สวัสดีค่ะคือเราเป็นโรคซึมเศร้านะคะ ตอนแรกรักษาอยู่ที่รพ.ศรีธัญญาแต่ก็ไม่ได้รักษาติดต่อค่ะเพราะออกมาก่อนหยุดกินยาไปเป็นเดือนแล้ว ที่ออกมาเพร่ะที่บ้านตอนแรกก็พาไปหลังๆเขาคิดว่าเราหายดีแล้วหรือยังไงไม่รู้เลยไม่ได้พาไปเลยค่ะ แต่เรายังรู้สึกมีความคิดแบบเดิมเหมือนตอนแรกนะคะหลังรู้สึกว่ามันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ วันเมื่อสองสามวันที่แล้วเราหนีออกจากบ้านเลยค่ะ เรารู้สึกเหนื่อยมาก อยากจะระบายกับใครสักคน แต่เหมือนทุกคนดูไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เลยกับความรู้สึกเรา เรารู้สึกเหนื่อยกับทุกอย่างมากๆเลยค่ะแบบไม่อยากจะทำอะไรแล้ว ตอนนี้ก็ดรอปเรียนอยู่เรียนก็ไม่จบมา.3 อยู่บ้านเฉยๆก็โดนว่าว่าขี้เกียจไม่ทำอะไร จริงๆเราก็อยากหาอะไรที่เราชอบทำนะคะ แต่เคยขอไปเรียนพิเศษเล่นๆแก้เบื่อว่างๆอะไรแบบนี้เขาก็จะพูดเรื่องตังทำนองว่าไม่มี หรือบอกว่าเดี๋ยวสิ้นเดือนเดี๋ยววันนู้นวันนี้ สุดท้ายก็ไม่ได้ไป เราแทบไม่ได้เจอเพื่อนเลยวันนึงเราเลยออกแนวติดโทรศัพท์ค่ะ เพราะมันเป็นทางที่เราจะได้คุยกับเพื่อน ให้เรามีสังคมอะไรแบบนี้เพราะเราเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง อยู่บ้านเลยไม่ค่อยคุยกับใคร ติดโทรศัพท์แล้วเขาก็จะว่า เรารู้สึกแบบเราผิดขนาดนั้นเลยหรอ จริงไปเราเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร อยากหาอะไรดูไปเรื่อยไปจะได้ไม่เครียด แบบไม่อยากทำอะไรเลย จริงๆก็รู้ตัวว่าขี้เกียจ แต่มันไม่อยากทำอะไรเลยจริงๆ อารมณ์แบบจะอยู่ทำไมเนี่ย อยู่ไปก็เหมือนไร้ค่ามากๆเลยค่ะ เหมือนไม่มีจุดหมาย มันล้มไปเรื่อยๆ ท้อแท้ไปหมด จริงๆเราก็คิดว่ามันอาจจะผิดที่เราทุกอย่างที่เอาแต่ขี้เกียจ แต่เราแค่ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น แค่นอนเฉยๆยังเหนื่อย มันไม่มีแรงบันดาลใจให้ทำอะไรเลยค่ะ แล้วยิ่งมาเจอที่เขาว่าอะไรแบบนี้ท้อไปหมด เคยกินยาจะตายแต่ก็ไม่ตาย แค่เห็นภาพหลอน เราไม่รู้จะอยู่ไปทำไมจริงๆทำอะไรก็ดูแย่ไปหมด ไม่มีความสุขสักอย่าง ชีวิตเหมือนพังแล้วพังอีก ตอนนี้ในหัวก็มีความคิดแต่จะตายๆ คิดไว้แล้วจะตายยังไงแต่กลัวไม่ตายแล้วไปเป็นภาระหนักกว่าเดิมอีก เราอยากเล่าให้ใครสักคนฟัง อยากไปพบจิตแพทย์ที่ไปรักษามากค่ะ แม่ก็บอกจะพาไปแต่ไม่ได้ไปสักที เราจนความคิดมากๆว่าจะระบายกับใครหรือทำยังไงกับความคิดดี เหมือนที่บ้านไม่มีใครเข้าใจเราแล้วเราก็ไม่เข้าใจเขา เราเป็นคนคิดมากมากๆใครพูดอะไรนิดหน่อยก็เก็บไปคิดตลอด เราเลิกคิดไม่ได้ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ เราควรทำยังไงดีคะ เราอยากหยุดทุกอย่างมากเลย ไม่มีความคิดที่จะไปต่อแล้ว