อืมคือว่าน่ะค่ะเราอ่ะออกจาก ร.ร แล้ว
แต่ตอนที่เราเรียนอ่ะเพื่อเราเยอะมากแต่มีเพื่อนอยุ่ไม่กี่คนหรอกค่ะที่เราแคร์ แต่คือเพื่อนคนที่เราแค่อ่ะแบบพอมันม่มีตังเราเลี้ยง เราเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมเท่าที่เราช่วยมันได้ขนาดตอนมันมีเรื่องกะรุ่นพี่เราก่ออยุ่ข้างมันตลอดไม่เคยหนี แต่... พอเรามีเรื่องมันกลับไม่ช่วยแถมยังซ้ำเติมเราทุกอยาง เราก้อคิดในแง่ดีไงว่าเออมันเป้นห่วง จนเราออกนอกรุนอกทางผลสุกท้ายเพื่อนคนที่เราแคร์ค่อยช่วยเหลือตลอกกับซ้ำเติมมองข้ามเรา แต่เราก้อมีเพื่อนคนที่เราไม่เคยแคร์เรยสักนิดมาค่อยเป้นห่วงเราตั้งแต่นั้นมาเราเรยรุ้ว่าเราควรไห้ความสำคัญกะคนที่เห้นเราเป้นเพื่อนไม่ช้คนที่ค่อยหาผลประโยชน์ใส่ตัวเอง