เรื่องนี้อาจจะว่าขายตัวเองก็ว่าได้ครับ แต่ผมอยากให้ฟังเรื่องนี้ของผมครับ จากชีวิตจริงของผม บางทีอาจจะทำให้คนบางคนรึหลายคนคิดได้ในเรื่องของผมและขอให้ไม่เป็นอย่างผม แต่ก่อนผมเป็นคนเรียบร้อยตั้งใจเรียน เป็นคนไม่ค่อยดื้อเป็นคนที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ชอบเก็บชอบออม ถือว่ามีเงินพอใช้ระดับหนึ่ง แต่ผมก็กินเหล้ากินเบียร์แต่ตอนนั้นไม่คิดเลยว่าจะเจอกับยาเสพติด มาวันหนึ่งตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นม.6 ผมก็เหมือนวัยรุ่นที่อยากรู้อยากลอง มีเพื่อนคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนที่คิดว่าสนิทเลยก็ว่าได ้มาเล่นบ้านผมบ่อยๆและกินเหล้ากินเบียร์ก็กินด้วยกันบ่อยครั้ง อยู่โรงเรียนก็อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ไม่รู้เลยว่าเขาเคยทำเคยเสพยาเสพติด มาวันหนึ่งเพื่อนคนนั้นเขาก็มาเล่นบ้านผมปกติวันนั้นกินเบียร์กันที่บ้านในห้องผมก็มาเหมือนที่เคยมาเล่นมากินกัน และวันนั้นเขาก็มึนๆเมาๆสักหน่อยเขาก็บอกว่า ลองไหมยาขยัน ฟิต ทำแล้วจะหายเมา ตอนนั้นบอกเลยผมไม่รู้จักยาเสพติดอะไรเลยนอกจากเหล้าเบียร์ เขาพูดมาอย่างนั้นผมก็ตอบแบบไม่ได้คิดอะไรว่ามันจะเป็นยาเสพติด ผมก็ตอบว่า มันมีด้วยหรอ เขาตอบว่ามี ผมก็หัวเลาะและไม่ค่อยได้สนใจอะไรกินเบียร์ต่อ คุยเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ วันนั้นก็เลิกกิน แต่ก็มาเล่นมากินด้วยกันอยู่บ่อยๆครั้ง มีวันนั้นที่ทำให้ผมรู้จักกับมันยาบ้า ก็นั่งกินเบียร์เหมือนเดิมเมาสักหน่อยเพื่อนคนนั้นก็ถามผมว่า ลองไหมยาดีด ผมก็ตอบมีไหมอยู่ไหน ตอบแบบว่าอยากเท่ๆเหมือนกวนๆ เพื่อนคนนั้นก็เอาออกมาจากกระเป๋าเลย เป็นเม็ดสีแดงๆ แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยาบ้า ผมก็กินเบียร์ไป เพื่อนคนนั้นมันทำอะไรก็ไม่รู้เห็นมันลอกกระดาษออกจากฟอยฝรั่ง ผมก็ไม่ค่อยสนใจ และตอนนั้นมันทำอะไรเสร็จแล้วมันก็มีหลอดดูดด้วยที่ทำขึ้นมาจากซองบุหรี่ ผมก็งง แล้วมันก็มีไฟแช็คหัวเล็กๆและก็เอายาลงแล้วจุดไฟดูดเอาควันเหมือนบุหรี่แล้วกลืนเข้าไป มันก็เอามาให้ผมดูด ผมก็อยากรู้อยากลองก็ดูดเข้าไป เพื่อนมันก็ทำให้เพราะตอนนั้นผมทำไม่เป็น แต่ผมดูดแค่5วิ10วิก็เอาออกแล้ว เพราะไม่เคยทำมาก่อน