มือใหม่กำลังหัดเขียนนิยายครับ เป็นเรื่องเเรกในชีวิต  เเละด้วยความที่ทั้งชีวิตนี้ผมอ่านนิยายมาไม่เกิน 7 เรื่อง (เเต่มีความอยากเขียน) ผมจึงไม่มั่นใจว่าการถ่ายทอดของผมนั้นจะส่งอารมณ์ถึงผู้อ่านได้มากน้อยเเค่ไหน. รบกวนเพื่อนๆช่วยวิจารณ์สำนวนของผมด้วยนะครับ

น้อมรับทุกคำติโดยมิขุ่นเคือง

เริ่มเลยนะ ^^

—————————    




             -บทนำ-

             มวลบรรดาปีศาจผู้เเบกบัลลังก์เเละผู้รายล้อมบัลลังก์ต่างก็เเซ่ซ้องสดุดีด้วยการสรรเสริญ   บริวารหลายชาติพันธ์อสูรพากันกล่าวก้องกังวาลดั่งบทสวดเเห่งซาตาน

            “ข้าเเต่พยามารผู้เป็นนายเรา ท่านคืออัดดาซิมผู้ยิ่งใหญ่      ความเมตตาเเละอำนาจเเห่งท่านนั้นครอบคลุมทั่วทุกสรรพสิ่ง     ขอทรงโปรดอภัยเเก่บรรดามนุษย์ที่เเสนโฉดเขลา     เเละปลดปล่อยพวกเขาตามเเนวทางของท่าน
           ข้าเเต่ผู้เป็นนายของเรา ขอท่านโปรดมอบความเจ็บปวดเเก่ผู้ต่ำต้อยเป็นการไถ่บาป   เเละชโลมผืนเเผ่นดินด้วยโลหิตตามสัญญาของท่านเมื่อครั้งอดีต   ให้พวกเขาได้เเหวกว่ายในทะเลเลือดของบรรดาผู้มีคุณธรรมทั้งหลายในหมู่พวกเขา   ปู่ย่าตายายของพวกเขา    คู่ครองของพวกเขา เเละลูกหลานของพวกเขา
          ท่านนั้นทรงอำนาจหาใดเทียม    ขอให้เราเหล่าทาสผู้จงรักได้ดื่มโลหิตด้วยความจำใจเพื่อปลดปล่อยผู้น่าสงสารเหล่านั้น    เเละเเน่นอนหากว่าท่านได้เมตตาเขาเเล้ว เเละนั่นคือความสำเร็จอันใหญ่หลวง....”

——————