สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่านะคะ เราเป็นพนักงานออฟฟิศ อายุ 26 ปี ภูมิลำเนาจังหวัดภูเก็ต เรื่องที่เรารู้สึกแย่กับตัวเองแล้วก็ชีวิตที่สุดตั้งแต่เกิดมาคงเป็นเรื่องเปลี่ยนงานมาเกือบ10ที่ ทั้งภูเก็ตและกทม. ไม่เชิงเป็นคนที่ไม่อดทน แต่เป็นคนที่พอเจอกับความเครียดและกดดันจากงานมากๆเราจะรู้สึกอยากลาออก เป็นแบบนี้บ่อยๆ จนชีวิตเราตอนนี้เยาะแหยะ ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน บอกไม่ถูกว่าตัวเองชอบอะไร มีความสุขกับอะไร อนาคตข้างหน้ามองไม่เห็น เอาแต่เพ้อฝันว่าฉันจะทำงาน มีเงินเยอะๆ มาให้แม่ มีบ้านให้แม่ มีรถให้แม่ ให้แม่หยุดทำงาน แต่เพราะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องอะไรเลย สิ่งที่คิดก็ได้แต่คิดไปวันๆ ชีวิตไม่มีความสุขเลยซักนิด มองดูเพื่อนรุ่นเดียวกัน ทำงาน ทำธุรกิจ มีชีวิตที่มีแต่ความสุข เรากลับยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ จนบางทีเราคิดถึงขั้นไม่อยากอยู่อีกแล้ว แต่แว๊บนึงแม่จะเข้ามาในความคิดเสมอ เราไม่พอใจกับชีวิตเรามากๆที่สุดในโลก อยากทำงานอย่างมีความสุขแบบคนอื่น อยากมีชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่น แต่เพราะเป็นคนขี้แพ้ เราถึงได้ไม่มีอนาคตแบบนี้ สิ่งที่คิดที่อยากให้เป็น ก็คงได้แค่คิดไม่เป็นจริง รู้สึกผิดต่อแม่ที่สุด ที่เป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง เหมือนลูกคนอื่น