เราตั้งกระทู้ขึ้นมาเพราะอยากฟังความเห็นแต่ละท่านดู ว่าเราควรทำยังไงหรือใครพอจะมีคำแนะนำอะไรให้เราบ้าง เรามีเพื่อนสนิทคนนึง รู้จักและสนิทกันจากการทำงานร่วมกัน จากการที่วัยเดียวกัน อุปนิสัยใจคอที่ขณะนั้นเข้าใจว่าเหมือนๆกัน คบกันจนนับถึงตอนนี้ก้อมากกว่าสิบปีละ มีการห่างๆกันไปบ้างเพราะต้องโยกย้ายสับเปลี่ยนที่ทำงาน แต่ก็ยังคงพูดคุยปรึกษาหารือกันในเรื่องต่างๆอยู่บ้าง ประปราย ตามแต่สถานการณ์ ตามจริงเรามีเพื่อนไม่เยอะหรอก เพราะค่อนข้างเก็บตัว มีเฟสแต่ไม่ค่อยโพสเรื่องราวของตัวเอง เปิดใช้เวลาจะดูข่าวสารบ้านเมือง เรื่องไกลตัวที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัสเอง และก้อช้อปปิ้งออนไลน์บ้างบางครั้ง รับรู้ข้อมูลข่าวสารเพื่อนๆ คนรู้จัก จากการโพสเรื่องราวต่างๆ กดไลค์กดแชร์บ้างถ้าโดนใจอันไหนมากๆ เล่นไลน์ มีไลน์กลุ่มครอบครัว กลุ่มเพื่อน กลุ่มที่ทำงาน ร่ายมาซะตั้งนาน เข้าเรื่องดีกว่าเนาะ
เรื่องของเรื่องคือ เราไม่อยากรับฟัง รับรู้ปัญหาต่างๆของเพื่อนเราคนนี้แล้ว เราอึดอัดมากๆแต่เราไม่กล้าปฏิเสธเขา เคยลองพยายามเตือนบ้าง เบรกความคิดของเขาบ้าง แต่เขาไม่รับฟังเลย ชีวิตของเขามีแต่ปัญหา คนรอบข้างไม่มีใครดีเลยซักคน เขาดีกับทุกคน ทำไมมีแต่คนไม่จริงใจ มีแต่คนสอพลอ พ่อแม่พี่น้องไม่มีใครเข้าใจเขา เจ้านายลำเอียง เพื่อนร่วมงานเอาเปรียบ เขาทำคุณกับคนไม่ขึ้น ฯลฯ เวลาเจอกันเราก็จะต้องรับฟังแต่เรื่องทำนองนี้ทุกครั้ง ขอย้ำนะคะว่าทุกครั้ง แล้วเรื่องราวก็จะเหมือนฟังแผ่นเสียงตกร่อง ตัวละครเดิม สถานการณ์เดิม พอเราออกความเห็น แนะนำ ก็ดูเหมือนจะรับฟัง แต่....เจอกันครั้งหน้าก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ปัญหาก็จะเดิมๆอีก เราเบื่อมาก เราอึดอัด ถ้าในขณะนั้นใจเราสงบไม่มีปัญหาส่วนตัวอะไร เราก็ยังทนรับฟังได้ ให้ความเห็นแนะนำไปตามความความเข้าใจของเรา แต่วันไหน เวลาไหนที่เราไม่พร้อมที่จะรับ เราแทบอยากลุกหนี หรือปิดโทรศัพท์ เขาจะพูดๆ บ่นๆ ด่าๆ รำพึงรำพัน โทษนั่นโทษนี่ ไปตามแต่เรื่องราว จนกว่าเราจะคิดออกว่าจะตัดบทการสนทนาด้วยแผนใดได้ เราก็จะทำ และทั้งหมด เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเอาก้อนหินมาทับในหัวเราอีก ที่สำคัญแนะนำหรือบอกอะไรไป รับฟัง บางครั้งก็บอกว่าจะปรับตัว แต่ไม่เคยทำได้ เห้อ...
