ตั้งแต่อายุ16 ขึ้นมา เริ่มปิดตัว ไม่ไปเจอเพื่อน หรือคนสนิท หมกตัวอยู่แต่ในห้อง คุยกับคนที่บ้านนับคำได้ ไม่อยากไปไหนที่มีคนเยอะๆ แล้วก็ไม่อยากออกไปไหนด้วย หลีกเลี่ยงที่จะพบเจอกับผู้คนใหม่ๆ แล้วก็ค่อยๆตัดคนอื่นๆออกจากวงจรชีวิต หงุดหงิดง่าย แล้วก็มีความคิดอยากฆ่าตัวตายพร้อมกับโทษตัวเองตลอดว่าตัวเราผิด เวลาไปโรงเรียน กลับบ้านมาก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไปโรงเรียนก็พูดคุยกับเพื่อนปกตินะแต่พูดเฉพาะตอนที่เพื่อนหรืออาจารย์ถามเท่านั้น หลังจากนั้นความรู้สึกแบบ ไม่อยากเจอใคร หมดไฟในการทำอะไรก็แล้วแต่ กดดันตัวเอง จนถึงทำร้ายตัวเอง แล้วก็ลาออกจากโรงเรียน (ทั้งๆที่ช่วงประถมหรือม.ต้น เราเรียนเกรดค่อนข้างดีมาโดยตลอด) หลังจากลาออกความกดดันก็มากขึ้น จากที่ปิดตัวอยู่แล้วก็ยิ่งปิดมากขึ้น แล้วก็มีความรู้สึกแปลกๆที่เป็นอยู่ตลอดๆ ความรู้สึกแบบตื้อๆ เทาๆ แล้วก็รู้สึกไม่อยากอยู่แล้ว  ฟีลแบบอยากฆ่าตัวตายว่ะ น่าจะตายๆไปจะได้ไม่เป็นภาระคนอื่นเขา แล้วในหัวเหมือนมีคน2คนกำลังเถียงกันอ่ะ คนนึงบอกว่าอย่า แต่อีกคนบอกว่าทำเลย ฝ่ายที่บอกว่าอย่าทำก็ชนะมาตลอดซึ่งก็ดีนะ แต่อาการหรือความคิดแบบนี้มันก็ยิ่งหนักขึ้นเลื่อยๆ โดยเฉพาะทุกครั้งที่อยู่คนเดียว จนทุกวันนี้เริ่มกลัว กลัวว่าไอ้คนในหัวอีกคนที่บอกว่าทำเลยมันจะชนะอ่ะ
คนที่บ้านบอกว่าทำตัวเหลวไหลพึ่งไม่ได้ตลอด มันคือเรื่องจริงที่เราเองก็พยายามจะผลักดันตัวเองให้ลุกขึ้นมามองมุมใหม่ๆแล้วก็เปิดโลกใหม่ๆ เปิดตัวเองนะ แต่ทำไม่ได้เลย เพราะทุกครั้งที่จะทำทุกๆอย่างที่คิดมันดูเอื้มไม่ถึงตลอด มันมืดไปหมด จะปรึกษาใคร จะอธิบายให้ใครฟังไม่ได้เลย รู้สึกไร้ค่า มีอยู่ช่วงนึงที่เราพยายามรองเปิดใจคุยกับแม่ ว่า " เราไม่ไหวแล้วนะ เป็นอะไรไม่รู้ไม่ไหวแล้ว หนูพยายามแล้ว" แม่ก็บอกกลับมาว่า "ฉันนั่นแหละจะไม่ไหว ดูแลแก เงินก็ให้ค่าเทอมก็ส่ง แต่ดูทำตัวสิเหลวไหลไม่เอาไหนไร้ค่า" ที่แม่พูดมันคือเรื่องจริงทั้งหมดเลย แต่เราทำไม่ได้ แก้ไขไม่ได้ แล้วตอนนี้ก็ไม่ไหวจริงๆ สู้กับความคิดกับความรู้สึกตัวเองไม่ไหวจริงๆ