คือ บ้านเรามันเป็นบ้านนอก ไม่มีพวกจิตวแพทมาช่วยเราเลยไม่รู้ว่าเราจะเป็นโรคซึ้มเศร้าไหม เราเกิดในบ้านหลังหนึ่ง มันมีพร้อมทุกอย่าง ยกเว้นความรัก เราเข้าใจว่าทุกคนหวังดีอยากให้เราเรียนเก่ง จะได้มีงานทำ เราถูกเลี้ยงแบบ ถ้าไม่ถูกใจเค้า เราจะถูกทำโทษ เช่น ตี เป็นต้น และเค้ามักจะมาพูดคำหยาบคายทุกวันข้างหูเรา ทีแรกมันก็รู้สึกว่า ทำไมเค้าต้องพุดอะไรแบบนี้ตลอดทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด นานเข้ามันทำให้เราเริ่มกลายเป็นนักแสดง เวาลาเราอยู่ข้างนอกบ้านเราต้องยิ้มให้กว้างที่สุด ทั้งที่ในใจรู้สึกแต่ว่าปวดหน้ามาก เราไม่รู้ว่าจะทำอะไร เพราะสิ่งที่เราพูดออกไป บางทีก็ไม่ใช่สิ่งที่เค้าต้องการ มันเลยทำให้เราเริ่มที่จะไม่พูด กลายเป็นเราไม่กล้าเข้าสังคม ไม่อยากอยู่ในที่ๆมีแต่คน และรร.คือที่ๆเราโคตรเกลียด เวลาครูถามว่าเป็นอะไรเราโคตรอยากพูดออกไปเลย แต่ยังไงครู หรือใครก็ให้คำตอบเดียวกันคือ ไม่ช่างมัน ก็เค้าหวังดี พอเราเริ่มที่จะไม่เชื่อฟังเค้า สิ่งที่ได้รับคือความเย็นชา เค้าทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เวลาพี่เราทำอะไรผิด เค้าจะมาว่าเราเป็นคนแรกเลย เราร้สึด
กเกลียด เกลียดทุกอย่างแม้แต่ตัวเราเอง เราเคยคิดว่าถ้าตายไปคงดี แต่...นั้นหมายความว่า เราจะต้องทิ้งความฝันเราด้วย ความฝันเราคือการได้วาดรูป มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราอยากอยู่ แต่เค้ามองว่ามันไร้สาระ เห็นว่าอันนู่นดีกว่า อันนี้ดีกว่า ทั้งที่โคตรจะไม่ใช่เราอะ ทุกครั้งที่ถามเรื่องความฝัน มันมีแต่ พยาบาล ครู หมอ บลาๆ ที่โคตรไม่ใช่เรา จนเราไม่รู้ว่าตอนนี้....เราคือใคร เราโคตรจะเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องหายใจ ในที่ๆทำอะไรไม่ได้เลย เราทำได้แค่ระบาย ความในใจ ในปากกา ภาพวาด แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้เลย เราเริ่มไม่แน่ใจว่าเราจะเป็นโรคซึ้มเศ้ราไหม แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าถ้าเป็นแล้ว เค้าจะเชื่อไหม เค้าคงคิดว่าเราบ้า เพ้อไปเอง แน่เลย 555 55 5 เหนื่อยจัง