เราอยากปลีกตัวออกมา อยากหลีกให้ห่าง แต่บางครั้งก็สงสาร ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานาน เราว่าเขาอาจจะเป็นโรคซึมเศร้านะ (วินิจฉัยเอง แหะแหะ) บางครั้งเขาก็จะโพสเฟสไปกิน ไปเที่ยว กับใครที่ไหน มีความสุข แฮปปี้มากๆ แต่เราก็ไม่เข้าใจเพราะคนที่เขาไปเที่ยวไปกินด้วย คือคนคนเดียวกับที่เมื่อกี้เขาเล่าว่าสอพลอ ไม่จริงใจ ถ้าเราออกห่างไป เขาจะเป็นอะไรหรือปล่าว เพราะคิดว่าเราเป็นคนเดียวที่ทนฟังเขาได้
เราควรทำไงดี ฮือฮือฮือ
เธอเป็นเพื่อนรักของฉันหรือปล่าว
เรื่องของเรื่องคือ เราไม่อยากรับฟัง รับรู้ปัญหาต่างๆของเพื่อนเราคนนี้แล้ว เราอึดอัดมากๆแต่เราไม่กล้าปฏิเสธเขา เคยลองพยายามเตือนบ้าง เบรกความคิดของเขาบ้าง แต่เขาไม่รับฟังเลย ชีวิตของเขามีแต่ปัญหา คนรอบข้างไม่มีใครดีเลยซักคน เขาดีกับทุกคน ทำไมมีแต่คนไม่จริงใจ มีแต่คนสอพลอ พ่อแม่พี่น้องไม่มีใครเข้าใจเขา เจ้านายลำเอียง เพื่อนร่วมงานเอาเปรียบ เขาทำคุณกับคนไม่ขึ้น ฯลฯ เวลาเจอกันเราก็จะต้องรับฟังแต่เรื่องทำนองนี้ทุกครั้ง ขอย้ำนะคะว่าทุกครั้ง แล้วเรื่องราวก็จะเหมือนฟังแผ่นเสียงตกร่อง ตัวละครเดิม สถานการณ์เดิม พอเราออกความเห็น แนะนำ ก็ดูเหมือนจะรับฟัง แต่....เจอกันครั้งหน้าก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ปัญหาก็จะเดิมๆอีก เราเบื่อมาก เราอึดอัด ถ้าในขณะนั้นใจเราสงบไม่มีปัญหาส่วนตัวอะไร เราก็ยังทนรับฟังได้ ให้ความเห็นแนะนำไปตามความความเข้าใจของเรา แต่วันไหน เวลาไหนที่เราไม่พร้อมที่จะรับ เราแทบอยากลุกหนี หรือปิดโทรศัพท์ เขาจะพูดๆ บ่นๆ ด่าๆ รำพึงรำพัน โทษนั่นโทษนี่ ไปตามแต่เรื่องราว จนกว่าเราจะคิดออกว่าจะตัดบทการสนทนาด้วยแผนใดได้ เราก็จะทำ และทั้งหมด เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเอาก้อนหินมาทับในหัวเราอีก ที่สำคัญแนะนำหรือบอกอะไรไป รับฟัง บางครั้งก็บอกว่าจะปรับตัว แต่ไม่เคยทำได้ เห้อ...
เราอยากปลีกตัวออกมา อยากหลีกให้ห่าง แต่บางครั้งก็สงสาร ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานาน เราว่าเขาอาจจะเป็นโรคซึมเศร้านะ (วินิจฉัยเอง แหะแหะ) บางครั้งเขาก็จะโพสเฟสไปกิน ไปเที่ยว กับใครที่ไหน มีความสุข แฮปปี้มากๆ แต่เราก็ไม่เข้าใจเพราะคนที่เขาไปเที่ยวไปกินด้วย คือคนคนเดียวกับที่เมื่อกี้เขาเล่าว่าสอพลอ ไม่จริงใจ ถ้าเราออกห่างไป เขาจะเป็นอะไรหรือปล่าว เพราะคิดว่าเราเป็นคนเดียวที่ทนฟังเขาได้
เราควรทำไงดี ฮือฮือฮือ