"ดอกจันทร์กะพ้อร่วงพรู เจ้ามิใช่ร่วงสู่เเผ่นดินเเห่งไหนโดยง่าย ลมพาเอากลีบกระจาย ร่วงปลิวพร่างพลิ้วพรายไม่มีที่หมายใด.." เสียงเพลงดอกจันทร์กะพ้อเเว่วขึ้นมาทีไรทำให้อดเวทนาภัคคินีนางเอกของเรื่องไม่ได้.. มุมมองชีวิตของเธอในความเยาว์วัยนำพา "ความรัก" ที่เธอเลือกมาสู่โศกนาฏกรรมเเห่งจิระเวสน์ ..

จะเป็นไปได้หรือที่เราจะเทิดทูนความรักเหนือทุกสิ่งจนลืมนึกถึงผลที่จะตามมา คำถามนี้เกิดขึ้นเมื่อภัคคินีตัดสินใจทิ้งความผิดชอบชั่วดีเอาไว้ข้างหลัง เเละหอบความรักที่เธอมีเอาไปเป็นเสาหลักนำพาชีวิต.. ผมไม่อยากจะตัดสินใครเลยว่า สิ่งต่างๆที่นำพาทุกชีวิตให้ต้องรับกับความเจ็บปวดคือใคร เพราะลึกๆเเล้ว ผมกลับรู้สึกว่า ไม่มีตัวละครตัวไหนทำสิ่งใดผิดเลย ทุกคนล้วนกระทำทุกสิ่งไปด้วย "ความรัก" จะผิดพลาดเเละทำร้ายกันก็เพราะ "ความรัก" เเต่ทุกคนคนลืมไปว่าโลกใบนี้เเท้จริงเเล้วไม่ได้มีกรอบคำนิยามความรักเเบบที่สังคมสอนเรามา หากเเต่กรอบเเละมุมมองของความรักอยู่ที่บุคคลจะพึงมองกันด้วยมุมมองเเละประสบการณ์ชีวิตของตัวเอง อัจฉราจะผิดหริอถ้าจะมองว่าความรักของเธอคือความดีงามตามขนบธรรมเนียมสังคม อาธำรงจะผิดหรือถ้าจะมองว่าความรักคือการเห็นคนที่เรารักมีความสุขเเม้เราจะเป็นคนที่ต้องเจ็บช้ำ นเรนทร์จะผิดหรือถ้าเขามองความรักว่ามันคือความอิสระตามเเต่ใจจะปราถนา เพราะทุกคนล้วนมีเส้นทางความรักในเเบบที่ตัวเองมี ผิดถูกเป็นเรื่องของสังคม หากเเต่ความรู้สึกเป็นเรื่องของหัวใจ เหมือนที่ภัคคินีบอก "เเต่ฉันทำด้วยหัวใจ เเละความรู้สึก ที่ความรักคอยสั่ง โปรดรับฟังด้วยหัวใจ โปรดฟังทุกอย่าง อย่างคนที่มีรัก เเล้วเธอจะเข้าใจ.."

ผมมักจะเวทนาทุกตัวละครที่ลงเอยด้วยความเจ็บปวดเพราะ "ความรัก" เสมอ เฉกเช่นเดียวกับ ปานรุ้ง(บัลลังก์เมฆ) คิม(Miss Saigon) กีรติ(ข้างหลังภาพ) เพราะเนื้อเเท้เเล้ว พวกเค้าเชื่อมั่นในหนทางความรักของตนเอง เเละหวังเพียงเเต่มันจะนำพาความสุขเเบบที่ผู้หญิงทุกคนจะพึงปราถนาในชีวิตมาให้ หากเเต่ผลของการกระทำต่างๆของพวกเธอกลับนำมาเพียงความสุขเล็กๆในวาระสุดท้ายมาให้ก่อนตายเสมอ.. ทุกเรื่องราวจบลงด้วย "ความเจ็บปวด" เเละมักจะทิ้งเป็นนัยๆว่าคนผิดคือ "ความรัก" เเต่สำหรับผม ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าความรักคือสิ่งที่ผิด.. เเม้มันจะทำลายได้อย่างเจ็บปวดเเต่มันก็สรรค์สร้างได้อย่างน่ามหัศจรรย์ หนทางชีวิตของคนไม่มีใครรู้ว่า "ความรัก" เเบบไหนคือสิ่งที่เหมาะสมหรือถูกต้อง เราต้องค้นหาเส้นทางที่พอดีสำหรับตัวเองกันต่อไปบนหนทางนับพันนับหมื่นที่เลือกเดิน ถ้าจะผิดพลาดกันไปบ้างก็ขอเพียงเเต่มีความ "อภัย" ให้กัน เฉกเช่นที่ธำรงมีให้ต่อภัคคินีเเละนเรนทร์ เพราะไม่มีใครไม่เคยทำผิดพลาด เเละถึงเขาจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตามการกระทำทุกอย่างจะบอกผลของมันไม่วันใดก็วันหนึ่ง ขอเพียงเราพร้อมจะให้อภัยคนที่เขลาในความรัก เเละสำคัญที่สุดจงให้อภัยต่อตัวเอง เเละพาตัวเองให้ก้าวเดินต่อไปเเละใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ได้ในเเผ่นดินของเรา

เพราะชีวิตคนมันสั้นนัก เบ่งบานเเล้วร่วงโรยคืนสู่เเผ่นดิน