ต่อค่ะ..
คืนที่สอง เพื่อนกลุ่มนี้ยังคงนอนกับเราเหมือนเดิม คืนนั้น พวกเราเปิดซีรี่ส์ดูกัน ระหว่างที่พวกเรากับหลังโฟกัสกับการดูซีรี่ส์ จู่ๆ เราก็ได้ยินเสียงร้องไห้อีกแล้วค่ะ เราเลยสะกิดเพื่อนข้างๆให้รู้ ก่อนจะขยับเขาไปใกล้ๆเพื่อนที่อยู่ข้างๆ พวกเราทำเป็นไม่สนใจเสียงรบกวนนั้น สักพักก็เงียบไปค่ะ กว่าซีรี่ส์จะจบก็เกือบเที่ยงคืน พวกเรานอนเล่นโทรศัพท์กันต่อ เพราะยังไม่ง่วง ไม่นานเราก็เผลอหลับไป แล้วก็ฝันค่ะ เป็นฝันที่เหมือนจริงเอามากๆ ในฝันที่เราจำได้คือ
เด็กคนนั้น กำลังโดนผู้หญิงแก่ๆ คนนึง เอาเชือกสีดำรัดคอ ดิ้นทุรนทุราย การกระทำของผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนโกรธแค้นอะไรสักอย่าง และตั้งใจจะทำให้ตาย สภาพเด็กคนนั้นดูน่าสงสารมากจริงๆค่ะ เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจ สายตาของเด็กคนนั้นมองมาทางเรา เหมือนอยากให้ช่วย แต่เรากลับทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากยืนมองแล้วร้องไห้ ตะโกนให้ผู้หญิงคนนั้นหยุด แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะเขาไม่เห็นเลยด้วยซ้ำว่าเรายืนมองอยู่ ความฝันที่เหมือนจริงของเราคืนนั้น จบลงเมื่อเพื่อนเขย่าตัวเราให้ตื่น เราตื่นขึ้นมาด้วยอาการหวาดผวา ตกใจกลัว สองแก้มเต็มไปด้วยน้ำตา และคืนนั้นก็เหมือนเดิมค่ะ ไม่ได้นอนเพราะไม่มีใครกล้านอนกันเลยสักคน
ตอนเช้า เราถามเพื่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างเราหลับ แล้วทำไมเพื่อนเขย่าตัวเราให้ตื่น เราเป็นอะไร เพื่อนผู้หญิงเลยเล่าให้ฟังค่ะว่า
ในระหว่างที่เราหลับนั้น จู่ๆเราก็ดิ้น ตอนแรกไม่ได้ดิ้นแรก เหมือนกำลังฝัน แล้วหงุดหงิดก็เลยละเมอดิ้น แต่พอสักพัก เรากลับร้องไห้แล้วดิ้นแรกขึ้น แถมยังตะโกนวายวายว่าอย่าทำเขาๆ ทุกคนตกใจมาก พยายามจับตัวเราเพื่อจะปลุก แต่ยิ่งเขย่าเราก็ยิ่งดิ้น กว่าที่จะปลุกจนเราได้สติเล่นเอาเหนื่อยเลย พอได้ฟังเราก็แอบสงสารเพื่อนนะ ที่ต้องมาทนเจออะไรแบบนี้
เราเลยเล่าเรื่องความฝันให้เพื่อนเราฟังรวมทั้งแม่ด้วย เรายอมรับกับเพื่อนเลยว่าเราไม่ไหวแล้ว เราไม่โอเคกับการรบกวนแบบนี้ อยากให้มันจบสักที สำหรับบ้างคนคิดว่ามันอาจจะไม่ได้หนักหนาอะไร ก็แค่ฝันแล้วก็ละเมอแค่นั้น แต่ทุกคนค่ะ การที่ได้หลับแล้วต้องฝันแบบนั้น ก่อนจะต้องตื่นมากลางคันแบบ มันเหนื่อยนะ จะหลับก็หลับได้ไม่เต็มที ก่อนนอนก็ต้องเครียดว่าคืนนี้จะเจอกับอะไร ช่วงเวลากลางคืนที่เป็นเวลาดีๆสำหรับเรา มันต้องมาเป็นอะไรแย่ๆแบบนี้เหรอ
