ได้อ่านเรื่องราวของหลายๆคนไปบ้าง..ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเรา..เราสับสนไม่รู้ต้องทำตัวยังงัยค่ะ ขอความเห็นหน่อยได้มั๊ย

เรื่องของเรื่องคือ ที่เรารู้สำหรับตัวเรานะคือ..พ่อกะแม่เลิกกันตอนเราอายุ 2 ขวบ พ่อเอาเรากับพี่สาวมาอยู่กับน้องพ่อที่ลำปาง ( เราไม่รู้ว่าแม่เป้นคนที่ไหน พ่อไม่เคยพูดถึง) และนั่นคือเรารู้ว่าคนที่มีพระคุณกับเราที่สุดที่สุดคือพ่อ เพราะเราคงจำความไม่ได้ที่จะจำหน้าแม่

บ้านใหม่เราคือเล้าไก่เก่าของน้องพ่อ..แล้วดัดแปลงเป็นบ้านเล็ก..ในพื้นที่ของอาอีกที..ส่วนอาเขาก้อมีบ้านของเขา
ก้อโตมาด้วยความลำบาก..มันมากเกินจะอธิบาย..

ตอนสักป.4 พี่สาวแต่งงานออกไปอยู่ทางใต้ เราก้อไม่เคยได้ข่าวจากพี่สาวอีกเลย
ไม่นานพ่อก้อเอาเมียใหม่เข้าบ้าน..อยู่ได้ไม่นานอีก พ่อกับเมียก้อย้ายออกไปปลุกบ้านที่อื่น..แล้วให้เราอยู่บ้านคนดียว ซึ่งอาจมีอาคอยดูแลบ้าง
เราอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่ป.4 ทั้งเหงาทั้งเศร้าทั้งร้องไห้นะ..แม้จะมีอา..อาเขาไม่ได้ดูแลอะไรนัก.เพราะเขาก้อดูแลคนในครอบครัวเขา..บางทีเราน้อยใจนะ..ว่าเราก้อเป็นหลานนะ..ทำไมใครไม่รักเรา  ย่าก้อไม่รักเรา

คำตอบคือเราเป็นหลานย่า..เกิดจากผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกของย่า..และย่าไม่ได้เลี้ยงตั้งแต่เกิด..จึงเป็นเหตุผลที่ไม่ชอบเรา..งงมั๊ย..เราผิดอะไร..เป้นหลานย่า..ไม่ใช่หลานยาย..ความรักจะแตกต่างออกไป..เรายิ่งง..และเขาไม่ชอบแม่เราด้วย..เราก้อไม่เข้าใจอีก..
ก้อรุ้สึกน้อยใจนะ..เป้นหลานย่านี่ผิดหรือ..เขาไม่ชอบแม่เลยพาลไม่ชอบเราด้วย..เราเด็กผู้หญิงนะ..เราน้อยใจ..ร้องไห้ทุกคืน...ก้อเคยโหยหาแม่นะ..แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังงัยได้บ้าง

เรามีพี่น้องทั้งต่างพ่อแม่เดียวกัน, แม่เดียวกันแต่ต่างพ่อ,พ่อเดียวกันแต่ต่างแม่, ต่างพ่อต่างแม่ก้อยังมีเลย..เหมือนมีพี่น้องร่วมสายเลือดเยอะนะ..แต่ไม่เคยรู้จักใครเลย..เพระาตอนพ่อแม่เลิกกัน..ลูกๆก้อไปอยู่ของใครของมัน  แต่เรากับพี่สาวอยู่กับพ่อ

ชีวิตลูกผู้หญิงที่อยู่กับพ่อมันก้อต่างกับอยู่กับแม่นะ..เราไม่ร็ว่าความรักจากแม่คืออะไรเพราะเราไม่เคยสัมผัสเลย..พ่อเขารักเราแต่คงแสดงออกไม่เป็น..เราก้อคิดน้อยใจบ้างไม่น้อยใจบ้างตามประสา..

ตอนประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย จนมหาวัย เรากู้เรียนตลอด..พ่อบอกว่าให้เราเรียนให้จบจะได้มีหน้ามีตาในสังคม ไม่อายใคร..เราเรียนอยู่ในเกณฑ์ดี..ไม่ถึงกับเก่งแต่ก้อเอารอดได้..เราไม่เคยคิดเรื่องแม่อีกเลยตั้งแต่เราอยู่มัธยมต้น

ผ่านไป 36 ปี เราอายุ 39 แล้ว เราได้รับจดหมาฉบับหนึ่งบอกว่าจากแม่....เราพอจำนามสกุลแม่ได้บ้าง  จึงเปิดอ่าน..แม่บอกว่าแม่คิดถึงนะ และเรามีพี่ชายอีก 2 คน  มีเบอร์โทรพี่ชายให้เราโทรหาเรียบร้อย แม่ส่งจม.มาหาเราและพี่สาวเราโดยการไปขอที่อยู่ที่อำเภอโดยค้นหาจากชื่อ.. และครั้งนี้ทำให้เราได้เจอกับพี่สาวด้วย..

เราโทรหาพี่ชาย..คำถามแรกถามเราว่าจำเขาได้ไหมพี่ชายเรานะโน่นนี่นั่น..เราตอบไปไม่รู้จักไม่เคยได้ยินชื่อ..แล้วคำต่อมาเราไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมา..เขาบอกเราว่าพี่น้องกันแยกทางกันหมด ไม่มีใครเลี้ยงแม่ได้สักคน..แม่ควรอยู่กับลูกสาว..แม่เป้นแม่เรานะ ไม่คิดถึงบุญคุณที่เขาทำเราเกิดมาเหรอ..โอ้โห..อะไรง่ะ..เราไม่เข้าใจ..เราอยู่กับพ่อเรามีความผิดกับแม่ด้วยเหรอ..( ตอนพ่อแม่เลิกกัน แม่เอาพี่ชายที่เป็นลูกผัวเก่าไป และเรากับพี่สาวเป็นลูกพ่อคือผัวใหม่...ตอนนั้นพ่อหอบเอาลูกมาบ้านอา..ร้องไห้บอกน้องว่าเมียทิ้งไป)

เรารู้สาเหตุที่พ่อแม่เลิกกันคือพ่อเราทำงานแต่ก้อกินเหล้า..ส่วนแม่ไม่ได้ทำอะไรแต่ชอบเที่ยวดูหนังกลางแปง ไม่ค่อยดูแลลูก เลยมีปากเสียงทะเลาะตบตีกัน จนเลิกรากัน..เราเคยถามพ่อว่าทำไมพ่อเอาเรามา..พ่อบอกว่า..ถ้าเราอยู่กับแม่เราคงมีผัวตั้งแต่เด้กแลไม่ได้เรียนหนังสือ และพี่สาวเราโดนแม่ตีบ่อย..ซึ่งพี่ชาย2 คน แม่รักมากกว่าเลยไม่ตี..เราก้อเลยเข้าใจพ่อ..อย่างน้อยพ่อไม่ปล่อยให้เราเป็นเเด็กไม่มีอนาคตนะ..จากนั้นไม่มีแม้แต่การติดต่อจากแม่เลย..ทั้งที่แม่รู้ว่าพ่อพาเรามาอยูที่ไหน...

พูดถึงพี่ชายต่อนะ..เขาพูดมาแบบนี้เราไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไร..เราตอบไปว่า..ตอนพ่อแม่เลิกกัน..แม่เลือกเอาพี่ชายไป ทิ้งเรากับพี่สาว 2 คนไว้..พ่อจึงเอาเรามา..แล้วมาพูดแบบนี้ได้งัย...เราไม่ผูกพันกับแม่เลยแม้แต่น้อย..แต่เอาคำว่าบุญคุณที่ท้องเรามาว่าเราได้ยังงัย..ตอนเราลำบากแม่กะพี่ไปอยู่ที่ไหน..ทำไมเพิ่มมาพูดตอนนี้..สุดท้ายลงเอยด้วยการพูดจาใส่กันไม่ดีเท่าไหร่นะ..จากที่ได้จม.เพียง 2 วัน

จากนั้นเราโทรหาแม่..ใจนึงเราตื่นเต้น..ใจนึงสับสน..ใจนึงนิ่งๆ..เพราะไม่คิดว่าจะมีวันนี้
คำถามแรกแม่ถามเราว่าเรามีผัวยัง ทำงานได้เงินเดือนเท่าไหร่...อืม..ใครพอจะเข้าใจเรามั๊ยว่าเรารู้สึกอะไร..เรารู้สึกแย่ที่แม่ไม่ถามอะไรเราเลย..เราเขียนด้วยก้อน้ำตาคลอไปด้วนะ..มันอึดอัดมากๆ