แล้วก็หายใจก็ไม่เป็น มันบอกให้ผมอีกรอบและบอกผมดูดเอาควันนานๆและกลืนเข้าไปแต่ผมก็ไม่ได้เหมือนเดิม วันนั้นผมก็ดูดไปหลายรอบ แต่ผมก็รู้สึกเฉยๆนะเพราะไม่เคยก็คิดว่าไม่เกิดอะไรขึ้น วันต่อมามันก็มาเล่นบ้านผมอีกมันก็เอามาให้ผมดูดอีก และผมก็ดูดอีก วันนั้นก็ไปเตะบอลกันผมก็วิ่งไม่ค่อยเหนื่อยเลยมันก็ถามทำเป็นไงของดีเปล่า แต่ทำก็งงกับคำถาม ตั้งแต่ตอนนั้นมาเพื่อนมันเอามาผมก็ดูดกับมันเรื่อยๆ แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้ซื้อหรือออกเงิน และวันนั้นทำก็ถามมันเอามาอีกป่าวยานั้นนะเพื่อนมันก็บอกว่าอยากได้เอาเงินมาซื้อตอนนั้นผมก็พอที่จะมีเงินก็เลยเอาเงินให้ไป300 มันก็เอาให้เลย จนทำมาเรื่อยๆจ่ายเงินมากขึ้น ขอแม่มากขึ้น จนจบม.6เข้ามหาวิทยาลัย ก็มาเจอสั่งคมใหญ่ๆเพื่อนคนนั้นก็พาไปหาเพื่อนหลายๆคนรู้จังคนมากขึ้น และรู้จักแหล่งมากขึ้น ตอนนั้นผมก็คิดว่าผมไม่ติดนะ แต่มันไม่ใช่เราคิดว่าแต่ตัวเองไม่ติด แต่ก็ทำตลอดๆเกือบทุกวันเดือนหนึ่งได้อยู่หรอก20วันอาจจะมากกว่านั้นก็มีและขอเงินแม่มากขึ้น จนวันหนึ่งแม่รู้ว่าผมเสพยาแม่ร้องไห้หนักมากๆ ผมก็เข้าไปในห้องร้องไห้เหมือนกัน ตอนนั้นผมคิดที่จะเลิกแน่นอน แต่กลับไปเจอเพื่อนคนที่เคยทำมันก็มีก็เอากับมันเหมือนเดิม ผมคิดว่าผมเลวมากๆเลยครับ ที่ทำให้แม่ไม่ได้ ขอเงินแม่บอกแม่ไปเรียนแต่ไม่ค่อยเข้าเรียนไปอยู่หอเพื่อนบ้านเพื่อน เพราะไปรอเพื่อนเอามาเสพแล้วกินเบียร์กินเหล้า จนพูดได้เลยว่าเสเพลมากๆเลวมากๆ โกหกแม่ทุกอย่างเพื่ออยากจะขอเงินมาซื้อยามาเสพ บางครั้งก็ทะเลาะกับแม่หนีออกจากบ้าน แม่ก็โทรหาตามหา แต่ก็คิดสงสารแม่ก็ไปไม่นานก็กลับ แม่ดูผมอยู่ตลอดดูหน้าดูตาแอบฟังข้างห้องหน้าห้องเสมอ แต่ผมก็ยังทำ แม่ร้องไห้กับผมหลายต่อหลายครั้ง ผมไม่รู้จะทำไง คิดว่าออกได้ออกได้แต่ออกไม่ได้สักที วันนั้นเพื่อนผมเรียนอยู่ม.ดังย้านรังสิตมันกลับมาบ้านผมก็ไปเล่นกับมัน ก็คุยถามไถ่กันธรรมดา มันบอกว่าทางมหาลัยยังรับคนอยู่นะ ผมคิดเลยว่าผมอยากไปเพราะอยากหนี้ในจุดๆนี้อยากห่างจากเพื่อนๆที่เคยทำยาด้วยกันอยากออกจากยาเลยไปถามแม่ปรึกษาแม่ แต่ไม่ได้บอกว่าอยากหนี้จากเพื่อนจากยา แต่บอกว่าอยากไปเรียนหาประสบการณ์ แม่ก็บอกให้ไป ก็เลยได้ไปแบบปุ๊บปั๊บเลยครับ ไปอยู่นู้นค่าเทอมแพงมาก 4หมื่นอัป