แมวเสียไปกระทันหัน 3 วันก่อน
เค้าไปแบบเราหาเหตุผลรองรับไม่ได้
ทำไมถึงจากไปเร็วมาก
เวลาแค่ไม่ถึงนาที ไม่มีเวลาแม้จะให้ลา

แว้บแรกที่เสีย เรายังไม่รู้สึกดิ่งหรืออะไรเลย
ยังเข้มแข็ง พาไปทำพิธีที่วัด
กอดร่ำลาเค้าไปตลอดทาง
เค้าสวยมาก เหมือนแค่หลับไป

พอตกกลางคืน เรานอนไม่หลับ
คิดวนเวียนซ้ำๆ ทั้งรู้สึกผิด
รู้สึกคิดถึง รู้สึกไม่เข้าใจ ทำไมๆ

พอนึกๆ ไปก็ร้องไห้ออกมา
ร้องจนเที่ยงคืนก็เผลอหลับไป
สะดุ้งตื่นตอนตี 2 ก็ยังร้องไห้อยู่
เราไม่รู้ว่าเราหลับ หรือเราร้องไห้
ตาช้ำ สมองเบลอ

ตื่นเช้ามาไม่อยากลุกจากเตียง
กลัวว่าต้องรับรู้ความจริง ว่าจะไม่มีเค้า
ไม่ได้เจอเค้าอีกแล้ว
ที่ๆ เค้าเคยนอน จุดที่เค้าเคยนั่งรอ
ไม่อยากเจอไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้

นอนเขี่ยมือถือหารูปเค้าดู
ยิ่งดูยิ่งคิดถึง ก็ร้องไห้หาเค้าอีก
เดินไปคุยกับโถกระดูกเค้า
พยายามมองหาเค้า

วันทั้งวันขึ้นลงมาคุยกับโถกระดูกเค้า
คุยแล้วก็ร้องไห้อีก
จ้องไปที่โถกระดูก
มองชื่อเค้าที่เขียนอยู่บนนั้น
จะรู้สึกเหมือนได้เห็นเค้าอีกครั้ง

ตอนกลางวันเรายังพอทำใจได้
เรามีงาน มีแมวตัวอื่นๆ อีกหลายตัว
ยังทีอีกหลายชีวิตที่ต้องดูแล
รวมถึงลูกๆ เค้า

อาหารที่เคยให้ ชามที่เคยใช้
เราได้แต่ถือหมุนวนไปมา มองหาเค้า
บางทีเราก็เรียกชื่อเค้าสลับกับตัวอื่น
มองจุดที่เค้าเคยนั่งข้างๆ เฝ้าเรา
อารมณ์ก็ดิ่งลงอีก

ถอนหายใจบ่อยมาก เหนื่อยหน่ายจริงๆ
วันทั้งวันไม่หิวเลย
แต่ต้องกินบ้าง เพราะแม่บังคับ
ยิ่งกินยิ่งจุก พะอืดพะอม
เพราะปกติจะมีเค้านั่งเฝ้ารอเรากิน
ก้มมองลงไป ก็จะเจอสายตาคู่นึกจ้องอยู่

กินไปคุยกับเค้าไป บางทีก็โดดขึ้นโดดลง
โดนดุบ้าง หล่นจากโต๊ะบ้าง
หัวเราะเฮฮาตลอดทุกมื้อ
พอเราต้องกินข้าว เราก็รู้สึกไม่ดี
รู้สึกผิด ทำไมตอนนั้นไม่ให้เค้ากิน
ทำไมต้องดุเค้า

พอตกกลางคืน เราก็เกิดความกลัว
ไม่อยากให้ท้องฟ้ามืด
กลัวจะถึงช่วงที่เรากับเค้าสนิทกันที่สุด
เราจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่บ่าย3 - 3 ทุ่ม
และเข้านอนพร้อมกัน

ไม่มีเค้าอีกแล้วที่คอยวิ่งตาม
ไม่มีเค้าอีกแล้วที่คอยเราตรงจุดเดิม
ไม่มีเค้าอีกแล้วที่ขานรับเราเวลาเรียก
ไม่มีเค้าอีกแล้วที่เราจะอุ้มและกอด

เราเครียดมากตอนนี้ ทำใจไม่ได้เลย
นอนไม่หลับ กินไม่ได้ ชีวิตโหวงเหวง
พิมพ์ไปร้องไห้ไป
น้ำตาไหล ร้องไห้เองในทุกช่วงของวัน
ที่ตรงกับตารางหรือเวลาี่เราต้องอยู่กับเค้า
ยิ่งตกเย็นยิ่งน่ากลัว

ถึงเรามีสัตว์เลี้ยงเยอะ มีแมวอีกหลายตัว
แต่ก็ไม่มีใครเป็นเค้า
ทุกวันยิ่งน่ากลัวขึ้นสำหรับเรา
เช้าเราไม่อยากตื่นมารับความจริง
กลางคืนก็ไม่อยากให้ถึงเพราะมันจะเศร้ามาก
อยู่คนเดียวเราก็จะนั่งร้องไห้

กอดแมวตัวไหนก็จะคิดถึงแต่เค้า
กลางคืนก็นอนไม่ได้ มันทรมานมาก
ถ้าเรารอเวลา มันจะเยียวยาเราได้จริงๆ มั้ย
เราควรทำอะไร ทำบุญ ทำใจ
จริงๆ เราเป็นคนเข้มแข็งมาก
และไม่ใช่ว่าจะไม่เคยผ่านการเจ็บปวดจากการสูญเสียสัตว์เลี้ยงที่เรารัก
แต่ทุกครั้งจะมีเหตุผลรองรับ
แก่แล้ว ป่วย เราพยายามทำดีที่สุดแล้ว
เราก็ทำใจได้

แต่ครั้งนี้เค้าไปแบบไม่มีเหตุผล
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ทุกอย่างเกิดขึ้นไม่ถึง 1 นาที
เรารับความจริงไม่ได้
รู้สึกแค่ ทำไม...  ทำไม... ทำไม...

เรารู้สึกเหมือนตัวเรากำลังแย่ลงทุกวัน
ไม่ได้รู้สึกแบบว่า วันต่อๆ มาจะดีขึ้น
ไม่ได้รู้สึกว่าจะทำใจได้
ทั้งๆที่พยายามทำใจ ปล่อยวาง
คิดถึงตัวอื่นๆ และภาระหน้าที่

เพื่อนแฟนแม่ บอกให้สู้ๆ นะ
เราต้องสู้กับอะไร สู้ยังไง
ให้อดทนนะเดี๋ยวก็ผ่านไป
เราก็สู้เราก็อดทน แต่มันก็ยิ่งมืดลงๆ
พอได้ยินหรือเห็นคำว่าสู้ๆ นะ อดทนนะ
เรายิ่งจุกเหมือนอารมณ์มันดิ่งลงอีก
เพราะไม่รู้ว่าจะต้องสู้ ต้องทนไปอีกแค่ไหน

เราว่าเรากำลังแย่... แย่ลงมาก
และแย่ลงทุกๆ วัน