เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้ ถูกถ่ายทอดผ่านความเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของเจ้าของกระทู้อีกที..
เรื่องมีอยู่ว่า....
เรื่องนี้ที่เพิ่งจะผ่านมา ทำเราช็อคมาก ถึงมากที่สุด
เราอายุ 24 แฟน 28 ค่ะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ คือเราคบกับแฟนมา3ปีค่ะ ตั้งแต่ พ.ย. ปี 58 ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่ ปี4 ส่วนแฟนทำงานแล้วมีธุกิจของที่บ้าน ช่วงแรกๆที่ตกลงคบกันแฟนเราเอาใจเก่งค่ะ เป็นห่วงไปทุกๆเรื่อง ขยันทำงาน ดูแลเทคแคร์เรา ไม่เคยห่างเป็นคนดีคนนึงเลยก็ว่าได้ค่ะ เราเช่าหออยู่เพราะบ้านไกลจากมหาลัย แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะแค่ไปมาหาสู่กัน หลังจากที่คบกันได้ประมาณ 5 เดือน เราเริ่มเก็บตังค์ออกไปเที่ยวด้วยกัน 2 คน แล้วเราก็จัดทริปไปกันเองในทุกๆปี
จนปี 59 เราเรียนจบและได้ทำงานเราได้ทำงานแถวที่บ้านเลยต้องกลับไปอยู่บ้านค่ะ คือตั้งแต่ทำงานเราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลย 1 เดือนจะมีโอกาสได้เจอกันแค่ 2-3 ครั้งเท่านั้น แล้วอีกอย่างงานเรามี 3 ผลัด ช่วงที่เราเข้าผลัดบ่าย และผลัดดึก แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลย เวลาไม่ตรงกัน เราทำงานอยู่ที่นั่นประมาณ 6 เดือนค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เราห่างกัน และก็มีเพื่อนๆเรามาบอกว่าเห็นแฟนเราไปกับ ผญ.ไปเดินห้างด้วยกันนะ เดินจับมือกอดคอเหมือนไม่ใช่เพื่อนกันเลย เราเลยตัดสินใจถามแฟนไปตรงๆ แต่แฟนเราก็ปฏิเสธนะ '' ไม่จริงหรอก อาจจะจำคนผิดก็ได้
ดีแล้วที่ถาม มีอะไรให้ถามกันก่อน ''
เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะเชื่อใจแฟน และช่วง พ.ค 60 เราก็ยังไปเที่ยวทะเลกันเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิมมาตลอด จนเราได้งานใหม่เมื่อประมาณ ก.ค ปี 60 เรากลับมาอยู่ใกล้แฟน แฟนเราก็ทำงานอยู่ที่บ้านทุกวันเหมือนเดิมค่ะ เราก็เชื่อใจ ไม่คิดเยอะเพราะแฟนไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย จะมีก็แค่ไปเที่ยวกับที่บ้าน แล้วก็ไปหาน้องสาวที่ กทม. ไปไหนมาไหนก็บอกเราตลอด เริ่มมีเวลาให้กันมากขึ้น หลังเลิกงานไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน เจอกันทุกวัน มาหาเราที่หอทุกวัน แล้วก็ไม่พลาดที่จะไปหัวหินกัน
เมื่อ เม.ย 61 ที่ผ่านมา ทุกอย่างเหมือนจะดีเหมือนจะลงตัวเนาะ แต่ไม่เลย จนมาตอนเย็นวันที่ 9 มิ.ย 61 เป็นวันที่เ_ี้ย มากๆสำหรับเราเลย เพื่อนทักแชทมาบอกโดยส่งรูปนึงมาให้เราดู รูปนั้นคือรูปหน้า Facebook ของผู้หญิงคนนึง ที่ใช้รูปคู่กับแฟนเราเป็นรูปโปรไฟล์ สเตตัสก็ใช้คำว่า "ชื่อ (ชื่อมัน) แฟนพี่(ชื่อแฟนเรา) 080260" เราจุกมากพูดอะไรไม่ออกเลย น้ำตาไหล หน้าชา มือชา เรารีบส่งรูปนี้ไปให้แฟนดูแล้วบอกให้อธิบายมาทั้งหมด ว่ามันคืออะไร เกิดอะไรขึ้น แฟนเราได้แต่บอกว่า "มันไม่มีอะไรนะ ใจเย็นๆก่อน" เราเลยเรียกมาเคลียร์ตอนนั้นเลย ทุกอย่างมันพังหมด พังไม่เหลืออะไรเลย แฟนเราร้องไห้ขอโอกาส แทบจะกราบตีนเรา ขอหาทางเคลียร์กับผญ.