ตอนนี้รู้สึกพังมากๆ ท้อกับทุกอย่าง เรื่องมันเกิดจากที่วันนี้เราสอบไฟนอลมาก่อนหน้านี้ก็พยายามอ่านเต็มที่ทำทุกอย่าง แต่พอสอบเสร็จออกมาคุยกับเพื่อนแทบไม่มีข้อไหนเลยที่คำตอบจะตรงกับคนอื่น รู้ตัวว่าเอฟแน่ๆ แล้วถ้าเอฟวิชานี้คือต้องยืดเวลาจบไปอีก1ปีฟรีๆ ด้วยความเครียดแล้วก็ท้อมากๆเลยกลับมาบ้าน ก่อนกลับบ้านแฟนก็ได้บอกว่าอยากมาตัดผมแถวบ้านเราช่างตัดดี ก็คุยกันระหว่างทางตัดทรงไหน เราก็ด้วยความเคยชินบอกเดี๋ยวคุยกับช่างให้ก็ได้ พอถึงร้านแฟนก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัดผม แล้วก็คุยกับช่างเรียบร้อยว่าจะตัดยังไง เราก็งงๆ เลยคิดว่าเขาคุยกันเสร็จแล้ว เลยไม่อยาไปขัดอะไร ตัดเสร็จแฟนก็ทำหน้าอารมเสียหน่อยเลยถามว่าเป็นอะไร เขาก็พูดลอยๆว่าไม่น่าหวังอะไรกับเราเลย เราก็ตกใจเลยคิดว่าเป็นเรื่องที่เราไม่ได้เป็นคนไปบอกกับช่างตัดผมแน่ๆ ก็ขอโทดเขา คุยกับเขา แต่เขาก็บอกไม่ต้องคิดมาก แล้วก็แยกย้ายกลับบ้าน กลับมาก้ด้วยความรู้สึกแย่ เหนื่อย ท้อ ทุกอย่าง ก็ได้ยินคำพูดของพ่อแม่ว่าทำอันนี้ให้หรือยัง อันนั้นด้วยนะ ไม่มีเลยสักคำที่จะถามว่าลูกเป็นยังไงบ้าง กินข้าวหรือยังเหนื่อยไหม ไม่มีเลยจิงๆ ตอนนี้รู้สึกแย่ไปหมด เลยว่าจะนอนพัก ก็มานั่งคุยกับแฟนก็พยายามง้อเขาอย่างน้อยก็อยากให้มีอะไรสักอย่างที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง แต่ยิ่งคุยกลับยิ่งแย่ กลับยิ่งรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว มันหนักมากเลย ถามว่าอยากตายไหมเคยคิดนะ แต่ทำไม่ลง มันรู้สึกไม่มีแรง มีใครพอจะมีวิธีช่วยดึงเราไปจากตรงนี้ทีได้ไหม เราไม่ไหวแล้วจริงๆ
เคยเหนื่อยมากๆไหมคะ พอจะทำยังไงให้มีแรงไปสู้ต่อได้บ้าง