ผมเป็นลูกคนโตครับ ถูกเเม่เลี้ยงดูมาเเบบมีอะไรเเม่ทำให้หรือเวลาผมพยายามทำอะไรเเล้วมันไม่ได้เรื่องเเม่ก็มักจะมาทำให้ หรือทุกครั้งที่มันจะสำเร็จเเต่มันทำท่าจะไม่ดีเเม่ก็มักจะเอื้อมมือมาหาผมก่อนเสมอ (ผมเข้าใจว่าเเม่รักผมมากจริงๆ) ผมมักจะขาดความมั่นใจไปเลย ว่าตัวผมทำได้ มันทำให้ผมไม่กล้าตัดสินใจด้วยตนเอง

เเตกต่างกับน้องคนกลางที่ถูกเลี้ยงดูเเบบปล่อยให้ทำเองบุกๆลุยๆตั้งเเต่เล็กไม่ค่อยเอื่อมมือช่วย ทำให้น้องของผมมีบุคลิกความเป็นผู้นำที่สูงกว่าผมมากการกล้าตัดสินใจหรือเเก้ปัญหาทันที ในขณะที่บางทีผมอาจยังนั่งอยู่ในขณะที่น้องผมกระโจนออกไปโดยไม่ต้องออกคำสั่ง ผมจึงอิจฉาน้องของผมมากในหลายสิ่งที่ผมไม่สามารถทำได้ (เเต่เราก็มีข้อดีข้อเสียเเตกต่างกันไป)

ก่อนหน้านี้ผมเคยมีเเฟนครับซึ่งก็เลิกกันเเล้วคบกัน 7 ปีได้
เธอเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งครับมีอะไรช่วยผมอยู่เสมอ พลาดหลงลืมอะไรเธอมักจะจัดการให้เสมอ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีเเม่อยู่ข้างๆ  เเรกๆมันก็เป็นอะไรที่ดีครับเเต่พอนานๆไปเข้า เพราะเธอทำให้ทุกอย่างเราจึงเคยตัว ปล่อยให้เธอจัดการเรื่องนั่นนู้นนี่ในชีวิตให้จนเราเองขาดความรับผิดชอบไปซะอย่างงั้นต้องรอให้เธอสั่งถึงจะทำ เหมือนที่เเม่สั่งให้ลูกทำนู่นทำนี่อย่างไงอย่างงั้น (เกิดจากสัญชาตญาณล้วนๆ) ซึ่งเราก็เลิกรากันไปเพราะเธอเหนื่อยเเล้ว ผมจึงมานั่งคิดทบทวนได้ข้อสรุปมาเเบบเเหละครับ

ตอนนี้ผมอายุ 22 ปีครับ เเละมีเเฟนใหม่ครับเป็นคนที่ใช่เเละหวังจะสร้างครอบครัวกับเธอ(ผมรักเธอมากจริงๆ)
ผมไม่อยากให้เธอต้องผิดหวังในตัวผม ผมจึงระวังเเละค่อยๆทบทวนตัวเองในทุกๆก้าวทุกวันๆ ไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิม

ผมอยากเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบสูงมีความเป็นผู้นำ
เป็นกำเเพงสูงที่คอยปกป้องเธอจากสิ่งเลวร้ายข้างหน้า ให้เธอได้อยู่ข้างหลังของผมอย่างอุ่นใจ

ช่วยเเนะนำผมด้วยครับ