คนนั้น เรานอนไม่ได้ทั้งคืนข้าวก็กลืนไม่ลง จนเช้าวันที่ 10 เราตัดสินใจทักเฟสบุ๊คพี่ชายของผญ.คนนั้นไป ส่งรูปไปให้ดู ถามไปว่าเขายังคบกันอยู่ไหม คำตอบที่ได้คือ เขายังคบกันอยู่ ยังไปหากัน ยังไปเจอที่บ้านของผญ.คนนั้น เราถามข้อมูลเท่าที่สมองจะตั้งสติได้ ในมือถือเราตอนนี้ก็ยังมีคลิปเสียงที่เราคุยกันกับพี่ชายของผญ.คนนั้นอยู่ว่าเรื่องเป็นยังไง หลังจากที่เราคุยเสร็จ เราโทรตามแฟนเลยให้มาเคลียร์กันจริงจัง เราไม่มีแรงที่จะทำอะไรเลย ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ดีที่วันนั้นเป็นวันหยุด พอแฟนมาถึงเราร้องไห้โฮเลย แฟนเข้ามากอดเราไว้ บอกขอโทษๆๆ แต่เราไม่มีแรงที่จะยืนเลยจริงๆ เราบอกให้แฟนโทรไปหาผญ. คนนั้นแล้วให้เราได้ยินด้วยทุกอย่าง คุยกันร้องไห้กันทั้ง 3 คน จน2 ชม.กว่าผ่านไปเขาตัดสินใจนานมาก ผญ.คนนั้นขอร้องให้เลือกมันได้ไหม พูดมาทุกอย่างว่าวางแผนอนาคตกัน สร้างครอบครัวกันยังไง ส่วนเราได้แต่เงียบจุก ทุกอย่างที่ผญ.คนนั้นพูดมา เหมือนกันกับที่แฟนเราเคยพูดกับเรามาตลอด จนแฟนเราพูดขึ้นว่า ''ขอไม่ลือกใครได้ไหม เขาเป็นคนผิดมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ..?'' เราได้ยินเราก็อึ้งสิ ทำไมเป็นคนเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้เราบอกให้เขาเลือก ผญ.คนนั้นก็บอกให้เลือก
จนท้ายที่สุด แฟนเลือกเราค่ะ แล้วแบตโทรศัพท์เขาก็หมดพอดี แฟนขอโอกาสเราจะไม่ทำให้เราเสียใจอีก ขอให้เราให้อภัย ขอเริ่มต้นใหม่ ขอโทษทุกอย่าง เราได้แต่เงียบและร้องไห้ คือมันเสียใจจนไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ
แอบคบกันตั้งแต่ที่เราทำงานไม่ค่อยมีเวลาให้ ยาวเหยียดมาถึงวันที่เรื่องแดงก็ประมาณปีกว่าๆได้ เจ็บสัสอ่ะค่ะ
แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆผ่านไปแบบทรมาน แฟนก็ยังมาหาเราทุกวันแต่ไม่สดใสเหมือนเดิม เราเองก็เครียดมากๆ แต่เราก็ปล่อยคือแฟนอยากทำอะไรก็ทำ จะง้อก็ง้อ จะดูแลก็ดูแล แต่คำว่าให้อภัยยังไม่ออกจากปากเราค่ะ
แล้วก็เมื่อช่วงต้นเดือน ก.ค 61 ค่ะ
เราได้เจ็บซ้ำอีกรอบคือ มีรุ่นน้องเราทักแชทมาว่าเห็นแฟนเรากับ ผญ.คนนั้นอีกครั้ง และเพื่อนของ ผญ. คนนั้นก็ทักแชทมาบอกเราว่าเขาไปรับกัน เราก็ใจเย็นอีก พยายามดึงข้อมูลจากเพื่อน ผญ. คนนั้นให้ได้มากที่สุด เพื่อนมันส่งแชทที่คุยกันมาให้เราดูเลย เพื่อนมันบอกว่า เตือนแล้ว บอกแล้ว แต่ผญ.คนนี้ไม่หยุด จนแน่ใจว่าใช่จริงๆ เราเลยโทรหาแฟน แล้วก็ถามว่าอยู่ไหน ไปกับใคร
คือคุยปกติค่ะไม่ให้รู้ตัวอะไร แฟนก็ปฏิเสธอีก บอกเราว่า "ไปกับพี่_(คนนี้เรารู้จัก)" เราก็วางสายไปเหมือนไม่มีอะไร
จนตอนเย็นเลิกงานแฟนบอกให้พาไปทำธุระอีกอำเภอนึงค่ะ
เราก็อ่าโอเคเลิกงานแล้วเดี๋ยวพาไป ทำธุระเสร็จ ประมาณสามทุ่ม กลับมาส่งเราที่หออยู่เป็นเพื่อนเราสักพักแล้วก็กลับไปบอกเราว่า "จะกลับบ้าน อาบน้ำเสร็จจะคอลหานะ"