ช่วงนั้น เพื่อนๆกับเรานอนกลางวันกันทั้งวัน เพื่อเก็บพลังไว้ต่อสู้กับเรื่องบ้าๆในช่วงกลางคืน สภาพทุกคนคือเบลอกันหนักมาก

คืนที่สาม
เวลาประมาณสี่ทุ่ม เพื่อนเราเล่นเกมส์ ส่วนเรานอนดูยูทูป ก่อนจะรู้สึกว่าที่นอนข้างๆใกล้ๆกับหมอน มันสะเทือนเหมือนมีใครากระทืบ ตอนนั้นเราใส่หูฟังและโฟกัสกับยูทูป เลยคิดว่าเพื่อนผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเป็นคนทำ “เมิงอย่าเล่นดิ กูไม่มีสมาธิ” แต่อาการสะเทือนก็ยังไม่หยุด เราเลยหันไปจะด่า แต่ สิ่งที่เห็นคือไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นเด็กคนนั้นค่ะทุกคน เด็กจริงๆมาเป็นตัวเป็นตนเลยคราวนี้ สภาพคือยังมีเลือดเต็มตัว มีคราบน้ำดำๆตามตัว น่ากลัวมากกกกกก เรากรี๊ดลั่นบ้าน กรี๊ดจนเสียสติ ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งออกไปนอกห้อง เหตุการณ์ต่อจากนี้เพื่อนมาเล่าให้ฟังหลังจากเราสงบและเล่าตอนเช้า เพราะตอนนั้นเราไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังทำอะไร
เพื่อนบอกว่า จู่ๆ เราก็กรี๊ดและวิ่งออกไปนอกห้อง ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เราเป็นก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป เราวิ่งไปมุดตัวอยู่ข้างๆทีวี ตัวสั่น ร้องไห้ ปากก็บอกว่า ออกไปอย่ามายุ่งกับกุ ออกไป เหมือนไล่อะไรสักอย่าง เพื่อนพยายามถามและเรียกเราก็ไม่ได้สนใจ จนแม่ออกมาจากห้องและเข้าไปกอด บอกให้เราใจเย็น นั่นแหละ ทุกอย่างถึงกลับมาสงบและปกติ เราฟังแล้วก็อึ้งๆไปเหมือนกันค่ะ สภาพเราตอนนั้นคงเหมือนคนบ้า

คืนนั้น แม่เป็นคนพาเราเข้านอนและอยู่เป็นเพื่อนจนเราหลับ ตอนเช้าเราเล่าให้เพื่อนกับแม่ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนต่างขนลุกและกลัวไปตามๆกัน เพราะเป็นครั้งแรกที่สองที่เราเจอจะๆแบบนี้ และดูจะมากกว่าครั้งแรก เพราะตอนนั้น มาในสภาพดีกว่านี้ แต่ครั้งนี้มันเละมากจนน่ากลัว

ส่วนคืนสุดท้ายเรารวบรัดเลยนะคะ เพราะเหมือนคืนที่สองทุกอย่างเลย ใครนึกภาพไม่ออกอ่านย้อนไปวันที่สองเลยค่ะ เพราะเหตุการณ์เหมือนคืนนั้นเป๊ะๆ