แต่ก่อนผมเรียนค่าเทอม7พันเอง แต่ทำไงได้อยากหนี้จากจุดๆนั้น ก็เลยได้ไปเรียนที่นั้น ได้เจอกับเพื่อนใหม่ๆ ผมก็ตั้งใจเรียนมากๆเลยครับ แต่ก็ยังกินเหล้ากินเบียร์เที่ยวบ่อยครั้งอยู่ เพราะหอผมติดกับร้านเหล้าซอยหอผมมีร้านเหล้าเยอะมากๆ ที่นี้ก็อยู่นานไปก็ชินสนิทกับเพื่อนๆ ผมก็โทรทักหาแม่บ่อยครั้ง แต่มาวันหนึ่งผมก็คลอเห็นหน้ากับแม่ แม่เห็นหน้าผมแม่บอกว่ามยังทำยาอยู่ใช่ไหม ตอนนั้นผมเสียใจที่สุดเสียใจมากๆเลยครับ แม่บอกอีกว่าเขาส่งมาให้ทางEMSใช่ไหมผมงงพร้อมร้องไห้ทั้งๆที่ผมไม่ทำมานานแล้ว ตั้งแต่นั้นมาผมไม่คุยเห็นหน้าอีกเลย โทรมาผมก็ไม่เปิดกล้อง แต่มีวันหนึ่งผมรู้จักกับเพื่อนมานานพอสมควรแล้วหละ มันบอกมันรู้จักคนขายน้ำแข็งผมก็งงน้ำแข็งคือ มันก็บอกยาไอซ์ ลองไหมว่ะ ผมคิดนี้มัน หนี้เสือปะจระเข้ นี้หว่า แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธเพราะอยากรู้อยากลองอีกว่ามันเป็นยังไงก็ออกกันกับเพื่อนมันก็ไปเอามา แต่มันไม่มีหลอดแก้วก็เลยใช้วิธีแบบดูดยาบ้า ใช้ฝอยซ้อนกันสองชั้นชั้นเดียวละลายเร็ว ก็ดูดเข้าไป มันก็รู้สึกเร็วกว่ายาบ้าอีก พูดง่ายๆมันดีดเร็ว แต่ก็ไม่ได้ทำบ่อยและไม่เคยเสียการเรียนเลย และไปเจอเพื่อที่มันเป็นฝรั่งพูดไทยชัดเจน มันบอก สูบซาบ่ ตอนนั้นผมก็อยากรู้อยากลอง ผมก็เอา รู้สึกว่าจะเอาทุกยาแล้ว รู้สึกเลวมากๆเลยในตอนนั้น แต่ก็ไม่บ่อย และไม่เสียการเรียน จนจบปี1 ตัวเราก็คิดถึงบ้านคิดถึงแม่สงสารแม่ด้วย แม่เสียเงินกับผมมากมาย แม่ยอมขายนาส่งควายเรียนเลยครับ
1ปีเสียไป4แสน ผมก็เลยกลับมาเรียนอยู่บ้านอีก 2ปีผมเรียนอยู่3สาขา ผมก็กลับมาเรียนที่บ้านไปเจอกับเพื่อนอีกตอนแรกๆไม่ทำนะครับหลังๆมาเริ่มกลับมาเป็นคนเลวเหมือนเดิมเพื่อนที่อยู่สาขาเดียวกันก็มีแต่คนเคยทำมาก่อนยิ่งมีเพื่อนทำเยอะขึ้นมันทำให้ผมหนักไปอีก แม่ก็ดูผมออกว่าผมกลับมาทำอีก มีวันหนึ่งผมไปแทงสนุกตำรวจมาตรวจฉี่ ผมก็ถูกตรวจผมก็คิดว่าโดนแน่ๆมันก็ออกมาม่วงจริงๆครับ วันนั้นผมอยากตายมากๆผมทำให้แม่ผิดหวังอีกแล้ว และคนอื่นๆที่มองผมเป็นคนดีจบเลย ตอนนั้นเขาก็ไปตามแม่ผมมาผมแทบจะร้องไห้ต่อหน้าแม่ก็ไปเคลียร์กันที่โรงพักผมก็ขึ้นไปกับตำรวจแม่ผมก็ขับรถไปกับน้า ตำรวจบอกเอาแบบไหนส่งรึจะให้จบตรงนี้ จบตรงนี้ขอ5,000 แม่ผมก็คุยและขอลดเหลือ4,000
