ทุกอย่างไม่เที่ยง เปลี่ยนแปลงตลอด หรือที่ทางพระเรียกว่า อนิจจัง ส่วนนักปรัชญากรีกก็บอกไว้ว่า ไม่มีทางที่เราก้าวลงไปที่ลำธารแล้วเจอสายน้ำเดียวกับที่ไหลผ่านไปแล้ว ล่วงไปแล้ว เช่นกันนะคะ การคิดมากของ จขกท ก็รวมอยู่ในกฎไตรลักษณ์นี้ด้วย ไม่มีทางที่ จขกท จะกลับไปเหมือนเดิม เหมือนกับที่เคยเป็นมาแล้ว เพราะไม่มากก็น้อย จขกท มีประสบการณ์ใหม่ นั่นคืออาการที่คิดว่าตนเองนั้น ไม่ได้คิดมากเช่นเดิม ถึงขั้นเกินเลยออกไป ถึงกับไม่คิด

ขอให้นึกภาพตามนะคะ นี้เท่ากับว่า แนวทาง หรือความเข้มข้นในเรื่องการคิดของ จขกท ที่ จขกท เล่ามานั้น อยู่ในลักษณะสุดขั้วทั้งสองทางมาแล้ว ลองค่อย ๆ คิดดูนะคะ ว่าแทนที่จะอยากกลับไปคิดมากเหมือนเดิม กับคิดไม่มาก และแทบไม่คิดเลย เหมือนที่เป็นอยู่นี้ หากหาจุดกึ่งกลางได้ คือคิดในเรื่องที่จำเป็นต้องคิด หรือมีวินัยในการคิด อาทิ คิดเมื่อต้องทำงานหรือเรียนหนังสือ ไม่คิดเล็กคิดน้อยคิดไปเรื่อย แบบที่เคยเป็น และไม่คิดเลย แบบที่เป็นอยู่ น่าจะดีกว่าหรือไม่

ในทางธรรม พ่อแม่ครูอาจารย์สอนไว้นะคะว่า เมื่อเราคิด เราจะขาดความรู้ตัว หรือสติสัมปชัญญะ และความรู้ตัวนี่เอง ที่ช่วยให้คนเราไม่ดำเนินชีวิตไปอย่างที่เรียกว่าอัตโนมัติอย่างหลับไหล  

เอาใจช่วย จขกท ให้เรียนรู้ที่จะใช้การคิดของตนได้อย่างเหมาะสมและเกิดประโยชน์ได้ในที่สุดค่ะ