นี่เลย...

        [๑๑๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับ ย่อมกล่าวว่า โลกได้
ขณะจึงทำกิจๆ แต่เขาไม่รู้ขณะหรือมิใช่ขณะ ดูกรภิกษุทั้งหลาย กาลมิใช่ขณะ
มิใช่สมัยในการอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ ๘ ประการนี้ ๘ ประการเป็นไฉน ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย ตถาคตอุบัติขึ้นแล้วในโลกนี้ เป็นพระอรหันต์ ตรัสรู้เองโดยชอบ ถึง
พร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสด็จไปดีแล้ว ทรงรู้แจ้งโลก เป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควร
ฝึก ไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้เบิกบานแล้ว
เป็นผู้จำแนกธรรม และธรรมอันพระผู้มีพระภาคย่อมทรงแสดง นำความสงบมา
ให้ เป็นไปเพื่อปรินิพพาน ให้ถึงการตรัสรู้ อันพระสุคตเจ้าประกาศแล้ว แต่
บุคคลผู้นี้เข้าถึงนรกเสีย ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้มิใช่ขณะ มิใช่สมัยในการอยู่ประพฤติ
พรหมจรรย์ข้อที่ ๑ ฯ

มาสว่าง ไปสว่าง
มาสว่าง ไปมืด
มามืด ไปมืด
มามืด ไปสว่าง

ในเมื่อ มาสลัว ทำให้สว่างไม่ยาก  
ไม่ใช่สลัว แล้ว หนีไปมืด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ส่วนขณะและสมัยในการอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ มี
ประการเดียว ประการเดียวเป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ตถาคตอุบัติขึ้นแล้วใน
โลกนี้ เป็นพระอรหันต์ ตรัสรู้เองโดยชอบ ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสด็จ
ไปดีแล้ว ทรงรู้แจ้งโลก เป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควรฝึก ไม่มีผู้อื่นยิ่งไปกว่า เป็น
ศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้เบิกบานแล้ว เป็นผู้จำแนกธรรมและ
ธรรมอันตถาคตทรงแสดง เป็นธรรมนำความสงบมาให้ เป็นไปเพื่อปรินิพพาน
ให้ถึงการตรัสรู้ พระสุคตเจ้าทรงประกาศแล้ว และบุคคลนี้เกิดในมัชฌิมชนบท
ทั้งมีปัญญา ไม่บ้าใบ้ สามารถเพื่อจะรู้อรรถแห่งสุภาษิตและทุพภาษิตได้ ดูกร
ภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นขณะและสมัยในการอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ประการเดียว ฯ
                          ชนเหล่าใด เกิดในมนุษยโลกแล้ว เมื่อพระตถาคตทรง
                          ประกาศสัทธรรม ไม่เข้าถึงขณะ ชนเหล่านั้นชื่อว่าล่วงขณะ
                          ชนเป็นอันมาก กล่าวเวลาที่เสียไปว่า กระทำอันตรายแก่ตน
                          พระตถาคตเจ้าเสด็จอุบัติขึ้นในโลก ในกาลบางครั้งบางคราว
                          การที่พระตถาคตเจ้าเสด็จอุบัติขึ้นในโลก ๑ การได้กำเนิด
                          เป็นมนุษย์ ๑ การแสดงสัทธรรม ๑ ที่จะพร้อมกันเข้าได้
                          หาได้ยากในโลก ชนผู้ใคร่ต่อประโยชน์ จึงควรพยายามใน
                          กาลดังกล่าวมานั้น ที่ตนพอจะรู้จะเข้าใจสัทธรรมได้ ขณะ
                          อย่าล่วงเลยท่านทั้งหลายไปเสีย เพราะบุคคลที่ปล่อยเวลาให้
                          ล่วงไปพากันยัดเยียดในนรก ย่อมเศร้าโศกอยู่ หากเขา
                          จะไม่สำเร็จอริยมรรค อันเป็นธรรมตรงต่อสัทธรรมในโลก
                          นี้ได้ เขาผู้มีประโยชน์อันล่วงเสียแล้ว จักเดือดร้อนสิ้น
                          กาลนาน เหมือนพ่อค้าผู้ปล่อยให้ประโยชน์ล่วงไป เดือดร้อน
                          อยู่ ฉะนั้น คนผู้ถูกอวิชชาหุ้มห่อไว้ พรากจากสัทธรรม
                          จักเสวยแต่สงสาร คือ ชาติและมรณะสิ้นกาลนาน ส่วน
                          ชนเหล่าใดได้อัตภาพเป็นมนุษย์แล้ว เมื่อพระตถาคตประกาศ
                          สัทธรรม ได้กระทำแล้ว จักกระทำ หรือกระทำอยู่ ตาม
                          พระดำรัสของพระศาสดา ชนเหล่านั้นชื่อว่าได้ประสบขณะ
                          คือ การประพฤติพรหมจรรย์อันยอดเยี่ยมในโลก ชนเหล่า
                          ใดดำเนินไปตามมรรคา ที่พระตถาคตเจ้าทรงประกาศแล้ว
                          สำรวมในศีลสังวรที่พระตถาคตเจ้าผู้มีจักษุเป็นเผ่าพันธุ์แห่ง
                          พระอาทิตย์ ทรงแสดงแล้ว คุ้มครองอินทรีย์ มีสติ
                          ทุกเมื่อ ไม่ชุ่มด้วยกิเลส ตัดอนุสัยทั้งปวงอันแล่นไปตาม
                          กระแสบ่วงมาร ชนเหล่านั้นแล บรรลุความสิ้นอาสวะ
                          ถึงฝั่ง คือ นิพพานในโลกแล้ว ฯ

อย่างแรกที่ต้องเข้าใจ คือ อะไรคือความเข้าใจถูก
หากศาสนาพุทธ ที่สอนเรื่องกรรม สอนเรื่องวัฏสงสาร สอนเรื่องนิพพาน เป็นเรื่องถูกต้องตรงตามความเป็นจริง
การออกจากศาสนาพุทธ ไปสู่ศาสนาอื่นที่เข้าใจอย่างอื่น ซึ่งไม่รู้ว่าถูกหรือผิด มันจะเป็นเรื่องดีได้อย่างไร ?

พิจารณาให้ดีอย่างนี้ว่า
- หากพุทธฯ เชื่อผิด แล้วเปลี่ยนไปเชื่อผิดอีกอย่าง มันต่างกันอย่างไร
- หากพุทธฯ เชื่อผิด แล้วเปลี่ยนไปเชื่อที่ถูกกว่า อย่างนี้ย่อมดีกว่าแน่
- หากพุทธฯ เชื่อถูก แล้วเปลี่ยนไปเชื่อผิด อย่างนี้ก็ย่อมไม่ดีแน่ๆ
- หากพุทธฯ เชื่อถูก แล้วจะเปลี่ยนไปเชื่อถูกอีกอย่าง .....
แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไร หากคำสอนมันต่างกัน เมื่ออย่างหนึ่งถูก อีกอย่างต้องผิด