ชอบเอาเราไปเปรียบกับพี่สาว โดนลูกคนอื่นตะคอก  แล้วก็ชอบมาใส่อารมณ์กับเราแทน

เราไม่สนอยู่แล้ว แต่มันเจ็บปวด  อยากหนีไปให้ไกลจากบ้านเรา

เหนื่อยใจ แม่มาพูดบ่นด่าเราตอนกำลังกินข้าว  เราหงุดหงิดมากๆ เลยเขวี้ยงจานแตก พ่อเลยบอกให้แม่โทรหาตำรวจมาจับเราไป รพ.

เราท้อใจจัง  ที่ต้องอยู่กับคนที่บ้าน  คนข้างนอกก็น่ากลัวมากๆ  

ทุกงานที่เราทำ ก็คือ ดูถูกเราหมด หาว่าเราไปทำงานกลางคืน  ด่าเราว่าจิตใจอำมหิตที่เราเลี้ยงหมูขุน คือทำอาชีพอะไรเขาก็ด่าหมด ตัดกำลังใจหมด ทุกอาชีพ  แล้วมาซ้ำเติมว่าเป็นเวรกรรมของเรา

ไม่มีใครรักเราสักคน 

อยู่บ้านเราห้ามมีอารมณ์อะไรทั้งนั้น  ห้ามเก่งกว่าพี่น้องคนอื่นด้วย  ต้องเงียบ   เราก้อไม่สนใจนะ 

อาจไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่เรา  แต่เขาก็รักพี่น้องคนอื่นมากกว่าเราอยู่ดี โลกนี้มันไม่ยุติธรรม

เรารู้สึกแย่มากที่ต้องเป็นคนอารมณ์แบบนี้  แต่ว่ามันเกินจุดที่จะรับไหวจริงๆ