คุยไปคุยมา..สรุปไม่พ้นเรื่องการไปอยู่กับแม่..แม่บอกว่าพี่ชายจะให้เราไปอยู่กับแม่..( ก่อนหน้านี้แม่เลิกกับพ่อไปมีผัวใหม่แล้วไปอยู้กันที่บ้านแม่ เขาไม่มีลูกด้วยกัน และผัวเขาตายมาได้1-2 ปี และหลาน(ลูกของพี่ชายที่เอามาให้แม่เลี้ยง)ติดคุก..ทำให้แม่อยู่คนเดียว..แล้วแม่จึงตัดสินใจเขียนจม.มาหาเรา

เราสับสนมาก..แม่ไม่เคยคิดถึงเราเลยตั้งแต่เด็ก..ไม่เคยติดต่อมา..มาวันนี้ หลานติดคุก ผัวแม่ตาย แม่อยู้คนเดียว..พี่ชายก้อไม่มาอยู่ด้วยบอกจะอยู่กรุงเทพ แต่จัมาสั่งเราให้ไปอยู่กับแม่..ที่เราไม่ค้นเคย ไม่รู้จัก ไม่ผูกพัน..เราทำไม่ได้..

แต่เราพยามมองโลกในแง่ดีนะ..เราสำนึกว่าเขาคือแม่..แต่คงต้องใช้เวลาในการเข้าหากัน..ไม่ใช่จะสั่งให้ไปหาก้อต้องไป..เราทำไม่ได้..เราอยู่แบบตัวคนเดียวมานานจนชิน..จนไม่คิดเรื่องแม่ไปแล้ว..จนมาวันนี้..กับการที่แม่คุยอะไรเหมือนอยากให้เรากลับบ้าน..แม่บอกกลับบ้านเรานะ..อยากไปทำงานไหนก้อไป..แต่กลับมาอยู่บ้านเรา...สำหรับเรามันไม่ใช่บ้านเรา..เพราะเราไม่เคยอยู่ที่นั่น..ญาติพี่น้องทางแม่ไม่มีใครรู้จักเราเลยด้วยซ้ำ..แม้จำได้ก้อไม่กี่คน..กว่าจะเริ่มต้นรู้จัก..คิดว่าใครจะยอมรับเราได้บ้าง..อยู่มีพี่มีน้องโผล่มาคนนึงยังงี้..แม้ความเป็นผัวเมียของพ่อแม่จบลง..แต่ความเป็นแม่ลูกที่แม่ควรมีให้เราไม่ควรจบหรือเปล่า...เราเป็นเด้ดจะคิดเป็นมั๊ย..ว่าต้องตามหาแม่ยังงัย..พอเราโตขึ้น..เราเริ่มไม่ต้องการคำว่าแม่แล้ว..แม่ไม่ต้องการเรา..เราก้อไม่โกรธท่านนะแต่เราจะอยู่กับพ่อแค่นั้น..

จุดหนึ่งที่เราเลยคำว่าความต้องการแม่ไปแล้ว..ทำให้เราไม่เคยคิดเรื่องนี้อีกเลย..จนวันนี้แม่ติดต่อมา..แล้วเราอึดอัดและสับสนว่า..เราผิดหรือที่เราไม่ตามหาแม่..เราไม่ดีเหรอที่เรารู้ว่าแม่มีชีวิตอยู่แต่เรายังไม่สนใจ..มันเหมือนคำว่าแม่มันค้ำคอเราอยู่ว่า..ถ้าเราไม่ทำอะไรให้ท่านบ้าง..เหมือนเราเนรคุณ..เหมือนแม่ไม่ผิดที่ทิ้งเราไป..แต่เราจะเนรคุณหากรู้ว่าท่านยังอยู่แล้วไม่ทำอะไร..แต่เราก้อคิดเอาไว้นะ..ว่าคงไปเยี่ยมแม่บ้างตามเทศกาลไป..แต่จะไปอยู่เลย..เราก้อไม่ไป..แล้วเราจะผิดไหมคะ..

ขอความคิดเห็นนะคะ..ไม่ใช่มาดุด่ากัน..ปัญหาแต่ละคน..ไม่มีใครเจอด้วยตัวเอง..ไม่มีเข้าใจนะคะ