สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี1 แต่ว่ากำลังจะซิ่วไปเรียนที่อื่นเพราะมีปัญญาหลายๆอย่างรุมตั้งแต่เด็กๆ ชีวิตเราไม่ได้ปกติสุขเหมือนคอื่นๆ ตอนแรกเราป่วยเป็นแพนิค ทำให้การนอนหลับเป็นเรื่องที่ยากมาก เรารู้ตัวว่าเป็นแพนิคตอนเราอยู่ ม.4 แต่เราเป็นตั้งตอน ป.5 แต่พักหลังๆเข้ามหา'ลัยมา เรื่องทุกอย่างมันยิ่งแย่ เราเครียด หมดทาง ท้อแท้ เหนื่อย เครียด รู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีประโยชน์ โดนครอบครัวพูดกรอกหูตลอด ว่าอย่าทำให้เหนื่อยไปกว่านี้ได้ไหม แค่นี้ก็เหนื่อยพอแล้ว เราพยายาม เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกไปไหน เราหิวแต่เราไม่อยากกินอะไร เรารู้สึกบางครั้งก็อยากหายไปเลยแบบไม่ต้องเจ็บปวด เราร้องไห้แล้วเราก็จิ๊กมือตัวเองตลอดรู้ตัวอีกทีก็เป็นแผลแล้ว เรารู้สึกอยากร้องไห้ตลอดเวลา เรานอนไม่หลับ เราตื่นยากมากๆในแต่ละวัน ต่อให้เรานอนเร็วแค่ไหน เราก็ตื่นช้าตลอด เราทำไรก็ช้าไปหมด เหมือนโลกนี้มันหน่วง มันช้า เราเหม่อตลอดเวลา เรารู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครเข้าใจเราสักคน เราลองเล่าให้แม่ฟัง เขาบอกว่าเราไม่เป็นไร เราร้องไห้ตอนกลางคืนแม่จะลุกมา แล้วพูดว่าเป็นอะไรนักหนา ทำไมไม่บอก เราว่าเราบอกแม่แล้วแต่แม่ไม่เข้าใจเราเลย แม่บอกว่าเราทำให้เขาเหนื่อย เรายิ่งหมดหวัง ยิ่งไม่อยากอยู่หรือเห็นหน้าใครอีก แม่เราปรึกษาแฟนใหม่ของแม่ แล้วเขาจะพาเราไปราดน้ำมนต์ค่ะ เขาบอกว่า เขาเอาวันเดือนปีเกิดเราไปดูหมอ เขาบอกว่าเราดวงตก ไม่โดนของก็มีอะไรสักอย่าง ต้องไปรดน้ำมนต์
ตอนแรกเราต่อต้าน เราบอกเราไม่ไป แม่บอกอย่าทำให้เขาเป็นห่วงไปมากกว่านี้ เราเข้าใจแม่นะคะ เรามีพี่ชายคนละพ่อ แต่พี่เราเสียไปเพราะอุบัติเหตุทรถมอเตอร์ไซค์ ก่อนพี่เสียเราโดนรถชนแล้วหนีแขนและกระดูกนิ้วเท้าหัก เราคิดว่าเราเข้าใจแม่ แม่บอกแม่เข้าใจเรา แต่เราไม่สามารถสัมผัสได้เลย เราคิดเล็กคิดน้อยตลอด อะไร คำไหน ใครพูดอะไร เราเก็บมาคิด แม่ไม่เข้าใจเรา เราบอกว่าเราไม่อยากไปหาหมอรดน้ำมนต์แต่เราอยากไปหาจิตแพทย์ แต่แม่ก็ยังบังคับเรา เราเริ่มเครียดมากๆ เรากินข้าวได้น้อยลง เราอยากหนีไปไกลๆ เรารู้สึกว่าทุกคนโกหกเรา ตอนเด็กๆเรามีปมหลายอย่าง โตมาเหมือนคนมีความสุขแต่ลึกๆแล้วมันไม่ใช่เลย เราคิดว่าเราเป็นไบโพล่าเพราะ เราเศร้าได้หลายๆเดือน แต่พอเดือนต่อมา เราปกติดี ไม่ยอมนอน แต่เป็นแบบนี้ได้แค่อาทิตย์เดียวก็กลับมาดาวน์อีก เราไม่รู้เราป่วยเป็นอะไร แต่ตอนนี้เราแค่อยากไปหาหมอ แต่แม่ไม่ฟังเราเลย เราควรจะทำยังไงดีคะ
รู้สึกว่าตัวเองป่วยทางจิตแต่แม่จะพาไปหาหมอรดน้ำมนต์ไล่ผี ทำไงดีคะ
ตอนแรกเราต่อต้าน เราบอกเราไม่ไป แม่บอกอย่าทำให้เขาเป็นห่วงไปมากกว่านี้ เราเข้าใจแม่นะคะ เรามีพี่ชายคนละพ่อ แต่พี่เราเสียไปเพราะอุบัติเหตุทรถมอเตอร์ไซค์ ก่อนพี่เสียเราโดนรถชนแล้วหนีแขนและกระดูกนิ้วเท้าหัก เราคิดว่าเราเข้าใจแม่ แม่บอกแม่เข้าใจเรา แต่เราไม่สามารถสัมผัสได้เลย เราคิดเล็กคิดน้อยตลอด อะไร คำไหน ใครพูดอะไร เราเก็บมาคิด แม่ไม่เข้าใจเรา เราบอกว่าเราไม่อยากไปหาหมอรดน้ำมนต์แต่เราอยากไปหาจิตแพทย์ แต่แม่ก็ยังบังคับเรา เราเริ่มเครียดมากๆ เรากินข้าวได้น้อยลง เราอยากหนีไปไกลๆ เรารู้สึกว่าทุกคนโกหกเรา ตอนเด็กๆเรามีปมหลายอย่าง โตมาเหมือนคนมีความสุขแต่ลึกๆแล้วมันไม่ใช่เลย เราคิดว่าเราเป็นไบโพล่าเพราะ เราเศร้าได้หลายๆเดือน แต่พอเดือนต่อมา เราปกติดี ไม่ยอมนอน แต่เป็นแบบนี้ได้แค่อาทิตย์เดียวก็กลับมาดาวน์อีก เราไม่รู้เราป่วยเป็นอะไร แต่ตอนนี้เราแค่อยากไปหาหมอ แต่แม่ไม่ฟังเราเลย เราควรจะทำยังไงดีคะ