เป็นโรคนี้มาจะสิบปีแล้ว บางวันร้องไห้เหมือนคนบ้า หมดอาลัยตายอยาก ฆ่าตัวตายมา4-5ครั้งแต่ก็รอดมาได้ พยายามจะบอกกับคนใกล้ชิด พ่อ แม่ และสามี แต่คำตอบคือ สีหน้าและพูดที่นอกจากจะไม่เข้าใจแล้วยังเต็มไปด้วยการดูถูกหรืออาจรังเกียจ ว่าเป็นบ้าเหรอ โกหก โรคสตอน่ะสิ มันทุกข์ มันทรมาน จะอยู่กับโรคนี้ยังไงดี จะต้องทนกับความเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เคยไปหาหมอตอนท้อง หมอแนะนำให้เลือกรักษาตัวเองก่อนเพราะเรามีพฤติกรรมทำร้ายตัวเอง แต่ยาที่ใช้รักษามีผลกับลูก อาจต้องเอาเด็กออก เราไม่เคยคิดที่จะเอาลูกออกนะ แต่มันน้อยใจสามีมากๆที่เค้าดึงเราออกมาจากห้องตรวจ แล้วว่าเราสารพัด ว่าอยากทำแท้งเหรอนั่นนู่นนี่ คือมันเสียใจ  เสียใจมาก เราไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ตลอดเวลา สะอึกสะอื้นเหมือนคนเป็นบ้า หรือเราใกล้จะเป็นบ้าแล้วจริงๆเหรอ เราอยากหาย อยากใช้ชีวิตได้ปกติเหมือนคนอื่น