สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กมัธยมต้นโรงเรียนเอกชนหญิงล้วนแห่งหนึ่ง.

หนูมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกับเพื่อนสนิทคนนึงค่ะ อยู่ด้วยกันมาหลายปี
ทุกๆวันก็เป็นปกติ จนวันอังคารต้นเดือนธันวาเค้าก็เงียบไม่คุยกับหนู
หนูงงมากเลยแต่คนอื่นเขาก็คุยกันปกติ หัวเราะ ตีกันสนุกสนาน แต่หนูกลับถูกปล่อยให้เป็นหมาตามตุดใยกลุ่มเงียบๆ พอหนูจะคุยกับเพื่อนในกลุ่มอีกคน เค้าก็เรียกเพื่อนคนที่หนูจะคุยด้วยออกไป กลายเป็นหนูไม่มีโอกาสคุยกับเพื่อนในกลุ่มเลย

หนูเครียดมาก จนเรียนไปก็แทบไม่เข้าหัวเลย
เพื่อนสนิทคนนั้นสำคัญสำหรับหนูมาก เค้าเป็นคนแรกที่เป็นเพื่อนหนูเลย
ปกติเราทะเลาะหรือมีเรื่องไม่เข้าใจกันไม่เกิน 4 - 5 วันก็กลับมาคืนดีกันแล้ว แต่ส่วนใหญ่หนูจะเป็นฝ่ายไปขอโทษเขา แม้บางเรื่องหนูจะไม่ผิด แต่หนูก็ให้อภัยไม่เคยโกรธเขาเลย ถึงจะเรื่องใหญ่แต่เขาก็เป็นเพื่อนคนสำคัญหนู

เช้ามาหนูก็หาเรท่องเค้าคุย แต่เขาก็เงียบ หนูก็แร๊บรัวคุยหัวเราะแอคติ้งร่าเริง แต่เขากลับหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนอีกคนว่า

"เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย มาเร็วๆดิ้"

เหมือนราวกับว่าเขาอยากไปให้พ้นตรงนี้เร็วๆ... สถานที่ที่มีหนู...

แล้วเพื่อนอีกคนก็มา...
แล้วเพื่อนสนิทหนูก็ลุกไปกับเพื่อนอีกคน...
แล้วหนูหล่ะ... ยังโง่เดินตามเขาไปทั้งๆที่เขาคุยกันสนุกสนานกันอยู่...

สามปีที่อยู่ด้วยกันมายังสำคัญอยู่มั้ย...
เวลาที่แกเครียดเรื่องคนที่แกชอบ เค้าเป็นคนที่อยู่ข้างๆ แล้วบอกว่า...

"ไม่เป็นไรนะ"

ตอนที่แกนั่งร้องไห้ตอนบอกเลิกกับแฟนในวันฮาโลวีนข้างๆงานศิลปะที่เราทำด้วยกัน เค้าลูบหลังแกแล้วบอกว่า...

"แกยังมีเพื่อนอยู่นะ ไม่ร้องๆ"

แกให้เค้าเขียนการ์ตูนให้ เราเจ็บมือจะตายอยู่แล้ว...

แต่เราก็ยังทนสู้กับความเจ็บปวดวาดรูปต่อ

แกฝากงานให้เราปริ้น หมึกเราหมด... ก็นั่งรถไปศูนย์พันทิปซื้อตลับหมึกมา...

ของขวัญวันเกิดที่แกอยากได้ราคาเกือบพัน... แต้ะเอียที่ได้ทั้งหมดก็เอาไปซื้อให้..

เราเจ็บขาที่โดนรถล้มใส่... แต่งานฉลองวันเกิดแกเราก็ทนเจ็บเดินมาหาแก... พร้อมกับของขวัญอีกชิ้นที่แกไม่ได้ขอ แต่เราก็เต็มใจซื้อมาให้

เห็นรอยยิ้มของแกแล้วเรื่องที่เครียดมาเรื่องบ้าน งาน การบ้าน เกรดที่แย่กว่าทุกปี จาก 3.31 เหลือ 2.79  มันหายไปหมด... เขาทำให้หนูมีความสุขมากๆ แม้เรื่องเครียดเขาก็ทำให้หนูลืมมันได้

เขาคือเพื่อนที่สำคัญ รักเพื่อนคนนี้มากๆ เขาสามารถเปลี่ยนคนที่สันโดษ และ เงียบตลอดมาเป็นเวลาสี่ปี ให้ร่าเริงขึ้นและเข้าสังคมกับเพื่อนๆในห้องได้


แต่อยู่ๆ... คนที่ทำให้ชีวิตในรั้วโรงเรียนของเราดีขึ้น กลับไม่อยากอยู่กับเราแล้ว
"เราทำอะไรผิด" คำถามนั้นเราไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะถาม...
"เราขอโทษ" คำพูดนั้นใช้กับคนที่สำนึกในความผิดก็จริง แม้เราจะยังไม่ได้ทันจะทำอะไรเลยแต่เราจะพูดแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย..

สอบกลางภาคแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม...
ไม่มีเสียงพูดคุยของเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี
ไม่สิ..ไม่มีเสียงเรา แต่ยังมีเสียงเขาและเพื่อนอีกคนอยู่

"ไปติวด้วยกันที่บ้านเพื่อนมั้ย" เหมือนเมื่อก่อนก็หายไป...

รอยยิ้มของฉันก็หายไป...