และด้วยความที่เรามั่นใจว่าต้องไปหาผญ.คนนั้นแน่ๆ เราเลยแอบขับรถตามแฟนไป ท้ายที่สุดตามไปจนถึงโรงแรมที่ ผญ.คนนั้นรออยู่ เราพลาดตรงที่ว่าแฟนเห็นเราก่อน กำลังจะจอดรถแต่ถอยรถออกคือไหวตัวทัน แฟนขับรถออกมาจอดหน้าบ้านญาติก็จอดรถ
และลงไปพูดกับแฟนอย่างใจเย็นว่า ''เค้ารู้เรื่องหมดทุกอย่างแล้ว พี่ไปรับผญ.คนนั้นมาพักที่โรงแรม'' เราพูดออกแค่นี้มันจุกไปหมด
เราเลยกลับไปที่โรงแรมนั้นอีกครั้งแล้วโทรเรียกให้แฟนมาเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่กลับบอกให้เรารอ 10 นาทีได้ไหม เดี๋ยวพี่ไป แล้วแฟนเราก็วางสายไปค่ะ
ทุกอย่างพังซ้ำอีกรอบที่ 2 ภายในเวลาไม่ถึงเดือนที่เขาขอโอกาสเราค่ะ เจ็บมากๆระหว่าง 10 นาทีนั้นเราร้องไห้อีก น้ำตาเราไหลอีกแล้ว
ตอนนั้นเราคุยกับพี่ที่ทำงานผู้หญิงที่สนิทกันอยู่พอดีใช้ชื่อ พี่ P ก็แล้วกัน พี่ P เรียกให้เรากลับไป อยู่ไหนจะไปรับต่างๆนานาด้วยความเป็นห่วง
จนมีแว๊บนึงที่เราฉุกคิดขึ้นได้ว่า เราต้องกลับ แล้วเราก็กลับไป ไปหาพี่ P ร้องไห้กับพี่แกหนักมากเลย
แฟนเราก็โทรมาถามว่าอยู่ไหนมาแล้วรีบมาเคลียร์เลย เราตัดสินใจอยู่สักพักพี่ P ก็คอยปลอบและให้ตั้งสติ ตอนนั้นเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ
เราตัดสินใจไม่ไปค่ะ เราเลยไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะเหมือนพี่ชายของผญ.คนนั้นก็เข้ามาด้วย ไม่รู้ว่าแฟนเจออะไรบ้าง
โทรมาหาเรามาเค้นกับเราว่า "ใครเป็นคนบอกเรื่องนี้ ไม่ได้มีอะไรเหมือนที่คิดเลยนะ ผญ.คนนี้มาเอาวุฒิที่มหาลัย แค่ซื้อข้าวมาให้ผญ.คนนี้เฉยๆ " (ใครจะเชื่อ)
ประมาณห้าทุ่มแฟนวางสายไปบอกเดี๋ยวจะเคลียร์ หลังจากนั้นตอนเที่ยงคืนแฟนวิดิโอคอลมาหาเราค่ะ บอกเราว่ากลับมาที่บ้านแล้ว (ร้องไห้) บอกอีกว่ามีคนโทรไปหาแม่แฟน ด่าด้วยด่าเสร็จวางสายโทรกลับก็ไม่ติดค่ะ
แฟนยังมีหน้ามาถามเราอีกว่าพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนโทร เราเลยบอกไปว่าฝั่งเรายังไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ มีแค่พี่ P ที่รู้เรื่อง ส่วนเรื่องรอบแรกมีแค่พี่สาวเราที่รู้และไม่ได้บอกแม่ แล้วแฟนก็บอกขอโทษเรา ยอมรับผิดทุกอย่าง เราได้แต่บอกแฟนว่า "เห็นรึยังว่าการไปยุ่งกับคนอื่นมันผลมันเป็นยังไง เดือดร้อนมาถึงครอบครัวด้วย มันแย่แค่ไหนหยุดได้แล้วนะ พอได้แล้ว เลิกยุ่งกับผญ.คนนั้นนะ " ตอนนั้นสมองเราเบลอไปหมดเลยจำได้เท่าที่เล่ามา
หลังจากวันนั้นเราก็ระแวงแฟนตลอดเลยเรายังไม่ได้ให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นนะ เพียงแต่ว่าถ้าแฟนอยากทำอะไรก็ให้ทำ
ทุกคนรอบข้างมองว่าทำไมเรานิ่งได้ขนาดนี้ ใจจริงๆไม่ได้อยากนิ่งแบบนี้นะ แต่เราทำอะไรไม่ถูกมันจุกมันเจ็บอยู่ข้างใน
ณ ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าจะคบกันต่อได้นานแค่ไหนจะใช่คู่กันจริงๆรึเปล่า จะเลิกกันเมื่อไหร่ก็ยังไม่แน่นอน แฟนเรายังไม่ได้บอกเลิกเรา เราเองก็ไม่อยากไปไหน เพราะรักคำเดียว......