วันนั้นผมหดหู่มากๆทั้งอายทั้งเสียใจภาพที่เราทำดีมาตลอดจบแล้ว ผมคิดมากจริงๆวันนั้นผมกลับมาขึ้นห้องไม่คุยอะไรกับใครเลยคิดอยากจะฆ่าตัวตายแต่สงสารแม่ที่แม่เลี้ยงมาจนโต แต่มีลูกเลว ตอนเช้าแม่ก็ขึ้นมาที่ห้องแล้วมาเคาะกลัวผมฆ่าตัวตายมั่ง ตั้งแต่ตอนนั้นมาก็นานพอสมควร วันนั้นไปฉลองกินเหล้าเบียร์กับเพื่อนผมเมาก็อยากแก้เมาเห็นเพื่อนมันมีมันเอามาทำผมก็ไปทำกับมันอีก และผมก็ทำเรื่อยๆ แต่ไม่ทุกวัน เว้นบ้างติดวันบ้าง ตอนนั้นถือว่าผมเป็นคนเลวมากๆเลย ไม่สนใจแม่ครอบครัวเลย ทำแต่หาความสุขของตัวเอง แต่ผมยังรักในการที่จะเรียนให้จบ เพราะตระกูลของผมไม่มีใครอยากเรียน ผมอยากจะเป็นคนแรกที่จะจบปริญญาและทำความภาคภูมิใจให้วงตระกูล มีวันหนึ่งก็นั่งกับแม่แม่ก็บอกว่าแม่รู้อยู่นะว่ายังไม่เลิกมันออกยากขนาดนั้นเลยหรอลูก แม่บอกอีกอย่างถ้าไม่อยากเรียนก็ออกมานะหาทำการทำงาน แต่ผมเป็นคนรักในการเรียน ผมบอกว่าผมจะเรียนต่อไม่ออกเพราะตอนนั้นก็ปี2,ปี3แล้วครับ แต่ผมก็ยังเสพยาอยู่เหมือนเดิม แต่ผมไม่ทิ้งการเรียนแล้วเป็นผู้นำของนักศึกษาสาขาผม เพราะผมเป็นปีแรกรุ่นที่1ของสาขาเลยครับถึงเปิดใหม่ จับไมค์พูดลงมือทำผมจะเป็นตัวหลักเลยครับ จนมาปี4 ผมคิดว่าทำไมเราดูไม่มีคุณค่าทั้งเสพยากินเหล้ากินเบียร์ กินเหล้ากินเบียร์พอยังรับได้แต่เสพยาใครๆก็คงรับไม่ได้หรอกนอกจากคนที่เสพด้วยกัน ผมคิดไปคิดมาทำไมตัวเราเลวชั่วขนาดนี้ ทั้งทำให้แม่เสียใจเสียเงินกับเรามากมาย คือยังทำตัวเสเพลแบบนี้อยู่ เงินที่เคยมีเคยเก็บเคยออม เอาออกมาซื้จนหมด เหรียญที่เคยมีเยอะๆบนหัวเตียงบนหน้ากระจกก็ไม่มีสักกะบาท รู้สึกว่าตอนนั้นคิดได้มันพอแล้วอิ่มตัวแล้วจบได้แล้วกับเรื่องยาเลวๆแบบนี้ ตอนนั้นไกลจะจบปี4แล้วหละครับ ผมตัดสินใจไม่ไปหอเพื่อนบ้านเพื่อน ตัดขาดไม่ไปไม่ถามไม่ทักในเรื่องยา แต่เจอหน้ากันเล่นด้วยกัน แต่ผมจะไม่พูดเรื่องนี้เลยเพื่อนอาจจะพูดผมก็บอกไม่เอาไม่สนใจ ผมพยายามข่มใจตัวเองให้ได้ไม่ทำๆ และสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่เสพยาเสพติดอีกตลอดชีวิตและลูกได้ทำดีขอให้ได้ดีตั้งแต่นั้นมาไม่ยุ่งอีกเลย มาช่วงที่ไปฝึกสอนที่โรงเรียนผมก็สอนก็ทำงานเต็มที่ทำทุกอย่างดั่งนักการภารโรงเลยครับ สุดท้ายผมจบการศึกษาได้สำเร็จ ผมก็ได้เป็นคุณครู ผอ.