สรุปแล้วสี่คืนนั้น เราไม่ได้นอนกันเลยค่ะ โหดมากกกก โชคดีที่ไม่มาให้หลอนตอนกลางวันบ้าง เลยยังพอมีเวลาพักผ่อนกัน
รุ่งเช้าวันอาทิตย์เพื่อนผู้ชายกับแม่เป็นคนไปรับอาม่า เพราะเราต้องเตรียมของต่างๆ
พอถึงเวลาทำพิธี คนที่รู้เรื่องก็มากันเยอะเหมือนเดิม ทุกคนมุ่งมาถามเรากันด้วยความอยากรู้กับเป็นห่วง บางคนก็เคยสงสัยมาบ้าง เพราะช่วงนั้นเวลาเจอเรา จะเจอในสภาพเบลอๆ ไม่สดใสเหมือนเคย เราเลี่ยงที่จะไม่เล่าอะไรไปมากนัก เพราะไม่อยากจะเล่าให้ใครฟัง ให้มันจบๆตายๆไปจะดีกว่า เล่าไปหนึ่งคนบอกต่ออีกเป็นสิบ และเรื่องราวอาจจะบิดเบือนไปตามคนเล่า เดี๋ยวเป็นเรื่องอีก
อาม่ามาถึงก็เดินไปตรงบ่อน้ำ ก่อนจะชะโงกหน้ามองลงไปในบ่อ
“ไม่เคยกลับลงมาอยู่ที่นี่เลย” อาม่าพูดขึ้นมาลอยๆ ก็น่าจะหมายถึงเด็กคนนั้นแหละค่ะ
“เจ้าของบ่อเคยเจอแบบนังหนูด้วยใช่มั้ยล่ะ แต่นังหนูมันหนักกว่า” อาม่าหันไปคุยกับครอบครัวของเจ้าของบ่อน้ำ อีกฝ่ายพยักหน้า ก่อนจะเล่าว่าเจอแค่ช่วงแรกๆ หลังก็ไม่เจอแล้ว อาม่าฟังเสร็จก็เริ่มทำพิธี ด้วยการนำผ้ายันต์พื้นใหญ่แบบคลุมปากบ่อได้ทั้งหมดมาคลุมปากบ่อไว้ ก่อนจะท่องอะไรสักอย่าง ไม่ออกเสียง สักพักก็กวักมือเราเข้าไปยืนใกล้ๆ
“ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ จะมายุ่งกับเขาทำไม” มีเพียงแค่ความเงียบกลับมา ประมาณนาทีอาม่าก็พูดต่อ เหมือนสนทนาโต้ตอบกับใครอยู่สองคน
“จะให้เขาช่วยอะไร แล้วจะให้ช่วยทำไมต้องมาทำเขาวุ่นวายแบบนี้”
“ปล่อยเขาไป แล้วไปผุดไปเกิดหรือไปเอาผิดกับคนที่ทำเธอจริงๆซะ”
บทสนทนาของอาม่าหลังเริ่มมีน้ำโห เหมือนกำลังทะเลาะกับเด็กคนนั้นแล้วค่ะ เดาว่าอีกฝ่ายไม่ยอมฟังแน่ บรรยากาศตอนนั้น ทุกคนร่วมไม้ร่วมมือกันเงียบ เพื่อจะรอฟัง อาม่าเคลียร์กับเด้กคนนั้นเกือบชั่วโมง กว่าจะลงรอยกันได้
“ที่เขามายุ่งกับหนู เพราะคนที่เอามาทิ้งบอก อย่ากลับไปยุ่งเกี่ยวกับอีกไม่งั้นจะแช่งไม่ให้ไปผุดไปเกิด วนเวียนอยู่แต่ในนี้ และหนูรู้มั้ยเด็กคนนี้ไม่ได้โดนทำแท้งมานะ” อาม่าเว้นจังหวะการพูด ก่อนจะทำสีหน้าเวทนา
“แต่คลอดออกมา ก่อนจะโดยรัดคอจนขาดอากาศหายใจแล้วก็ตาย จากนั้นก็เอาศพมาทิ้งในบ่อนี่แหละ วิญญาณเขาแค้นมากนะ แต่กลับไปทำอะไรคนทำไม่ได้ เลยมาหาหนูให้หนูช่วย”
“แล้วตอนนี้เขาไปไหนแล้วครับอาม่า” เพื่อนเราถามขึ้น
“เขาไปแล้ว แต่ไปไหน เดี๋ยวไม่นานทุกคนก็รู้กัน คนทำมันไม่รอดหรอก ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิตกันแล้วแหละ” อาม่าพูดเสร็จก็เข้ามากอดเรา