แต่ตอนนี้เราก็กลับมาดูแลตัวเอง รักตัวเองอยู่ เข้มแข็ง อดทน ไม่คาดหวังกับแฟนเยอะเหมือนเมื่อก่อน
พยายามก้าวข้ามให้มันผ่านไปให้ดีที่สุดรักษาหัวใจตัวเองให้ดีที่สุด ทำดีกับแฟนที่สุด ยอมรับนะมีพลาดพลั้งลงมือตบแฟนไป1ครั้ง เสียใจมาก ไม่น่าทำเลย เกิดมาไม่เคยตบใคร แต่มันเกินที่เราจะอดทนไหวเลยพลั้งมือไป อยากจะขอโทษเหมือนกัน...😢
จนมาถึงวันที่23 สค. ไม่คิดเลยว่าจะเป็นวันสุดท้ายจริงๆ สติเราแตก ทะเลาะกันหนักที่สุด จนทำให้เราตามเขาไปถึงที่บ้าน เรายอมรับนะ เราใจร้อน ไม่ไว้ใจเขาทุกอย่าง ความเชื่อใจไม่มีเหลือ วันนี้เป็นไงเป็นกัน ทุกอย่างพังหมดในวันนี้ ชนิดที่ว่าตายแล้วไม่ต้องมาเผาผีกัน
หลังจากนั้น ก็ติดต่อกันยากขึ้น เขาไม่ติดต่อกลับมา โทรหาไม่รับ ไม่มาหา พอติดต่อได้เขาก็ไม่เงียบ ไม่ก็พูดกับเราไม่ดี
ช่วงนี้เครียดมาก กลัวว่าจะเสียเขาไป ถึงขั้นโทรสายด่วนสุขภาพจิตเลย จนเราทนไม่ไหว เลยติดต่อหาผญ. แล้วคุยเรื่องราวที่เกิดขึ้น และเรื่องราวที่ผ่านมา
ว่าเขาสับรางยังไง สับได้เก่งเป็นปีเลย
บทสรุปคือ เขากลับไปหาผญ.คนนั้นค่ะ ผญ.คนนั้นให้อภัยและพร้อมเริ่มต้นใหม่กับเขา
ผญ.คนนั้นขอโทษเรา เราได้แต่พูดว่า "ได้ไปแล้วก็ดูแลให้ดีๆนะ เราก็รักไม่แพ้เธอหรอก"
หลังจากนั้นเราตัดสินใจบล็อคเขาสองคนทุกทาง และก้าวออกมาจากตรงนั้น ถึงแม้ว่าในใจจะไม่อยากยอม แต่มันไม่ไหวแล้วจริงๆ ในหัวคือ เราผิดอะไร
คนที่ให้อภัยไม่ได้ก็ไม่กลับมาหา
ทำไมมาทำร้ายเรา เรื่องไม่ได้ผ่านมาแค่เดือนสองเดือน
หลอกเรามาเป็นปีๆ เจ็บหนักเลยค่ะ เรารับไม่ไหว
คนที่บอกว่ารักเราคอยช่วยเหลือเราทุกๆอย่าง
เรื่องงาน เรื่องเงิน กำลังใจดีๆ ความคิดใหม่ๆ
กลายเป็นว่า มันพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี
ตอนนี้ทำใจได้บ้างแล้ว ดีขึ้นเยอะ 3 เดือนเต็มๆที่ร้องไห้ทุกวัน กลับจากทำงานนั่งร้องไห้ก่อนเลยค่ะ (นึกย้อนไปแล้วก็ตลกตัวเอง ร้องไห้ให้คนเลวๆคนนึง) จนตอนนี้ยิ้มออกแล้วค่ะ เลยอยากมาแชร์เรื่องราวความรักให้ทุกคนได้อ่าน
กันค่ะ..
ใครเคยเจอเหตุการณ์คบซ้อนแบบนี้บ้างมั้ยคะ???