จากรอยยิ้มของเรา...มันค่อยๆเปลี่ยนเป็นความกลัว

กลัวที่จะไปโรงเรียนแล้วต้องมานั่งอึดอัดและเจ็บปวดแบบนี้
กลัวงานกลุ่มงานคู่ที่ปกติอยากให้มี..
กลัวชมรมที่เราอยู่ด้วยกัน..
กลัวพิเศษเย็นที่ตอนแรกนั่งด้วยกันกลับมีคนมานั่งแทน..
กลัวพักกลางวันที่เราต้องนั่งเงียบท่ามกลางเสียงพูดคุยของเธอ
กลัวเฟสบุ๊คที่ตั้งสเตตัสแล้วเห็นมีความสุขดี
กลัววันฉลองคริสมาสต์ กลัวจนเครียดไม่สบายไม่ไปโรงเรียนทั้งๆที่มีงานคริสมาสต์ที่ให้สนุกสนานกับเพื่อนแท้ๆ
กลัวจนไปเที่ยวปีใหม่กับพ่อสนุกไม่เต็มที่
กลัวของฝากที่จะซื้อ

กลัวเพื่อนสนิทคนนี้.. กลัว.. กลัวมากๆ..


กลัวที่สุดคือ วันพรุ่งนี้..

ตื่นมาจะเจออะไร...

เรื่องโหดร้ายอะไรอีก..

เครียดอะไรอีก..

ปรึกษาพ่อ พ่อก็บอกดเลิกคบๆอย่างเดียว เราอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ว่าเราอย่างเดียว โง่บ้าง ด่าเพื่อนเราเลวบ้าง บอกว่าถ้ามันมาชวนอะไรอย่าไปยอมง่ายๆ เรื่องมันก็ไม่จบดิ หนูอยากกลับมาคบกับเพื่อนคนนี้ อยากเล่นด้วยกันอีก อยากวิ่งแข่งตอนวิชาพละด้วยกันอีก อยากหัวเราะด้วยกันอีก อยากกรี๊ดดาราเกาหลีด้วยกันอีก อยากแฮปปี้เบิร์ดเดย์กันอีก อยากดูหนังด้วยกันอีก อยากเดินไปด้วยกันอีก อยากโบกมือบ๊ายบายด้วยกันอีก อยากไปถีบเป็ดที่สวนลุมด้วยกันอีก อยากไปอิงลิชแคมป์ด้วยกันอีก อยากไปเล่นดรีมเวิลด์ด้วยกันอีก อยากเล่น 007 ปังด้วยกันอีก อยากปลอบตอนที่ร้องไห้ อยากอยู่ข้างเขาจนกว่าจะจบ เ

วลาข้ามถนนเขาไม่ค่อยระวังด้วยน่าเป็นห่วงออก ตอนเรียนก็แต่งฟิคกลัวเรื่องเรียนจะแย่ลง ไม่มีโอกาสได้บอกว่า "ระวังเดี๋ยวรถชนนะ อย่าเพิ่งข้าม"  "ไม่เข้าใจถ้าครูถามไม่ช่วยนะ55"

สรุปคือ หนูเครียดเรื่องเพื่อนคนนี้มาก อยู่ๆเค้าก็เงียบ ไม่คุย สำหรับหนูมันทุกข์ทรมานมาก หนูพยายามแล้วแต่เขาก็เงียบไปคุยกับคนอื่นเหมือนปกติ เหมือนตัดหนูออกไปจากชีวิต เขาเป็นคนที่สำคัญกับหนูมาก เขาทำให้หยูมีเพื่อนแะสามารถไปคุยกับคนอื่ยได้ และเป็นเพื่อนคนแรกที่ทำให้เรื่องเครียดสามารถหาบไปได้ หลายอาทิตย์แล้วเขาก็ยังไม่มาคุย ปกติเราโกรธก็ไม่เกิดห้าวัน หนูรอจนหนูเครียด ท้องเสีย อาหารเป็นพิษ ไม่สบาย ตลอดเดือนธันวาเลย
หนูเริ่มกลัวเขาและวันพรุ่งนี้ หนูเริ่มอยากตายขึ้นมา แรกๆก๋คิดไปงั้นๆทำไม่ได้หรอก แต่พอเครียดเข้ามากๆจนเส้นสมองตรงหน้าผากปูด ไมเกรนขึ้น สารพัดปวดเรื่องถาโถมเข้ามาในร่างกายหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มไม่ไหวแล้ว ทำให้หนูตัดสินใจว่าอยากฆ่าตัวตายในวันที่ 5 มกราคม
วันที่เปิดเรียน และวันเกิดดาราเกาหลีที่หนูชอบมากๆ(มันเกี่ยวมั้ยแว้ ชื่อยังโยซอบค่ะ)

หนูรู้ว่าเปอร์เซ็นที่จะตายมันน้อย แต่อย่างน้อยเข้าโรงบาลเป็นอาการซึมเศร้าไม่ก็ความจำเสื่อมไปเลยก็ดี อยากเลิกเครียดได้แล้ว อายุไม่เท่าไหร่อาการเครียดมันเกินกว่าผู้ใหญ่มากๆเลย ถึงจะเครียดบ่อยก็ไม่ชินซักที เดี๋ยวก็ปวดหลังเพิ่มมาบ้าง ปวดไมเกรนตามมาก็ประจำ ปวดคอ ปวดตามร่างกาย แขนหนูจากอวบๆ ก็ซูบไปจนน่ากลัว แรงเตะที่ติดเป็นพรสวรรค์ของหนูเรี่ยวแรงก็เริ่มน้อยลง วาดรูปเป็นสิ่งที่หนูชอบทำมากที่สุดก็เริ่มปวดตามนิ้วและฝ่ามือเริ่มเหงื่อไหลออกพรวดๆเยอะกว่าปกติ สมองก็คิดที่จะวาดไม่ออกทั้งๆที่เหมือนสามสี่ปีก่อนก็ทำได้แท้ๆ

ทุกอย่างมันแย่ลงเรื่อยๆเลยค่ะ... แค่เพื่อนที่สำคัญสุดๆเพียงคนเดียว