เรามีกลุ่มและเพื่อนสนิทอยู่คนนึง สนิทมาจนเราไว้ใจ แต่มาวันหนึ่งเขาก็ไม่คุยกับเรา ตอนแรกๆคิดว่าคงคิดไปเอง เพราะบางวันก็คุยกันเหมือนปกติ เเต่บางวันเขาก็ทำเหมือนไม่รู้จักเรา(เป็นแบบนี้เกือบเดือน)​แต่เราก็เริ่มแน่ใจเขาไม่คุยกับเราจริงๆ เพราะเวลาเรียนจากที่นั่งใกล้กันเขาจะขยับโต๊ะออกห่างเรามากๆ
เวลาไปกินข้าวปกติเขาจะต้องชวนแต่เขากลับเดินไปเลย ไม่คุยกับเราถามอะไรก็จะเงียบ อืมบ้าง อือบ้าง เราก็ไม่อะไร เขาไม่คุยเราคุยกับเพื่อนในกลุ่มก็ได้ ทุกอย่างมันยังดูไม่แย่
จนวันนึงเราซื้ออาหารแล้วเพื่อนสนิทเราเขามาต่อแถวข้างหลังพอดี เราสังเกตุเขาจะไม่เข้าใกล้เรา จนมีน้องมาต่อข้างหลังเพื่อนสนิทเรา เพื่อนสนิทเราเลยบอกว่าให้มาอยู่ข้างหน้า
เรารู้สึกแบบว่าทำไมเพราะอะไร เราทำเป็นไม่เกิดอะไร เราเดินไปที่โต๊ะเพื่อนที่กลุ่มเพราะปกติจะนั่งกินข้าวด้วย เราเห็นที่นั่งมันว่าง2ที่ เราเลยถามที่นั่งเต็มรึยัง(เพื่อนที่ต่อแถวหลังเรามี2คน)​เพื่อนคนนึงบอกยัง แต่ทุกคนก็ยังไม่คุยกับเราดูไม่สนใจ เราไม่กล้านั่งเพื่อนคนนึงเลยพูด"ก็นั่งลงสิ" เราเลยนั่งลง
พอเพื่อนสนิทเรามา เขาเลยจะไปนั่งโต๊ะอื่น
เพื่อนเลยบอกเขาว่า"นั่งนี่สิจะไปไหนขยับให้แล้ว" เราสงสัยมาก คิดในใจเราควรจะถามดีมั้ยเลยตัดสินใจถามไป "ทำไมพวกถึงไม่คุยกับกูเหรอ" ทุกคนเริ่มเงียบจนเพื่อนคนนึวก็พูกว่า"กูก็คุยกับอยู่นี่ไง"เขาตอบกลับมาแบบห้วนๆ เราเลยนั่งเงียบไม่รู้จะทำยังไง พอมีงานกลุ่มที่ต้องจัดกลุ่มเราก็จะเป็นเศษ เพื่อนสนิทที่เคยอยู่ด้วยกันก็ไปอยู่กับอีกกลุ่มนึง เวลางานคู่(ห้องเป็นคี่)​ก็จะไม่มีใครอยากคู่กับเรา เราเลยสงสัยว่าเราทำอะไรให้เขามั้ย ทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ติดเงินอะไรเขารึเปล่าพูดอะไรไปรึเปล่า (เราเป็นคนหัวเเข็ง
ปากไว)​ แต่พอมาคิดก็ไม่มี เรื่องงานเราก็ทำ ทำเพราะเพื่อนไม่ทำ เพื่อนทำอะไรที่เราไม่ชอบเราก็อดทนไม่นินทาไม่อะไร แล้วอยู่ๆเพื่อนในกลุ่มก็ไม่สนใจด้วยอีก
เวลาเราเดินเข้ากลุ่มทุกคนจะเงียบบ้าง
ทำเหมือนไม่มีเราบ้าง เพื่อนสนิทเราเขาก็จะทำหน้าไม่พอใจบ้าง เราควรจะทำยังไง
เราไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม เราพยายามจะไม่นึกถึง แต่บางทีมันอดคิดไม่ได้ อยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่คิด น้อยใจเราทำทุกอย่างไว้ใจเขา อยากรู้ว่าเกิดจากอะไร เปิดใจถามแต่กลับไม่ได้คำตอบ ปรึกษาแม่ แม่ตอบว่าอย่าสนใจคนที่เขาไม่เห็นค่าเรา เเต่เราอยากรู้ว่าเราผิดอะไร คิดไปไกลจนอยากย้ายที่เรียน แต่ก็ไม่อยากสร้างภาระใหม่ให้แม่เพิ่ม บอกตัวเองทนอีกเเค่ปีเดียว เราคงอยู่คนเดียวได้ อยากบอกแม่ว่าไม่ไหวพอแม่ถามก็ตอบแค่ไม่เป็นไร
เราคิดจนนอนไม่หลับตอนกลางคืน กลัวการไปเรียน เฝ้ารอแต่ส.-อา. เพราะไม่ต้องเจอเพื่อนที่ไม่คุยกับเรา เครียดมาก เราควรต้องทำยังไงดี เราควรต้องทำยังไงกับเพื่อนเราดี(เราเป็นคนไม่ค่อยรู้จักใครมาก+เป็นเด็กใหม่ย้ายมาไม่นาน)​ ห้องเรามีคนไม่มากกลุ่มเราก็เกือบครึ่งห้องแล้ว เพื่อนที่เหลือก็ไม่ค่อยรู้จักดี
ไม่รู้จะทำยังไง อยากจะขอคำแนะนำทุกคนหน่อยค่ะ
*ถ้ามีคำผิดตรงไหนขอโทษด้วยเราพิมพ์ตอนดึกมากแล้ว
**เราไม่ใช่เด็กมาพิมพ์กระทู้เล่นๆ ที่พิมพ์คือเรื่องจริงทั้งหมด