เพราะคำว่าไว้ใจ ร้ายที่สุด...คนที่บอกรักเรา เขาก็บอกรักคนเช่นกัน #เจ็บที่สุดคือไม่รู้เลยว่าเรื่องไหนจริงบ้าง
เรื่องมีอยู่ว่า....
เรื่องนี้ที่เพิ่งจะผ่านมา ทำเราช็อคมาก ถึงมากที่สุด
เราอายุ 24 แฟน 28 ค่ะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ คือเราคบกับแฟนมา3ปีค่ะ ตั้งแต่ พ.ย. ปี 58 ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่ ปี4 ส่วนแฟนทำงานแล้วมีธุกิจของที่บ้าน ช่วงแรกๆที่ตกลงคบกันแฟนเราเอาใจเก่งค่ะ เป็นห่วงไปทุกๆเรื่อง ขยันทำงาน ดูแลเทคแคร์เรา ไม่เคยห่างเป็นคนดีคนนึงเลยก็ว่าได้ค่ะ เราเช่าหออยู่เพราะบ้านไกลจากมหาลัย แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะแค่ไปมาหาสู่กัน หลังจากที่คบกันได้ประมาณ 5 เดือน เราเริ่มเก็บตังค์ออกไปเที่ยวด้วยกัน 2 คน แล้วเราก็จัดทริปไปกันเองในทุกๆปี
จนปี 59 เราเรียนจบและได้ทำงานเราได้ทำงานแถวที่บ้านเลยต้องกลับไปอยู่บ้านค่ะ คือตั้งแต่ทำงานเราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลย 1 เดือนจะมีโอกาสได้เจอกันแค่ 2-3 ครั้งเท่านั้น แล้วอีกอย่างงานเรามี 3 ผลัด ช่วงที่เราเข้าผลัดบ่าย และผลัดดึก แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลย เวลาไม่ตรงกัน เราทำงานอยู่ที่นั่นประมาณ 6 เดือนค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เราห่างกัน และก็มีเพื่อนๆเรามาบอกว่าเห็นแฟนเราไปกับ ผญ.ไปเดินห้างด้วยกันนะ เดินจับมือกอดคอเหมือนไม่ใช่เพื่อนกันเลย เราเลยตัดสินใจถามแฟนไปตรงๆ แต่แฟนเราก็ปฏิเสธนะ '' ไม่จริงหรอก อาจจะจำคนผิดก็ได้
ดีแล้วที่ถาม มีอะไรให้ถามกันก่อน ''
เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะเชื่อใจแฟน และช่วง พ.ค 60 เราก็ยังไปเที่ยวทะเลกันเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิมมาตลอด จนเราได้งานใหม่เมื่อประมาณ ก.ค ปี 60 เรากลับมาอยู่ใกล้แฟน แฟนเราก็ทำงานอยู่ที่บ้านทุกวันเหมือนเดิมค่ะ เราก็เชื่อใจ ไม่คิดเยอะเพราะแฟนไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย จะมีก็แค่ไปเที่ยวกับที่บ้าน แล้วก็ไปหาน้องสาวที่ กทม. ไปไหนมาไหนก็บอกเราตลอด เริ่มมีเวลาให้กันมากขึ้น หลังเลิกงานไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน เจอกันทุกวัน มาหาเราที่หอทุกวัน แล้วก็ไม่พลาดที่จะไปหัวหินกัน
เมื่อ เม.ย 61 ที่ผ่านมา ทุกอย่างเหมือนจะดีเหมือนจะลงตัวเนาะ แต่ไม่เลย จนมาตอนเย็นวันที่ 9 มิ.ย 61 เป็นวันที่เ_ี้ย มากๆสำหรับเราเลย เพื่อนทักแชทมาบอกโดยส่งรูปนึงมาให้เราดู รูปนั้นคือรูปหน้า Facebook ของผู้หญิงคนนึง ที่ใช้รูปคู่กับแฟนเราเป็นรูปโปรไฟล์ สเตตัสก็ใช้คำว่า "ชื่อ (ชื่อมัน) แฟนพี่(ชื่อแฟนเรา) 080260" เราจุกมากพูดอะไรไม่ออกเลย น้ำตาไหล หน้าชา มือชา เรารีบส่งรูปนี้ไปให้แฟนดูแล้วบอกให้อธิบายมาทั้งหมด ว่ามันคืออะไร เกิดอะไรขึ้น แฟนเราได้แต่บอกว่า "มันไม่มีอะไรนะ ใจเย็นๆก่อน" เราเลยเรียกมาเคลียร์ตอนนั้นเลย ทุกอย่างมันพังหมด พังไม่เหลืออะไรเลย แฟนเราร้องไห้ขอโอกาส แทบจะกราบตีนเรา ขอหาทางเคลียร์กับผญ.