คืออย่างงี้ค่ะ เราเป็นวัยรุ่นบางทีเราก็รู้สึกอึดอัดกับพ่อแม่อ่ะค่ะ แม่ไม่เท่าไหร่นะคะ แต่พ่อเราอ่ะสิคะ บางทีวันหยุดไม่ไปโรงเรียน นอนดึกได้ เราอยากเล่นโทรศัพท์จนถึงดึกๆ แต่พ่อเข้ามาในห้องแล้ว
บอกว่า "ป่ะ นอนได้แล้วจะ 4 ทุ่มละ" ถ้าเราบอกว่า "ไม่"หรือ "แปปนึง" เขาก็จะเริ่มสปอย และบอกกับเราว่า"เดี๋ยวพ่อจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งเลย" เราก็ เฮ้ย แบบนี้ก็ได้ด้วยหรอ เรื่องของเรื่องคือ พ่ออยากให้เราตัวสูงค่ะก็เลยไม่อยากให้เรานอนดึก แต่ทั้งที่เราหยุดสูงแล้ว เรื่องที่สองเราชอบเล่นโทรศัพท์ไปด้วยทำการบ้านไปด้วย ถึงเราชอบทำแบบนี้ แต่งานเรามีส่งครูครบนะ ไม่เคยขาดเลยและไม่ติด0 ด้วย เราเคยขี้เกียจตอน ม.1 แล้วติด0ตัวเดียว พอขึ้น ม.2 เราขยันขึ้นแล้วเกรดก็ดพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่เดี๋ยวนี้ถ้าเราทำการบ้านไม่เสร็จแล้วพ่อถามว่า "การบ้านเสร็จรึยัง" ถ้าเราบอกไม่เสร็จ เขาก็จะขู่เราว่า"เดี๋ยวจะยึดมือถือละนะ" เรายอมรับว่าเล่นจริงแต่ส่วนมากเราจะใช้หาข้อมูลทำการบ้านหรือคุยงานกลุ่มกับเพื่อนมากกว่า เราเข้าใจนะว่าพ่อเรายังผูกติดกับอดีตแย่ๆของเราอยู่ แต่เราก็ควรเดินหน้าป่ะ ที่จริงเราไม่ผูกติดกับอดีตด้วยซ้ำ เพราะอดีตมีไว้สอนใจและเป็นอุทาหรณ์ยามที่ชีวิตเรากำลังจะลงเหว เพราะพ่อเราเขาคาดหวังกับเราสูงมาก ถึงเขาจะไม่รู้ตัว แต่เราก็ดูเขาออกอยู่ดี คือพ่อเราเป็นคนอสรมณ์ร้อนมากๆอ่ะบางครั้งเก็บอารมณ์ไม่อยู่ แต่เราก็สามารถรับอารมณ์เขาได้อย่าดีแล้วเรามักจะเก็บไปแอบร้องไห้นะ พูดง่ายๆเลยชีวิตเราทุกวันนี้เราไม่ได้เป็นวัยรุ่นเต็มที่เพราะเราถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหินซึ่งไม่รู้โลกกว้างภายนอกอะไรกับคนอื่นเขาเลย เช่น นอนดึกก็ไม่ได้ มอไซค์เพื่อนก็ไม่ให้ซ้อน อย่างเช่นวันนั้นวิชาภภาษาฝรั่งเศส ครูสั่งให้ทำดิกชันนารีโดยให้เอาคำจากแบบฝึกหัดเป็นเล่มจะเรียงตามตัวอักษรก็ได้หรือไม่เรียงก็ได้ เอามา50 คำหรือมากกว่านั้น จังหวะพอดี เราทำดิกชองแนหายแล้วพ่อกับแม่เราอ่ะบอกว่า"ทำดิกหายแล้วจะทำงานได้ยังไง" ทั้งที่
ครูก็บอกแล้วว่า ทำยังไงก็ได้ไม่จำเป็นต้องใช้ดิก แต่เขาก็เถียงเราจะให้เราทำงานตามที่เขาบอกทั้งที่เขาก็ไม่ใช่ครู สุดท้ายงานเราส่งช้าเพราะเขาเลย เราเหนื่อยใจมากอ่ะ ทำไงดีคะช่วยคอมเมนท์ด้วยน้าาา