เรื่องเกิดจาก.. วันงานแต่งญาติในตระกูลเดียวกันที่ผ่านมา เราโดนพ่อประจานในเรื่องที่เราทำผิดพลาดให้ญาติในงานฟังค่ะ //ในความคิดเราก้น้อยใจบ้าง อยากจะเอ่ยถามพ่อว่า อยากให้คนอื่นมองลูกสาวตัวเองยังไง //หลังจากที่เราโดนพ่อประจานไปแบบนั้นญาติพวกนั้นก็เข้ามาต่อว่าบ้าง สอนบ้าง มากมาย ..มันก็ทำให้เราอายแต่เราทำอะไรไม่ได้ พอกลับบ้านมาก็ได้แต่นั่งเก็บตัวเงียบๆคนเดียวอยู่ในห้องแล้วก็ร้องไห้ ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าจะปรึกษาใครได้บ้าง ผ่านไปไม่กี่วันพ่อก็มาเตือนเราเรื่องนี้ เราเลยเถียงพ่อกลับไปว่า หนูไประเบิดบ้านใคร ทำไมต้องเอาหนูไปประจานขนาดนี้ ก็อยากรู้นะ..ว่าอยากให้คนอื่นมองลูกตัวเองยังไง แล้วพ่อก็พูดอะไรขึ้นมาสักอย่าง แต่เราไม่ฟังเรารีบพูดแทรกไปว่า หนูก็แค่ถามก็แค่อยากรู้ ..ตอนนั้นพ่อไม่ตอบค่ะ เขาเดินหนีเราปิดประตูแบบไม่พอใจ เราก็เลยนั่งร้องไห้อยู้ในห้องคนเดียวตอนนั้นได้แต่นึกย้อนเรื่องที่เกิดขึ้น แบบ..กุพูดอะไรออกไปทำไมพูดแบบนั้น ท่านคือพ่อนะ แล้วเราก็เลยไปปรึกษาแม่ แม่บอกว่าให้ทนเอาไปก่อน เดี๋ยวแม่คุยให้ แต่ด้วยความที่เราไม่อยากเห็นพอแม่ทะเลาะกัน😢เราเลยเลือกที่จะไม่ให้แม่คุยกับพ่อเรื่องนี้ ตอนเช้าพ่อเป้นคนปลุกเราตื่นให้อาบน้ำเตรียมไปโรงเรียน(เรานั่งรถตู้ค่ะ)แต่หลังจากทะเลาะกัน..เขาก็ไม่มาปลุกเราบางวันเราตื่นเองบางวันแม่มาปลุก ตังที่พ่อให้ไปโรงเรียนเราก็ไม่เอาไป พ่อก็โทรหาลุงที่ขับรถตู้ว่าเราไม่ได้เอาตังไปโรงเรียน หลังจากกลับบ้านเราก็ไม่คุยกับพ่อไม่สวัสดี เขาก็พยายามถามเราว่ามีตังกินข้าวมั้ยเอาตังที่ไหนใช้ แต่เราไม่ตอบ หลายๆวันต่อมาเราเกิดปวดท้องที่รร.พ่อมารับไปรพ.เขาเข้ามากอดเราแต่เราปัดมือเขาออก เราดูเป้นลูกที่แย่เนาะ
แต่เราก็กลับมานั่งร้องไห้ทุกวันเลย😥 เราอยากจะขอโทษท่านแต่ไม่กล้า..