คนนั้น เรานอนไม่ได้ทั้งคืนข้าวก็กลืนไม่ลง จนเช้าวันที่ 10 เราตัดสินใจทักเฟสบุ๊คพี่ชายของผญ.คนนั้นไป ส่งรูปไปให้ดู ถามไปว่าเขายังคบกันอยู่ไหม คำตอบที่ได้คือ เขายังคบกันอยู่ ยังไปหากัน ยังไปเจอที่บ้านของผญ.คนนั้น เราถามข้อมูลเท่าที่สมองจะตั้งสติได้ ในมือถือเราตอนนี้ก็ยังมีคลิปเสียงที่เราคุยกันกับพี่ชายของผญ.คนนั้นอยู่ว่าเรื่องเป็นยังไง หลังจากที่เราคุยเสร็จ เราโทรตามแฟนเลยให้มาเคลียร์กันจริงจัง เราไม่มีแรงที่จะทำอะไรเลย ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ดีที่วันนั้นเป็นวันหยุด พอแฟนมาถึงเราร้องไห้โฮเลย แฟนเข้ามากอดเราไว้ บอกขอโทษๆๆ แต่เราไม่มีแรงที่จะยืนเลยจริงๆ เราบอกให้แฟนโทรไปหาผญ. คนนั้นแล้วให้เราได้ยินด้วยทุกอย่าง คุยกันร้องไห้กันทั้ง 3 คน จน2 ชม.กว่าผ่านไปเขาตัดสินใจนานมาก ผญ.คนนั้นขอร้องให้เลือกมันได้ไหม พูดมาทุกอย่างว่าวางแผนอนาคตกัน สร้างครอบครัวกันยังไง ส่วนเราได้แต่เงียบจุก ทุกอย่างที่ผญ.คนนั้นพูดมา เหมือนกันกับที่แฟนเราเคยพูดกับเรามาตลอด จนแฟนเราพูดขึ้นว่า ''ขอไม่ลือกใครได้ไหม เขาเป็นคนผิดมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ..?'' เราได้ยินเราก็อึ้งสิ ทำไมเป็นคนเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้เราบอกให้เขาเลือก ผญ.คนนั้นก็บอกให้เลือก
จนท้ายที่สุด แฟนเลือกเราค่ะ แล้วแบตโทรศัพท์เขาก็หมดพอดี แฟนขอโอกาสเราจะไม่ทำให้เราเสียใจอีก ขอให้เราให้อภัย ขอเริ่มต้นใหม่ ขอโทษทุกอย่าง เราได้แต่เงียบและร้องไห้ คือมันเสียใจจนไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ
แอบคบกันตั้งแต่ที่เราทำงานไม่ค่อยมีเวลาให้ ยาวเหยียดมาถึงวันที่เรื่องแดงก็ประมาณปีกว่าๆได้ เจ็บสัสอ่ะค่ะ
แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆผ่านไปแบบทรมาน แฟนก็ยังมาหาเราทุกวันแต่ไม่สดใสเหมือนเดิม เราเองก็เครียดมากๆ แต่เราก็ปล่อยคือแฟนอยากทำอะไรก็ทำ จะง้อก็ง้อ จะดูแลก็ดูแล แต่คำว่าให้อภัยยังไม่ออกจากปากเราค่ะ
แล้วก็เมื่อช่วงต้นเดือน ก.ค 61 ค่ะ
เราได้เจ็บซ้ำอีกรอบคือ มีรุ่นน้องเราทักแชทมาว่าเห็นแฟนเรากับ ผญ.คนนั้นอีกครั้ง และเพื่อนของ ผญ. คนนั้นก็ทักแชทมาบอกเราว่าเขาไปรับกัน เราก็ใจเย็นอีก พยายามดึงข้อมูลจากเพื่อน ผญ. คนนั้นให้ได้มากที่สุด เพื่อนมันส่งแชทที่คุยกันมาให้เราดูเลย เพื่อนมันบอกว่า เตือนแล้ว บอกแล้ว แต่ผญ.คนนี้ไม่หยุด จนแน่ใจว่าใช่จริงๆ เราเลยโทรหาแฟน แล้วก็ถามว่าอยู่ไหน ไปกับใคร
คือคุยปกติค่ะไม่ให้รู้ตัวอะไร แฟนก็ปฏิเสธอีก บอกเราว่า "ไปกับพี่_(คนนี้เรารู้จัก)" เราก็วางสายไปเหมือนไม่มีอะไร
จนตอนเย็นเลิกงานแฟนบอกให้พาไปทำธุระอีกอำเภอนึงค่ะ
เราก็อ่าโอเคเลิกงานแล้วเดี๋ยวพาไป ทำธุระเสร็จ ประมาณสามทุ่ม กลับมาส่งเราที่หออยู่เป็นเพื่อนเราสักพักแล้วก็กลับไปบอกเราว่า "จะกลับบ้าน อาบน้ำเสร็จจะคอลหานะ"
