“ วอน ”
*****

( หฤทยานุวัตตนรมณียฉันท์ ๑๒ )

๏  วสันต์สายสิพร่างพรู    ณ ฤดู ณ เหมันต์
อุราเล่าก็หนาวสั่น    สิสะท้านฤทัยรอน
ถวิลถึงยุพาแม่    บ่มิแปรอุทาหรณ์
หทัยเที่ยงมิแคลนคลอน    นะสิเนหะดำรง ๚ะ

๏  ฤ แม่เยาวเรศผู้    บ่มิรู้บ่จำนงค์
มิมุ่งหมายสิเจตน์จง    รติแม้ธุลีดิน
ประจักษ์จริงก็ยิ่งร้าว    มนราวสิดับดิ้น
ระทมท้นอุราจิน-    ตน ถึงบ่เสื่อมคลาย ๚ะ

๏  อนงค์นาถสุภาลัก-    ษณจักประสงค์หาย
และห่างเหินและกลับกลาย    รติแล้ว ฤ นี่หนอ
พิร่ำกล่าววจีว่า    กวิสาธยายพอ
ประหนึ่งเพ้อสุบินพ้อ    บ่มิตื่น ณ ราตรี ๚ะ

๏  อรุณรุ่งก็พลอยพล่าน    ทรมานฤทัยมี
ก็มวลสารพันที่    อุรหมายก็หายพลัน
สถิตย์เที่ยงบ่เสื่อมสิ้น    ก็ถวิลและเฝ้าฝัน
ฤ แม่เยาวลักษณ์นั้น    บ่มิรู้กระไรเลย ๚ะ๛

( ฮกกงจื้อ - นกมีหูหนูมีปีก )






Cr. Google , YouTube and Coldplay