ชอบ เลยรับผมเป็นครูอัตราจ้างของโรงเรียน ตอนนี้ผมเลิกขาดจากสิ่งเสพติดแล้วครับ พูดจากใจจริงไม่โกหกครับ แต่ก็กินเหล้ากินเบียร์อยู่ครับ มันก็ดีกว่าไปเสพยา ชีวิตดีขึ้น ตอนนี้ก็เป็นครูสอนเด็กๆ เด็กๆรักผมมากผมก็รักเด็กๆมีชีวิตดีขึ้นมากๆเลยครับ มีเงินเก็บ ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ก่อนไม่ได้อะไรเลยและไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเงินก็ไม่มี แต่ตอนนี้พอมีเก็บเล็กๆน้อยๆเพราะเงินเดือนยังไม่เยอะ ผมจะไปสอบครูข้าราชการอยูครับ ตอนนี้แม่ผมดีใจมากๆเลยครับที่ผมเป็นคนขึ้นมาแล้ว แกไม่ถามจูจี้จุกจิกหมือนแต่ก่อนแล้วครับ เพราะผมไม่ได้ใช้เงินแกมาตั้งแต่ผมตัดขาดจากไอ้ยานรกนั้นแล้วครับ ผมตั้งใจทำงานหาเงินิพื่อพิสูจน์ให่แม่เห็นว่าเราไม่ทำแล้วเราไม่ขอเงินแล้วตั้งแต่นั้นมาแกก็ดูมีความสุขมากๆยิ่งผมได้เป็นครูแม่ผมยิ่งดีใจมากๆเลยครับ ตอนนี้รู้สึกมีความสุขมากๆเลยครับ ถึงยังไม่มีเงินส่งให้แม่มากมาย แกก็คงเข้าใจกับผมแล้วหละว่าผมเป็นคนดีแล้ว ผมภูมิใจมากๆเลยครับ ทั้งจบปริญญาคนแรกของตระกูล เป็นคุณครูแม่ครอบครัวภูมิใจ ไม่ทำให้สังคมเดือดร้อน และเราทำได้สั่งหัวใจได้ ผมเชื่อว่าคนทุกคนสั่งให้ใจทำอะไรก็ได้ และก็สั่งให้ใจหยุดสิ่งที่ตัวกำลังทำหยุดลงได้ ทุกคนเคยมีเรื่องเลวร้ายที่ผิดพลาด ผมก็เช่นกันแต่ตอนนี้ผมหยุดมันได้แล้ว หยุดไม่ให้มันลุกลามไปไกลที่จะเอาคืนได้ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ที่ใจของเรา ว่าจะหยูดมันไหม คนที่บอกว่าไม่ติดหรอกไม่ติดหรอกแค่นี้เองเดี๋ยวก็เลิกได้ คนที่พูดนั้นและติดหนักผมพูดมาแล้ว สุดท้ายนี้โอกาสและอนาคตมีให้ทุกคนเสมอ ถ้าเรายึดมันในความดี และใครที่อ่านข้อความนี้ที่เคยเป็นเหมือนผมที่ยังลงผิดอยู่ ขอให้คุณคิดไตร่ตรองกับใจตัวเองดีๆ ว่าที่ทำไปมันดีต่อเราและคนที่รักเรารึป่าว สุดท้ายจริงๆครับ สิ่งเสพติดทุกอย่างเลิกเถอะครับมันไม่มีอะไรดีเลยครับ เงินก็ไม่มีสุขภาพก็ไม่ดีถ้าโดนจับมาไม่คุ้มหรอกครับถ้าเขาลงบันทึกประวัติอยากเป็นข้าราชการอาจจะเป็นไม่ได้ก็ว่าได้ ก็ขอให้ทุกคนอย่าเป็นเหมือนผมในอดีต ที่มันเลวร้ายชั่วมากๆ บอกลูกบอกหลานอย่ายุ่งกับสิ่งเสพติดมันออกยากมากๆ แต่ผมเชื่อว่าทุกคนทำได้ ผมทำได้คุณก็ทำได้ครับ สวัสดีครับ