ตัดสินใจมานานแล้วใจนึ่งก็อยากไปอีกใจก็ไม่อยากไป
จริง ๆมันมีอะไรหลาย ๆเรื่อง
ที่อยากไปเพราะ
1.ความรัก จะไปทำงานกับแฟน แต่งงานแล้วมีลูก 1 คน แต่แม่ไม่ชอบสามีเลยบังคับให้เลิกกัน
2.อยากใช้ชีวิตเป็นของตัวเองจริง ๆเคยขอแม่ไปทำงานต่างจังหวัดตั้งแต่ก่อนท้องก่อนแต่งแต่แม่ไม่ให้ไป (ไปครั้งนั้นไม่เคยคิดจะเอาแฟนไปด้วยขอไปคนเดียว)
3.เราคิดว่าเราอายุ 22 แล้วทำงาน มา 3 จะ 4 ปีแล้วเราอยากเลือกอะไรเองบ้าง อยากไปเที่ยว ที่ๆเราไม่เคยไป อยากทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ
4.เราอยากไปทำงานเก็บเงินเยอะ ๆ
5.เราอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบเพื่อนคนอื่น อยากกิน อยากเที่ยว อยากให้พ่อแม่เข้าใจ
ที่ไม่อยากไปเพราะ
1.ไม่อยากให้แม่ผิดหวังเสียใจ ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง
2.ไปแล้วกลัวแม่โกรธไล่ไม่ให้เรากลับบ้านอีก
3.จริงๆ เราไม่กลัวหรอกว่าจะอยู่กับแฟนเราไม่ได้ เพราะเราทำใจมานานแล้ว แต่เรากลัวไม่ได้กลับบ้านอีกมากกว่า
จริง ๆเรามองว่าชีวิตเป็นของเรา เราอยากใช้ยังไง อยากทำอะไรทำไมไม่ยอมให้เราทำ ทำไมไม่ให้เราคิดตัดสินใจเองบ้าง เราเหนื่อย เราเครียดเราเบื่อที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ บังคับให้เราเลิกกับแฟนทั้ง ๆ ที่อะไรไม่ได้แย่มากจนแก้ไม่ได้ มันอาจจะฟังเอาแต่ใจไปหน่อย แต่เราคิดว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดอย่างน้อยเรายังมีครอบครัวมีพ่อแม่ไม่ใช่เอาแต่บังคับ พอขัดใจแล้วไม่ช่วยเหลือ บอกจะตัดแม่ตัดลูก แค่เราแต่งงานกับคนที่แม่ไม่ชอบ ครั้งแรกบอกจะไม่ให้กลับบ้านอีก แต่งแล้วก็ไม่ให้กลับบ้านอยู่หลายเดือน เราเข้าใจนะว่าแม่เป็นห่วงแต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เหมือนพ่อแม่คนอื่น
**เรื่องลูกเราไม่ห่วงนะ เพราะแม่เราดูให้เป็นอย่างดี เรารับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดค่ะ ส่วนเรื่องเลี้ยงลูกเเม่กับพ่ออยากเอามาเลี้ยงเอง เมื่อก่อนเราอยู่บ้านเเฟน พ่อเเม่เเฟนช่วยเลี้ยง เเต่เเม่ไม่ชอบเเฟนจะให้เลิกเลยกลับมาอยู่บ้าน พอเราทำงานคนเดียว เราไม่อยากให้เเม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่วนนี้เพราะไม่อยากให้ท่านมาพูดทีหลัง
***เราเขียนใบลาออกไปแล้ววันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงาน วันนี้เราอาจจะขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปกทม. เราหนีพ่อแม่ไป แล้วเรากะว่าจะโทรบอกตอนไปถึงแล้ว ว่าเราขอโทษ เราขอเวลา 1 ปีถ้าไม่ดีขึ้น อยู่ไม่ได้เรากลับเอง
---ช่วยคิดหน่อยค่ะว่าจะบอกแม่ว่าอย่างไง เราเคยคุยกับแม่ดี ๆ ต่อหน้าไปแล้วแต่แม่ไม่เคยรับฟัง แถมยังทะเลาะกันอีก---
ในชีวิตนี้เราได้ดังใจแม่มาตลอด ยกเว้นเรื่องแต่งงานและท้องกับแฟนคนนี้ เลยกลายเป็นเรื่องที่แม่ผิดหวัง และเป็นเรื่องเดียวที่เราทะเลาะกัน เราเป็นลูกคนโตเรากับน้องห่างกัน 7 ปี ไม่แปลกทีแม่จะรักและหวังกับเรามาก แต่เรากดดันและเครียด ที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ มันสะสมจนบ้างทีเราแทบฆ่าตัวตาย
หรือใครมีแนวทางที่ดีกว่านี้หรือมีแนวคิดเกี่ยวกับการตัดสินใจของเราครั้งนี้
จะด่าเราก็ไม่เเปลกเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองคุณจะไม่มีวันเข้าใจ ความรู้สึกนี้
