได้ เวลาเขาไปเที่ยวเราจะมีกฎอยู่ค่ะว่า
1. ห้ามมีเบอร์ ไลน์ เฟซบุ้ค สาวๆกลับมา
2. เมาแค่ไหนขอให้รู้ตัวเองตลอด คิดถึงใจกันบ้าง
3. ถึงบ้านแล้วต้องโทรมาหาไม่ว่าจะกี่โมงก็ตาม
*แต่เวลาที่เขาไปเที่ยวเราก็ไม่ได้โทรตาม หรือทักไลน์ไปรัวๆ ก็ปล่อยให้เขาไปเที่ยว*
วันนึงเราดูโทรศัพท์เขาค่ะ แล้วก็บังเอิญไปเจอสาวหน้าตาดี แล้วก็ทราบข้อมูลมาค่ะว่าทำงานอยู่ที่โรงเบียร์แห่งนึง 5555 เอ้าาา ไอ่นี่มันผิดสัญญากับเรานี่หว่า พอไปซักไซร้ไล่ถามจนได้ความก็คือ คนบ้านเดียวกัน น้องเขามีแฟนแล้ว เราพอฟังเหตุผลก็พอเขาใจได้ แต่ทำไงได้เราเป็นผู้หญิงนะ 555 เราก็มีบ้างที่น้อยใจ หึง หวง เป็นธรรมดา แต่ว่าใน messenger เขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันนะคะ แต่ก็มีมาไปคอมเม้นกันไปมาประสาคนบ้านเดียวกันอะค่ะ !! เราก็คิดในแง่ดีว่ามันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เพระาเราเชื่อว่าความลับไม่มีในโลกค่ะ 5555 แล้วเราก็จะรู้สึกหึงเขาตลอดถ้าเขาไปที่นั่น รู้สึกหมั่นไส้ในความเฟรนลี่ของแฟนมากค่ะ แต่ถ้าถามว่าตลอดเวลาที่คบกันมาเชื่อใจเขาไหม ก็ตอบได้ว่า เชื่อใจเธอ ไม่แต่ไม่ไว้ใจเขาค่ะ 5555 มีบางทีที่เราพูดนอยๆประชดประชัน แบบติดตลกไปบ้าง เขาก็ไม่ได้อะไรนะคะก็มาง้อบ้างบางครั้ง เน้นนะคะว่าบางครั้ง แต่วันนี้อาจจะพูดแรงไปจนทำให้เขารำคาน เลยมานั่งนอยอยู่คนเดียว เศร้าเลยค่ะ555 รู้ว่าวันนี้ตัวเองผิดเต็มๆ แต่ที่อยากจะบอกคือ ทั้งหมดหน่ะเป็นไปด้วยรัก แต่อาจจะขี้หึงเกินไป . . .
อาจจะขี้หึงเกินไป
ก่อนอื่นเราเป็นคนที่ ไม่ค่อยจู้จี้กับเขาเท่าไหร่ค่ะ แต่ก็ขี้หึงพอสมควร 55555 ขี้น้อยใจ คิดมาก
แฟนเราเขาเป็นคนที่ เฟรนลี่มากค่ะเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมสุดๆ โดยรวมเป็นผู้ชายที่โอเคเลยค่ะ ทำงานแต่มีเวลาให้ตลอดโทรมาเช้ากลางวันก่อนนอน (ไม่รู้ว่าเราจะหมดโปรวันไหน555) เสาร์-อาทิตย์ก็อยู่ด้วยกันตลอดเรียกได้ว่าตัวติดกันเลย 55555
เรื่องมันมีอยู่ว่า . . .
ก่อนเราคบกับแฟนเรา เราก็พอรู้ว่าเขาชอบเที่ยวไปนั่งกินเบียร์อะไรประมาณนั้นอะค่ะ (แต่เราไม่ได้เจอกับเขาตอนไปเที่ยวนะ) เราก็ปล่อยเขาเที่ยวไปก็คิดว่าความสุขของเขา ถ้ามันไม่ดีเดี๋ยวมันก็ไปเอง ตอนนั้นคิดแบบนั้นค่ะ 5555 ก่อนคบกันเขาก็ถามว่าเรารับได้ไหม เราก็ตอบไปอย่างมั่นใจว่า " ได้ๆ (ในใจตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าจะขนาดนี้ 5555) " ช่วงคบแรกๆ คือเขาเที่ยวบ่อยมากค่ะ ไอ่ตัวเราก็เริ่มนอยๆจนแบบถึงขั้นต้องมานั่งคุยกันอีกที 5555 จนสรุปคือเราให้เขาเที่ยวได้เดือนละแค่สามครั้งค่ะ ซึ่งเขาก็ทำให้เราได้ เวลาเขาไปเที่ยวเราจะมีกฎอยู่ค่ะว่า
1. ห้ามมีเบอร์ ไลน์ เฟซบุ้ค สาวๆกลับมา
2. เมาแค่ไหนขอให้รู้ตัวเองตลอด คิดถึงใจกันบ้าง
3. ถึงบ้านแล้วต้องโทรมาหาไม่ว่าจะกี่โมงก็ตาม
*แต่เวลาที่เขาไปเที่ยวเราก็ไม่ได้โทรตาม หรือทักไลน์ไปรัวๆ ก็ปล่อยให้เขาไปเที่ยว*
วันนึงเราดูโทรศัพท์เขาค่ะ แล้วก็บังเอิญไปเจอสาวหน้าตาดี แล้วก็ทราบข้อมูลมาค่ะว่าทำงานอยู่ที่โรงเบียร์แห่งนึง 5555 เอ้าาา ไอ่นี่มันผิดสัญญากับเรานี่หว่า พอไปซักไซร้ไล่ถามจนได้ความก็คือ คนบ้านเดียวกัน น้องเขามีแฟนแล้ว เราพอฟังเหตุผลก็พอเขาใจได้ แต่ทำไงได้เราเป็นผู้หญิงนะ 555 เราก็มีบ้างที่น้อยใจ หึง หวง เป็นธรรมดา แต่ว่าใน messenger เขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันนะคะ แต่ก็มีมาไปคอมเม้นกันไปมาประสาคนบ้านเดียวกันอะค่ะ !! เราก็คิดในแง่ดีว่ามันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เพระาเราเชื่อว่าความลับไม่มีในโลกค่ะ 5555 แล้วเราก็จะรู้สึกหึงเขาตลอดถ้าเขาไปที่นั่น รู้สึกหมั่นไส้ในความเฟรนลี่ของแฟนมากค่ะ แต่ถ้าถามว่าตลอดเวลาที่คบกันมาเชื่อใจเขาไหม ก็ตอบได้ว่า เชื่อใจเธอ ไม่แต่ไม่ไว้ใจเขาค่ะ 5555 มีบางทีที่เราพูดนอยๆประชดประชัน แบบติดตลกไปบ้าง เขาก็ไม่ได้อะไรนะคะก็มาง้อบ้างบางครั้ง เน้นนะคะว่าบางครั้ง แต่วันนี้อาจจะพูดแรงไปจนทำให้เขารำคาน เลยมานั่งนอยอยู่คนเดียว เศร้าเลยค่ะ555 รู้ว่าวันนี้ตัวเองผิดเต็มๆ แต่ที่อยากจะบอกคือ ทั้งหมดหน่ะเป็นไปด้วยรัก แต่อาจจะขี้หึงเกินไป . . .