เดียวดายที่...เชียงม่วน

# มาเชียงม่วนชวนมาหาความรัก
มิอาจหักอารมณ์ข่มใจไหว
หนทางร้อยพันลี้ที่ยาวไกล
งามอำไพคล้ายทองผ่องอำพัน

# เหมือนเยื่อใยสายสัมพันธ์อันลึกซึ้ง
ยังตราตรึงหัวใจชวนให้ฝัน
เสน่ห์ล้ำธรรมชาติพิลาสพรรณ
คนไกลกันยังยื้อยุดถูกฉุดดึง

# แม้ทางเดินเนิ่นนานอันลดเลี้ยว
ต้องแปลบเสียวซ่านใจได้มาถึง
อยากซบแนบแอบแก้มแย้มตาซึ้ง
บอกรักใครคนหนึ่งซึ่งคือเธอ

# แต่ที่มาเชียงม่วนแค่ชวนฝัน
มโนอันสวยงามทำใจเผลอ
คนที่เฝ้าค้นหาจนมาเจอ
ทิ้งฉันเก้อชอกช้ำเพียงลำพัง

# เพราะคนเดินคู่ไปมิใช่ฉัน
จากวันนั้นมาวันนี้ไม่มีหวัง
คนอยู่ไกลใจหมองจึงต้องยั้ง
รู้อีกครั้งจึงไร้สิทธิ์คิดครอบครอง

# สัญญาใจนั้นเป็นเช่นกระดาษ
จึงมิอาจวาดหวังเราทั้งสอง
แก้มอยากซบกลบช้ำน้ำตานอง
เชียงม่วนหมองหม่นใจไม่กลับมา

"ครูเปี๊ยก"
21 พฤศจิกายน 2561

# ขอบคุณภาพน้ำตกธารสวรรค์ อุทยานแห่งชาติภูนาง  จากเพื่อนเก่าชาวเชียงม่วน
# ไม่ได้เขียนกลอนหลายวัน กลอนบทนี้คงเป็นบทส่งท้ายเดือนพฤศจิกายน ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาเข้ามาอ่านนะครับ