ตัดสินใจมานานแล้ว วันนี้จะหนีออกจากบ้าน ช่วยคิดหน่อยค่ะว่าจะบอกแม่ว่าอย่างไง
จริง ๆมันมีอะไรหลาย ๆเรื่อง
ที่อยากไปเพราะ
1.ความรัก จะไปทำงานกับแฟน แต่งงานแล้วมีลูก 1 คน แต่แม่ไม่ชอบสามีเลยบังคับให้เลิกกัน
2.อยากใช้ชีวิตเป็นของตัวเองจริง ๆเคยขอแม่ไปทำงานต่างจังหวัดตั้งแต่ก่อนท้องก่อนแต่งแต่แม่ไม่ให้ไป (ไปครั้งนั้นไม่เคยคิดจะเอาแฟนไปด้วยขอไปคนเดียว)
3.เราคิดว่าเราอายุ 22 แล้วทำงาน มา 3 จะ 4 ปีแล้วเราอยากเลือกอะไรเองบ้าง อยากไปเที่ยว ที่ๆเราไม่เคยไป อยากทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ
4.เราอยากไปทำงานเก็บเงินเยอะ ๆ
5.เราอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบเพื่อนคนอื่น อยากกิน อยากเที่ยว อยากให้พ่อแม่เข้าใจ
ที่ไม่อยากไปเพราะ
1.ไม่อยากให้แม่ผิดหวังเสียใจ ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง
2.ไปแล้วกลัวแม่โกรธไล่ไม่ให้เรากลับบ้านอีก
3.จริงๆ เราไม่กลัวหรอกว่าจะอยู่กับแฟนเราไม่ได้ เพราะเราทำใจมานานแล้ว แต่เรากลัวไม่ได้กลับบ้านอีกมากกว่า
จริง ๆเรามองว่าชีวิตเป็นของเรา เราอยากใช้ยังไง อยากทำอะไรทำไมไม่ยอมให้เราทำ ทำไมไม่ให้เราคิดตัดสินใจเองบ้าง เราเหนื่อย เราเครียดเราเบื่อที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ บังคับให้เราเลิกกับแฟนทั้ง ๆ ที่อะไรไม่ได้แย่มากจนแก้ไม่ได้ มันอาจจะฟังเอาแต่ใจไปหน่อย แต่เราคิดว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดอย่างน้อยเรายังมีครอบครัวมีพ่อแม่ไม่ใช่เอาแต่บังคับ พอขัดใจแล้วไม่ช่วยเหลือ บอกจะตัดแม่ตัดลูก แค่เราแต่งงานกับคนที่แม่ไม่ชอบ ครั้งแรกบอกจะไม่ให้กลับบ้านอีก แต่งแล้วก็ไม่ให้กลับบ้านอยู่หลายเดือน เราเข้าใจนะว่าแม่เป็นห่วงแต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เหมือนพ่อแม่คนอื่น
**เรื่องลูกเราไม่ห่วงนะ เพราะแม่เราดูให้เป็นอย่างดี เรารับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดค่ะ ส่วนเรื่องเลี้ยงลูกเเม่กับพ่ออยากเอามาเลี้ยงเอง เมื่อก่อนเราอยู่บ้านเเฟน พ่อเเม่เเฟนช่วยเลี้ยง เเต่เเม่ไม่ชอบเเฟนจะให้เลิกเลยกลับมาอยู่บ้าน พอเราทำงานคนเดียว เราไม่อยากให้เเม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่วนนี้เพราะไม่อยากให้ท่านมาพูดทีหลัง
***เราเขียนใบลาออกไปแล้ววันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงาน วันนี้เราอาจจะขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปกทม. เราหนีพ่อแม่ไป แล้วเรากะว่าจะโทรบอกตอนไปถึงแล้ว ว่าเราขอโทษ เราขอเวลา 1 ปีถ้าไม่ดีขึ้น อยู่ไม่ได้เรากลับเอง
---ช่วยคิดหน่อยค่ะว่าจะบอกแม่ว่าอย่างไง เราเคยคุยกับแม่ดี ๆ ต่อหน้าไปแล้วแต่แม่ไม่เคยรับฟัง แถมยังทะเลาะกันอีก---
ในชีวิตนี้เราได้ดังใจแม่มาตลอด ยกเว้นเรื่องแต่งงานและท้องกับแฟนคนนี้ เลยกลายเป็นเรื่องที่แม่ผิดหวัง และเป็นเรื่องเดียวที่เราทะเลาะกัน เราเป็นลูกคนโตเรากับน้องห่างกัน 7 ปี ไม่แปลกทีแม่จะรักและหวังกับเรามาก แต่เรากดดันและเครียด ที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ มันสะสมจนบ้างทีเราแทบฆ่าตัวตาย
หรือใครมีแนวทางที่ดีกว่านี้หรือมีแนวคิดเกี่ยวกับการตัดสินใจของเราครั้งนี้
จะด่าเราก็ไม่เเปลกเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองคุณจะไม่มีวันเข้าใจ ความรู้สึกนี้