เราแต่งงานกับสามีได้ประมาณ2-3ปีกว่าๆค่ะ
ช่วง2ปีแรก เราไม่ได้มาอยู่บ้านสามีเลย
เพราะเราต้องอยู่เป็นเพื่อนยาย (เราอยู่กับยายแค่2คน)
ที่บ้านก็มีงานบ้าง เป็นงานรับจ้างทั่วไปค่ะ
แต่เราไม่ค่อยได้ออกทำ
เพราะเรามีโรคประจำตัวคือ "หอบหืด"
ถ้างานที่ต้องตากแดดจัดๆ หรืองานที่มีฝุ่นละออง
เราก็ทำไม่ค่อยได้ เคยฝืนทำอยู่ครั้งนึง เข้าโรงบาลเลย
ทำงานหนักไม่ได้เลยค่ะ
เพราะแค่เดินไปมาแถวบ้านเรายังหอบ😅
(ใครเป็นโรคนี้จะเข้าใจดีค่ะ)
เลยทำได้แค่รับงานกระเป๋ามาเย็บที่บ้าน
แล้วส่งตามร้านต่างๆ แต่งานมันก็ไม่ได้มีตลอดหรอกค่ะ

จนเข้าปีที่3 แม่เรากลับมาทำงานที่บ้าน
เราเลยได้มีโอกาสไปอยู่บ้านสามี
เป็นช่วงที่ไม่มีงานแถวบ้านเรา
ไป-กลับแบบเดือนเว้นเดือนอ่ะค่ะ
แถวบ้านสามีแทบไม่มีงานอะไรให้ทำเลย
มีแต่งานผู้ชายคือ อัดฟางเข็นฟาง ฉีดยา หว่านปุ๋ย
ซึ่งเราคงจะไปยกกองฟางหรือแบกเป้คงไม่ไหว
งานอื่นเรียกว่าไม่มีเลยก็ว่าได้
สามีเลยให้เราอยู่บ้านทำงานบ้านดีกว่า
เพราะเราออกทำงานนอกไม่ไหว
เราก็ทำหมดค่ะ งานบ้านมีอะไรเราทำหมด
แต่ต้องทำๆหยุดๆ เพราะเหนื่อยง่ายหายใจไม่ทัน
แต่ก็ทำทุกอย่างจนเสร็จ วนลูปไปแบบนี้ทุกวัน
แต่จะมียายของสามีที่บ่นว่าเราขี้เกียจ
ผัวออกทำงานก็ไม่ออกตามผัว นั่งกินนอนกินอยู่แต่บ้าน
เราก็คิดนะคะ คงจะจริงอย่างที่เขาว่า
เราทำแต่งานในบ้าน ไม่ได้ออกหาเงินช่วยสามี
แต่เราทำไม่ไหวจริงๆค่ะไม่ใช่ว่าขี้เกียจ
แต่พอโดนบ่นโดนด่าติดๆกันเรื่อยๆ เราก็คิดหนัก
ต่อให้เราทำไม่ไหวเราก็อยากลองออกอีกสักครั้ง
ให้เขาได้เห็นว่าเราพยายามจะช่วยแบ่งเบาสามี
เราขอร้องให้สามีช่วยหางาน แม่บงแม่บ้าน
พนักงานเสิร์ฟตามร้านอาหาร หรือพนักงานขายของ
หรือให้เข้าไร่มันก็ได้ เราก็ยังพอไหว
สามีก็พยายามหาให้ แต่อย่างที่บอก..งานมันไม่มีค่ะ
สุขภาพเราก็เป็นแบบนี้ คิดอะไรไม่ออกจริงๆ
เราอยากทำหน้าที่ภรรยาและหน้าที่สะใภ้
ให้ได้ดีกว่านี้ แต่เรากลับทำอะไรไม่ได้เลย
เราไม่รู้จะทำยังไงดี

กระทู้นี้ขอระบายนะคะ 🙏