ขอเล่าก่อนนะคะ ตอนนี้หนูกำลังจะขึ้นปี1 ค่ะ

พ่อกับแม่แยกทางกันตอนประถม แม่ก็เป็นคนเลี้ยงมาเองตลอด แม่ทำงานหนักมาก

แม่เป็นชาวสวน มีที่ดินนิดหน่อย ทำสวนได้เงินวันละประมานสองร้อย ต้องเลี้ยงตากับยายอีก แล้วก็มีหนี้ด้วย  

พอมอสี่หนูก็มาเรียนต่อที่ กทม. มาอยู่กับพ่อ ตอนแรกพ่อก็บอกว่าเค้าจะส่งเสียรับผิดชอบหนูเอง

หนูมาเพราะอยากเรียนหมอ(ไม่ได้เรียนละไม่มีตังค์) แล้วก็อยากให้พ่อรับผิดชอบบ้าง เพราะตอนอยู่กับแม่ พ่อไม่เคยช่วยอะไรเลย

แต่พอมาจริงๆกลับไม่ใช่ ทั้งค่าเทอม ค่าชุดนักเรียน ค่าใช้จ่ายหนู แม่ก็ต้องส่งให้อีก ส่วนพ่อก็บอกว่า ไม่มีตังค์

พอมอห้าหนูก็กู้กยศ. แล้วทำงานพาททาม หาเองทั้งค่ากิน ค่าเทอม ค่าสอบเข้ามหาลัย บลาๆ บอกแม่ว่าไม่ต้องส่งตังค์มาให้แล้ว ถ้าไม่มีจะโทรไปขอเอง

แทบตายเลย ทั้งเหนื่อย เรียนก็หนัก (เรียนสายวิทย์) ต้องแบ่งเวลาไปทำงาน กลับมาอ่านหนังสือ ทำการบ้าน ไหนจะต้องเตรียมสอบมหาลัย ไหนจะสอบ รร อีก งานกิจกรรมโรงเรียนเราก็มา (เป็นกรรมการนักเรียน+สารวัตรนักเรียน กิจกรรมเอาหมดค่ะ)

เหนื่อยมาก เครียดเรื่องมหาลัยไม่ได้กลัวสอบไม่ติด กลัวไม่มีตังจะเรียนมากกว่าอีกค่ะ

อย่ามาหวังกู้ กยศ   มากนะคะ กู้ได้แต่คุณก็ต้องจ่ายค่าแรกเข้าบานตะไท จ่ายไปได้คืนก็จริง แต่กว่าจะได้นีสิ จะหาตังที่ไหนไปจ่าย

แล้วก็เริ่มมีปัญหากับพ่อตอนหลังทะเลาะกัน เค้าไม่ให้ทำงานพาททามแต่เราทำค่ะ ดื้อ (จะบ้าไปแล้ว ไม่ทำฉันจะเอาตังค์ที่ไหนมาใช้ )

แล้วก็เรื่องกิจกรรม ไม่ให้ทำอะไรทั้งสิ้น เลิกเรียนปุ๊บต้องกลับบ้าน งานก่งงานกลุ่ม อะไรนอกเวลา สมัยเค้าเรียนไม่มี  เค้าบอกว่าไปโรงเรียนให้ไปเรียน ไม่ใช่ทำกิจกรรม (ตาเถรรร ดาวจะเป็นบ้าเจ้าค่ะ)

ทะเลาะกันจนถึงขั้นตัดพ่อตัดลูก ทุกวันนี้ก็ไม่คุยกับลูกค่ะ ถามอะไรเป็นด่า พึ่งพาอะไรไม่เคยได้ กลับบ้านดึกให้ออกมารับหน้าปากซอยหน่อย ก็โดนด่าอีก เสนอหน้าไปทำงาน เดินกลับเองเถอะ ซอยก็แสนเปลี่ยว  

บางทีร้องไห้คนเดียว เหนื่อยกับงานแล้วมาเหนื่อยกับอะไรไร้สาระอีก แต่เวลาเหนือยมาก ก็คิดถึงแม่เสมอ ถ้าอยู่แบบสบายๆ ก็สงสารแม่ แม่ก็เหนื่อยกว่าเก่า ก็ทนทำไป

