เรากับแฟนคบกันมา 4 ปี  เราเองเป็นผู้หญิงและแฟนเราก็เป็นผู้หญิง  เราเป็นคนจีบก่อนและแฟนไม่เคยมีแฟนมาก่อนเราเลยเป็นแฟนคนแรกของนาง  ตลอดเวลาที่คบกันทุกอย่างก็ดูราบรื่นรักกันดีไม่เคยมีเรื่องมีที่สามเลย แล้วนางก็ไม่มีทีท่าว่าจะนอกใจ  ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจใคร
คือเรารู้ได้เลยว่าสายตาเค้าหัวใจของเค้ามีแค่เราอยู่  เราคิดเสมอว่าตัวเองโคตรชคดีที่ได้คนนี้เป็นแฟน  โคตรโชคดีที่นางเปิดใจให้เราตอนที่เราเริ่มจีบ  แล้วเวลาทะเลาะกันจะทะเลาะก็จะมีแต่เรื่องงี่เง่าทั่วไปเท่านั้นแต่เราตกลงกับนางว่า  "ไม่ว่าจะทะเลาะกันแรงขนาดไหนโกรธขนาดไหนก็ห้ามขึ้น กู- เด็ดขาด" และมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด

ไม่ได้อยากพูดให้ดูเหมือนอวยตัวเองหรอกแต่ที่คบกับเราเปลี่ยนตัวเองแทบทุกอย่าง  อะไรที่นางชอบไม่ชอบเราก็ยอมหมด  ต้องตามง้อแม้ตัวเองไม่ได้ผิด  งอนแล้วนางไม่ง้อก็ต้องหายเองแล้วก็ไปตามง้อนางดทนเพราะนางโกรธที่เรางอนเรื่องงี่เง่า  ก็มีอึดอัดใจบ้างแต่ก็ยอมรับแหละ  ตั้งแต่เริ่มคบกันหลังจากตามจีบอยู่ครึ่งปีเราก็เป็นคนเลือกเองว่าจะยอมที่นางเป็นแบบนี้  ปีแรกที่คบกันนางก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแต่พอเริ่มเข้าปีที่ 2 เรารู้สึกได้เลยว่านางเริ่มเปลี่ยนตัวเองเข้าหาเราซึ่งเราดีใจมาก  ช่วงนั้นคือโคตรมีความสุข  

ส่วนตัวเราเองค่อนข้างมีปมเรื่องครอบครัว  จะเรียกว่าขาดความรักคความอบอุ่นก็ไม่ผิด  มันไม่ได้อยู่ในเลเวลที่สูงแต่ก็กลายเป็นปมที่เรามันเซ้นเซทีฟเสมอนั่นทำให้แฟนกลายเป็นทุกอย่างของเรา  เป็นที่พึ่ง  เป็นที่พัก  เป็นบ้านให้กลับ  เป็นโลกทั้งใบในขณะเดียวกันเราเองก็เริ่มเป็นอีกครึ่งนึงของแฟนเหมือนกัน  ต่างคนต่างเป็นทั้งความรักและความสบายใจให้กัน  ในทุกๆเหตุการณ์ทุกๆครั้งที่ต้องเลือกนางแทบจะมาก่อนเสมอ  เราทิ้งเรายอมเสียอะไรรอบตัวไปเพื่อเลือกนาง  สายตาเราเหมือนมีไว้มองแค่แฟนคนเดียว  ในหัวทุกช่วงเวลาในอนาคตเรามาเค้าอยู่ในนั้น

จริงๆเราเป็นรุ่นพี่นางปีนึงเพราะฉะนั้นเลยได้เข้ามหาลัยก่อน  ยอมรับว่าตอนที่มาเจอสังคมใหม่ๆเราสนุกกับมันมากติดเพื่อนติดเที่ยวไรงี้  เฟรชชี่แน่นอนล่ะว่ามันก็กิจกรรมเยอะไม่ค่อยมีเวลาให้แฟน  เหตุก็ง่ายๆคือกลับมาถึงห้องก็สลบแล้ว  สงสารคนรอมาก  นางก็รอคุยคอยโทรหาทักแชทหาบางครั้งก็งี่เง่าบ้างตามประสาจนขนาดถูกบอกเลิกด้วยเหตุผลว่าไม่มีเวลาให้555555  นั่นแหละเราถูกบอกเลิกอยู่ 3-4 รอบด้วยเหตุผลนี้แต่เราก็ไม่ได้ไปไหนเพราะก็เข้าใจว่ามันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของนาง  แล้วเราก็จะคอยบอกตลอดว่า "อย่าบอกเลิกอีกถ้าไม่ได้อยากจะเลิกจริงๆ  ความรู้สึกของคนที่ถูกบอกเลิกมันพังจริงแม้เธอไม่ได้ตั้งใจ  อย่าทำอีกเพราะครั้งต่ออาจไม่มีฉันอยู่อีกแล้วก็ได้"

