สวัสดีค่ะ คือเราอยากจะมาแบ่งปันความรู้สึก สำหรับใครหลายคนอาจคิดว่า ไร้สาระ หัดมองโลกใจความจริงบ้าง พ่อแม่มีไม่รัก เป็นบ้าหรอ หรือไม่ก็ซ้ำเติม เราเป็นคนนึงที่มีความทุกข์มาพอสมควร ตั้งแต่เราเกิดมา ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่ปกติ ใช้กำลังและอารมณ์ในการเลี้ยงดูลูก เอะอะก็ตี เอะอะก็ว่า ไม่เคยพูดจาอ่อนหวานกับลูก มีปัญหาไม่เคยปรึกษาได้ มันหนักจนลูกพี่ลูกน้องเราต้องเข้าโรงพยาบาลจิตครั้งนึง คือเรารู้ว่ารักเรา อยากให้เราได้ดี แต่...ความรู้สึกเราเขาไม่เคยใส่ใจ เราเชื่อว่าต้องมีคนคิดว่า'ก็เพวกเขาหวังดีกับเราไง' 'ไม่สำนึกบุญคุณบ้างหรอ' จะพูดว่าพวกคุณไม่โดนแบบเราก็ไม่ได้ เพราะก็จะมีคนบอกว่า 'คุณต้องมีสติสิ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย' ที่หลายๆคนว่าเขาบ้า โรคจิตบ้าง เพราะเขาไม่เข็มแข็งพอไง ภายนอกเราดูยิ้ม แต่ข้างในจริงๆแล้วมันพร้อมร้องไห้ตลอดเวลานะ เรามีรุ่นพี่ เขาพยายามฆ่าตัวตาย แต่เพื่อนเรามันหัวเราะและขำกับการกระทำพี่เขา เหมือนพี่เขาเป็นคนบ้า และหลายๆคนที่ไม่เข้าใจพี่เขาว่าทำไม เราไม่เคยขำเลย เพราะเราเข้าใจเขาดี เราปิดกั้นตัวเองมาตลอด เราเห็นหลายคนที่ได้ฟังเรื่องราวแบบนี้ก็มักจะ ขำ หัวเราะ หาว่าบ้า ไม่รักตัวเอง ไม่มีสติหรอ ไม่ใช่ไม่มองโลกในความจริง แต่มันมองไปก็น่ากลัวเกินกว่าจะมองออก ทั้งชีวิตเรา เราไม่เคยได้กำลังใจจากใคร เราท้อมาก  เราเหนื่อย เราทำพลาด มีแต่คนพร้อมจะติเรา ว่าเรา มีคำถามมากมายว่า"เมื่อไหร่จะทำได้" "ทำไมทำไม่ได้" เพราะอะไรถึงไม่ทำ"  แต่เขาไม่เคยพูดกับเราว่า"เป็นอะไรมั้ย" "ช่วงนี้มีเรื่องทุกข์รึเปล่า" "สู้ๆนะ" ถึงแม้เขาจะให้ความรักกับเรามากแค่ไหน แต่ทำไมเราเหมือนไม่เคยได้มันเลย เรากลายเป็นคนคิดมาก แค่เขาไม่พูดไม่มองหน้า เราก็คิดว่า เราทำผิดอะไรหรอ.. คนรอบข้างทำเหมือนเราทำอะไรก็ผิด ชอบอะไรก็ไม่สนับสนุน ไม่เข้าใจเรา ไม่อยากพูดเลยนะ แต่คือ...เราไม่เคยรักครอบครัวเราเลย จะว่าเราอกตัญญูก็ได้ แต่สิ่งที่เราได้รับมา มันไม่ใช่ความรักสำหรับเรา โดนตีตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยพูดจาดีๆ ไม่เคยให้กำลังใจกัน มีแต่คอยซ้ำเติม บางคนคิดว่าแค่นี้เอง ใช่แค่นี้เอง มันทำให้เรากลายเป็นคนกลัวการพบเจอสิ่งใหม่ กลายเป็นคนกลัวครอบคนกลัวครอบครัวตัวเอง ไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวโดนว่า โดนตี ทำอะไรคิดมากตลอด จนถึงขั้นแค่เดินยังคิดแล้วคิดอีก มันน่ากลัวเกินไปจิงๆ เราอยากบอกกับคนที่มาอ่านกระทู้เรานะ ใส่ใจคนรอบข้าง ไม่ใช่ให้โอ๋ แค่ฝห้กำลังในการใช้ชีวิตกับเข้า กอดปลอบบ้าง ไม่ใช้ซ้ำเติม คุณไม่ใช่เขา คุณไม่รู้หรอกว่ามันทุกข์แค่ไหน