หนูเกิดมาก็ได้อยู่บ้านหลังใหญ่แล้วค่ะ เพราะแต่เดิมเป็นครอบครัวใหญ่ ลูกหลานเยอะ และอาจจะทำให้ดูมีภูมิฐานมากขึ้น
พอมีครอบครัว ก็เริ่มที่จะแยกบ้าน  และเวลาผ่านไปบ้านทรุดโทรมมาก (บ้านเอียง น้ำขังใต้ถุน)
จึงต้องสร้างบ้านใหม่ คุณปู่ คุณย่า ที่เคยอยู่บ้านหลังใหญ่ จะสร้างบ้านหลังเล็กมันก็ดูไม่ดี (มองตั้งแต่หน้าซอยก็เห็นบ้าน เพราะบ้านอยู่หน้าซอย)
และเงินก็หมดไปกับการสร้างบ้าน เขาค่อนข้างเห็นความสำคัญของการสร้างบ้าน สร้างบ้านตั้งแต่เมื่อ 7 ปีที่แล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จ เพราะเงินยังไม่พร้อม
บ้านใหม่เป็นบ้านไม้เสาหลักๆประมาณ 18 ต้น 5 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีใต้ถุนไว้นั่งเล่น จอดรถ ตากผ้า ที่บ้านมีรถ 1 คัน (ซื้อเมื่อ 9 ปีที่แล้ว)
....พอจะเห็นภาพบ้านหนูยังคะ...

แต่... บ้านหนูไม่ได้รวยค่ะ ถือว่าไม่ลำบาก พอมีพอกิน ที่บ้านทำไร่อ้อย ปลูกข้าวตามฤดูการ ถามว่าพอใช้ไหม? ก็พอนะในช่วงที่เราได้ผลผลิต
และเมื่อไม่มีฤดูเก็บเกี่ยว งานก็ไม่มี เงินก็ไม่มี ถ้าจำเป็นก็ต้องกู้เงิน พอกู้ก็เป็นหนี้ พอมีหนี้เราก็ต้องนำเงินจากการเก็บเกี่ยวมาใช้หนี้
บ้านหนูไม่มีเงินเก็บค่ะ เงินที่ใช้บางครั้งก็มาจากการขายที่ดิน  บางครั้งไป รร. ก็ไม่มีเงินติดตัว ต้องรอให้พ่อหาเงินมาให้ตอนเที่ยง  


...การที่เรามีบ้าน มีรถ เขาจะมองว่าเรามีฐานะดี!  เวลาขอทุนการศึกษา หนูไม่เคยได้เลยค่ะ และไม่เคยได้เลย...ไม่ได้เลยจริงๆ

บ้านหนูมีปัญหาเรื่องเงิน คนที่ทำงานไม่ได้ก็มีหนี้ คนที่เรียนก็ต้องใช้จ่ายเยอะ ที่บ้านมี 6 คนและคนที่ทำงาน คือ พ่อคนเดียว
และตอนนี้หนูไม่มีตังที่จะเรียนแล้ว พ่อก็บอกว่ามีหน้าที่เรียนก็เรียนไป พ่อหาตังเอง พ่อไม่ให้ลูกพ่อลำบากหรอก  แต่พ่อหนูลำบากมาก
หนูอยากได้ทุนจากมหาลัย แต่ถ้าเขาเห็นบ้านหนู เขาก็จะคิดว่าหนูมีตัง เหมือนกับการที่ขอทุนแล้วไม่เคยได้เลย

หนูแค่อยากระบายในสิ่งที่คนรอบข้างไม่รู้ เพราะชีวิตหนูไม่ได้สวยหรู