ตอนสอบเข้ามหาลัยก็สอบติดทุน ติดม.มีชื่อ  ได้มันสี่ห้าที่ แต่ไม่มีตังค์จ่าย สุดท้ายตัดสินใจ เอาทุน ม.เอกชนแห่งหนึ่ง ฟรีทุกอย่างกระทั่งค่าแรกเข้าและหน่วยกิตที่อยากลงเพิ่ม เอามันที่นี่แหละ มีรุ่นพี่รู้จักได้ทุนที่นี่มาก่อน  สบายใจเรื่องตังค์ไปละ

แต่จุดพีคคือพอมาเมื่อวาน แม่บอกว่า "จะว่าอะไรมั้ยอยากหาใครซักคนช่วยทำงาน แม่เหนื่อย "

เราร้องไห้หนักมาก ตอบว่า "แล้วแต่แม่ ดีเนอะ พ่อก็แต่งงานใหม่ แม่ก็จะแต่งอีกคน แล้วทุกคนก็จะทิ้งหนูหมด"

แม่เลยบอกกลับมาว่า แม่พูดเล่น แม่รักลูกไม่ทิ้งไปไหนหรอก แต่เรารู้ว่าแม่พูดจริง แต่แม่ไม่กล้าทำ

เรา รู้ตัวเองดีว่าเรามีความคิดเห็นแก่ตัวมาก แต่ถ้าใครเคยมีปัญหาครอบครัวแล้วเจอแบบเรา คงจะเข้าใจบ้าง

  เราเคยมีครอบครัวที่สมบูรณ์ บ้านมีเงินทองเรียกว่ารวย แต่ปัญหาเศรษฐกิจทำให้บ้านเรามีปัญหาทางการเงิน แล้วพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกัน

ตั้งแต่เราเกิดมา เราไม่เคยเจออะไรแบบนั้น เราช็อคเข้าโรงพยาบาล ทุกอย่างฝังใจเรามาก

เราไปอยู่กับแม่ พ่อก็แต่งงานใหม่ มีลูกใหม่ แล้วไม่สนใจเราอีก ชีวิตเราเหลือแต่แม่ที่เป็นทุกอย่าง ถ้าไม่มีแม่เราก็เป็นแค่เด็กคนนึงที่ไม่มีใคร

เรากลัวว่าถ้าแม่แต่งงานใหม่ แล้วแม่จะทิ้งเราเหมือนพ่อ

เราไม่อยากเป็นเหมือนเพื่อนเราด้วย เพื่อนเราก็มีปัญหาครอบครัวเหมือนเรา แม่แต่งงานใหม่ มีลูกใหม่ เพื่อนเราก็ไม่มีใคร

เวลามีปัญหาก็ปรึกษาเรา เราก็จะช่วยเพื่อนแก้ปัญหา

เพื่อนเราบอกเราเสมอว่าเราโชคดีมากถึงพ่อพึ่งไม่ได้ ก็ยังมีแม่คอยปรึกษา คอยสนใจ แต่เพื่อนเราไม่มีใคร แล้วเพื่อนก็ร้องไห้ตลอด

เพื่อนเล่าให้ฟังว่ เมื่อก่อนที่แม่จะแต่งงานใหม่ มีอะไรก็ปรึกษาแม่ ไปไหนแม่ก็ไปด้วย ทำอะไรแม่ก็นึกถึงตลอด แม่บอกว่าจะรักเหมือนเดิม

แต่พอหลังจากแม่แต่งงานใหม่ ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ตอนแรกเพื่อนเราคิดว่าเพราะแม่มีภาระเพิ่มขึ้น แต่จริงๆแล้วทุกอย่างต่างกันมากเลย

เพื่อนเราเคยไม่สบายหนักมาก โทรให้แม่มารับ แต่แม่ไม่มาเพราะบอกว่าต้องเลี้ยงน้อง ทั้งๆที่ยายก็อยู่ด้วย ฝากยายไว้แปปนึงก็ได้แต่แม่เลือกจะไม่มารับ สงสารเพื่อนมาก

เราเลยกลัวว่าจะต้องเป็นแบบนั้นถ้าแม่แต่งงานใหม่

เรารักแม่มาก อยากให้แม่มีความสุขเหมือนกัน แต่เราก็กลัวเป็นแบบนั้น  

ใครมีความคิดเห็นดีๆช่วยบอกหน่อยว่าเราควรจะทำยังไงดี หรือควรเปลี่ยนความคิดอะไรดี

ปล.พิมพ์ยาวไปหรือนอกเรื่องขออภัย ถ้ามีอะไรผิดพลาดขออภัยด้วยค่ะ กระทู้แรก