และด้วยความที่เรามั่นใจว่าต้องไปหาผญ.คนนั้นแน่ๆ เราเลยแอบขับรถตามแฟนไป ท้ายที่สุดตามไปจนถึงโรงแรมที่ ผญ.คนนั้นรออยู่ เราพลาดตรงที่ว่าแฟนเห็นเราก่อน กำลังจะจอดรถแต่ถอยรถออกคือไหวตัวทัน แฟนขับรถออกมาจอดหน้าบ้านญาติก็จอดรถ
และลงไปพูดกับแฟนอย่างใจเย็นว่า ''เค้ารู้เรื่องหมดทุกอย่างแล้ว พี่ไปรับผญ.คนนั้นมาพักที่โรงแรม'' เราพูดออกแค่นี้มันจุกไปหมด
เราเลยกลับไปที่โรงแรมนั้นอีกครั้งแล้วโทรเรียกให้แฟนมาเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่กลับบอกให้เรารอ 10 นาทีได้ไหม เดี๋ยวพี่ไป แล้วแฟนเราก็วางสายไปค่ะ
ทุกอย่างพังซ้ำอีกรอบที่ 2 ภายในเวลาไม่ถึงเดือนที่เขาขอโอกาสเราค่ะ เจ็บมากๆระหว่าง 10 นาทีนั้นเราร้องไห้อีก น้ำตาเราไหลอีกแล้ว
ตอนนั้นเราคุยกับพี่ที่ทำงานผู้หญิงที่สนิทกันอยู่พอดีใช้ชื่อ พี่ P ก็แล้วกัน พี่ P เรียกให้เรากลับไป อยู่ไหนจะไปรับต่างๆนานาด้วยความเป็นห่วง
จนมีแว๊บนึงที่เราฉุกคิดขึ้นได้ว่า เราต้องกลับ แล้วเราก็กลับไป ไปหาพี่ P ร้องไห้กับพี่แกหนักมากเลย
แฟนเราก็โทรมาถามว่าอยู่ไหนมาแล้วรีบมาเคลียร์เลย เราตัดสินใจอยู่สักพักพี่ P ก็คอยปลอบและให้ตั้งสติ ตอนนั้นเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ
เราตัดสินใจไม่ไปค่ะ เราเลยไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะเหมือนพี่ชายของผญ.คนนั้นก็เข้ามาด้วย ไม่รู้ว่าแฟนเจออะไรบ้าง
โทรมาหาเรามาเค้นกับเราว่า "ใครเป็นคนบอกเรื่องนี้ ไม่ได้มีอะไรเหมือนที่คิดเลยนะ ผญ.คนนี้มาเอาวุฒิที่มหาลัย แค่ซื้อข้าวมาให้ผญ.คนนี้เฉยๆ " (ใครจะเชื่อ)
ประมาณห้าทุ่มแฟนวางสายไปบอกเดี๋ยวจะเคลียร์ หลังจากนั้นตอนเที่ยงคืนแฟนวิดิโอคอลมาหาเราค่ะ บอกเราว่ากลับมาที่บ้านแล้ว (ร้องไห้) บอกอีกว่ามีคนโทรไปหาแม่แฟน ด่าด้วยด่าเสร็จวางสายโทรกลับก็ไม่ติดค่ะ
แฟนยังมีหน้ามาถามเราอีกว่าพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนโทร เราเลยบอกไปว่าฝั่งเรายังไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ มีแค่พี่ P ที่รู้เรื่อง ส่วนเรื่องรอบแรกมีแค่พี่สาวเราที่รู้และไม่ได้บอกแม่ แล้วแฟนก็บอกขอโทษเรา ยอมรับผิดทุกอย่าง เราได้แต่บอกแฟนว่า "เห็นรึยังว่าการไปยุ่งกับคนอื่นมันผลมันเป็นยังไง เดือดร้อนมาถึงครอบครัวด้วย มันแย่แค่ไหนหยุดได้แล้วนะ พอได้แล้ว เลิกยุ่งกับผญ.คนนั้นนะ " ตอนนั้นสมองเราเบลอไปหมดเลยจำได้เท่าที่เล่ามา
หลังจากวันนั้นเราก็ระแวงแฟนตลอดเลยเรายังไม่ได้ให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นนะ เพียงแต่ว่าถ้าแฟนอยากทำอะไรก็ให้ทำ
ทุกคนรอบข้างมองว่าทำไมเรานิ่งได้ขนาดนี้ ใจจริงๆไม่ได้อยากนิ่งแบบนี้นะ แต่เราทำอะไรไม่ถูกมันจุกมันเจ็บอยู่ข้างใน
ณ ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าจะคบกันต่อได้นานแค่ไหนจะใช่คู่กันจริงๆรึเปล่า จะเลิกกันเมื่อไหร่ก็ยังไม่แน่นอน แฟนเรายังไม่ได้บอกเลิกเรา เราเองก็ไม่อยากไปไหน เพราะรักคำเดียว......