พิธีวันนั้นเสร็จสิ้นลงด้วยความเรียบร้อย ที่ง่ายแบบนี้อาม่าบอกเพราะเราไม่เคยทำร้ายอะไรเขา ไม่ว่าจะแช่งหรือด่า หรือหาวิธีขับไล่เขาด้วยความรุนแรงให้วิญญาณเขาทรมาณกว่าเดิม ซึ่งนับว่าโชคดีที่เรายังมีสติแม้จะอยากแช่งไปสักกี่ครั้งก็ยังยั้งปากไว้ได้

คืนนั้นเป็นคืนแรกที่เรากับเพื่อนได้นอนกันทั้งคืน ความสงบของเราได้คืนกลับมาแล้ววววววว และไม่ใช่แค่คืนนั้น หลังจากนั้นชีวิตเราก็สงบและกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม กินอิ่ม นอนหลับ สภาพจิตดีขึ้น มีระแวงบ้างนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว เรายังมั่นทำบุญให้เด็กคนนี้เสมอๆ
ส่วนที่อาม่าบอกว่า เด็กคนนี้ไปไหน ไปไหนได้ล่ะ ก็ไปหาคนทำนั้นแหละ เพราะหลังจากวันนั้น เราก็ได้เจอบีม ที่เมื่อก่อนยังสวยยยยมากกกก (มั้ง) หน้าตาสดใส แต่พักหลังๆดูหมองๆลง ผอมเวอร์ ผอมแบบไม่ได้หุ่นดี แต่ผอมแบบโทรมๆ อ่ะ แต่นางอาจจะไม่สบายก็ได้เนอะ อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ด๊ายยยยยย
ปล. เราคิดว่าตอนนี้คนทำคงได้รับกรรมแล้วล่ะค่ะ จะได้รับถึงขั้นไหนนั้นต้องมาดูกันอีกที เรื่องทั้งหมดจบลงตรงนี้แหละค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อาจจะไม่หลอนจนสุด เล่าไม่เก่งยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ ย้ำว่าเรื่องจริงเด้ออ ตอนนี้เราใช้ชีวิตสงบสุขดีค่า ฮ่าๆ
ขอบคุณอาม่าด้วยนะคะที่เข้ามาช่วย ม่ามีบุญคุณกับเรามากจริงๆ (ทุกวันนี้เรายังแวะไปเยี่ยมเยียนม่าอยู่เรื่อยๆ)
ขอบคุณแม่ที่คอยดูแลเป็นห่วงและอยู่ข้างๆลูกคนนี้ ละตอนนี้แม่ก็สบายใจแล้ว เย้
สุดท้ายขาดไม่ได้เลยยยยยยยยยย มายเฟรนด์ของชั้นนน
เจ้แบม เบลล์ ริน บีม เจ้แอล เจ้อ้อน พู่ (ไม่ใช่นังนั่นนะคะ บีมนี้ดีๆ5555) เบส เจ เฮียแบงค์ อ๊อฟ ไทม์ โอม เฟรม พีท ขอบคุณสี่คนนั้นที่มานอนเป็นเพื่อน มาเจอเรื่องแย่ๆด้วยกัน ขอบคุณที่โฟนสายเป็นเพื่อนกันทั้งคืนด้วย ซึ้งมากกกกรักมากกกก ถ้าพวกแกมาเห็น จะบอกว่าชั้นขอบคุณมากจริงๆ ไว้ไปเลี้ยงหมูทะนะ

สุดท้าย คนเราทำอะไรก็ได้รับอย่างนั้นแหละค่ะ ทำลายชีวิตใครไว้ สักวันผลตอบแทนก็คือชีวิตคุณอาจจะถูกทำลายเหมือนกัน
เราทำอะไรคุณไม่ได้ในวันนี้ แต่เราเชื่อเสมอว่าผลกรรมของคุณจะทำอะไรคุณแทนเราได้ ข