แต่ตอนนี้เราก็กลับมาดูแลตัวเอง รักตัวเองอยู่ เข้มแข็ง อดทน ไม่คาดหวังกับแฟนเยอะเหมือนเมื่อก่อน
พยายามก้าวข้ามให้มันผ่านไปให้ดีที่สุดรักษาหัวใจตัวเองให้ดีที่สุด ทำดีกับแฟนที่สุด ยอมรับนะมีพลาดพลั้งลงมือตบแฟนไป1ครั้ง เสียใจมาก ไม่น่าทำเลย เกิดมาไม่เคยตบใคร แต่มันเกินที่เราจะอดทนไหวเลยพลั้งมือไป อยากจะขอโทษเหมือนกัน...😢
จนมาถึงวันที่23 สค. ไม่คิดเลยว่าจะเป็นวันสุดท้ายจริงๆ สติเราแตก ทะเลาะกันหนักที่สุด จนทำให้เราตามเขาไปถึงที่บ้าน เรายอมรับนะ เราใจร้อน ไม่ไว้ใจเขาทุกอย่าง ความเชื่อใจไม่มีเหลือ วันนี้เป็นไงเป็นกัน ทุกอย่างพังหมดในวันนี้ ชนิดที่ว่าตายแล้วไม่ต้องมาเผาผีกัน
หลังจากนั้น ก็ติดต่อกันยากขึ้น เขาไม่ติดต่อกลับมา โทรหาไม่รับ ไม่มาหา พอติดต่อได้เขาก็ไม่เงียบ ไม่ก็พูดกับเราไม่ดี
ช่วงนี้เครียดมาก กลัวว่าจะเสียเขาไป ถึงขั้นโทรสายด่วนสุขภาพจิตเลย จนเราทนไม่ไหว เลยติดต่อหาผญ. แล้วคุยเรื่องราวที่เกิดขึ้น และเรื่องราวที่ผ่านมา
ว่าเขาสับรางยังไง สับได้เก่งเป็นปีเลย
บทสรุปคือ เขากลับไปหาผญ.คนนั้นค่ะ ผญ.คนนั้นให้อภัยและพร้อมเริ่มต้นใหม่กับเขา
ผญ.คนนั้นขอโทษเรา เราได้แต่พูดว่า "ได้ไปแล้วก็ดูแลให้ดีๆนะ เราก็รักไม่แพ้เธอหรอก"
หลังจากนั้นเราตัดสินใจบล็อคเขาสองคนทุกทาง และก้าวออกมาจากตรงนั้น ถึงแม้ว่าในใจจะไม่อยากยอม แต่มันไม่ไหวแล้วจริงๆ ในหัวคือ เราผิดอะไร
คนที่ให้อภัยไม่ได้ก็ไม่กลับมาหา
ทำไมมาทำร้ายเรา เรื่องไม่ได้ผ่านมาแค่เดือนสองเดือน
หลอกเรามาเป็นปีๆ เจ็บหนักเลยค่ะ เรารับไม่ไหว
คนที่บอกว่ารักเราคอยช่วยเหลือเราทุกๆอย่าง
เรื่องงาน เรื่องเงิน กำลังใจดีๆ ความคิดใหม่ๆ
กลายเป็นว่า มันพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี
ตอนนี้ทำใจได้บ้างแล้ว ดีขึ้นเยอะ 3 เดือนเต็มๆที่ร้องไห้ทุกวัน กลับจากทำงานนั่งร้องไห้ก่อนเลยค่ะ (นึกย้อนไปแล้วก็ตลกตัวเอง ร้องไห้ให้คนเลวๆคนนึง) จนตอนนี้ยิ้มออกแล้วค่ะ เลยอยากมาแชร์เรื่องราวความรักให้ทุกคนได้อ่าน
กันค่ะ..
ใครเคยเจอเหตุการณ์คบซ้อนแบบนี้บ้างมั้ยคะ???