เแล้วโดยพื้นฐานด้วยความที่เราเป็นคนเจ้าชู้ด้วยยอมรับอีกว่ามีหลายครั้งเวลามีคนเข้ามาเราเกือบจะหวั่นไหวไปคนพวกนั้นอยู่หลายครั้งเหมือนกันแต่สุดท้ายเราก็ดึงตัวเองไว้  ทุกครั้งที่เกือบเผลอหน้าแฟนก็จะลอยขึ้นมา  อาจเป็นความเห็นแก่ตัวของเรานี่แหละว่าถ้าเสียคนนี้ไปเราจะหาแบบนี้อีกไม่ได้แล้วนะ  จะหาโลกทั้งใบของแบบนี้ไม่ได้อีก  ความเชื่อใจพังแล้วเอากลับมาไม่ได้นะเว้ย

ทุกอย่างก็ปกติดีจนมาถึงปีสุดท้าย  แฟนเราเข้าปี 1 เราก็ไปทำงานที่พาร์ทไทม์นางก็ทำกิจกรรมเพราะเรียนคนละมหาลัยเลยเปิดไม่ตรงกัน  เดือนสุดท้ายก่อนที่เราจะกลับเราก็ถูกบอกเลิกอีกครั้ง  แต่เราก็ไม่ไปไหนเพราะคิดว่าแฟนคนแค่งี่เง่าอีก(เหมือนของตายเลยเนาะ55555)  แล้วมีช่วงนึงที่เราว่างเราเลยกลับมอมาหานางพูดง่ายๆก็แอบมาเซอร์ไพร์  ตอนนั้นเองที่ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยน  เค้าไม่ได้มีความตื่นเต้นหรือดีใจเลยตอนที่เจอเราอยู่หน้าหอ....  เฟลมาก  แต่ก็พยายามเข้าใจว่าเออนางคงเหนื่อยจากกิจกรรม(เป็นหลีดคณะ)เพราะตอนที่นางกลับหอก็ปาเข้าไปตี 2 แล้ว  เรากลับไปทำงานอีกรอบแล้วก็ลางานกลับมาตอนช่วงที่นางจะแข่ง  ตอนนั้นเองที่เราจับได้ว่านางกับลังชอบพี่ที่ซ้อมหลีดด้วยกัน  อะไรไม่รู้ทำให้อยู่ดีๆเราล็อกอินเข้าไปดูเมสเซนเจอร์นางซึ่งมันก็ทำให้เห็นข้อความที่นางคุยกับเพื่อนถึงพี่คนนั้น  ตอนนั้นใจสลายมาก  แน่นอนว่าทะเลาะกันแต่นางก็ให้เหตุผลว่าแค่ปลื้มฉยๆ  เราก็งี้เง่าทะเลาะกับทำนองว่า ปลื้มบ้าอะไรล่ะหวีดขนาดนั้นเพ้อหาขนาดนั้น  แล้วเราก็ยกคำต่างๆของนางขึ้นมาตอกกลับ  สุดท้ายถามว่าเราไปจากนางมั้ย?  ก็ไม่ 555555555

เราใช้เวลา 3-4 ตอนนั้นจับตาดูนางตลอดคอยแซะนางตลอดถึงรุ่นคนนั้น  คอยแซะว่า "ก็ใช่ซี่เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่เธอจะชอบใครฉันมีสิทธิ์ห้ามด้วยหรอ"  แต่นางก็ยืนยันว่ามันไม่ได้มีอะไร  ไม่ได้เป็นอะไรก็จริงแต่เราก็ยังรักกันนี่  อย่าไม่ผูกติดกับสถานะมากนู้นนี่นั่นซึ่งเราก็พยายามเข้าข้างตัวเองว่าก็ได้วะ  เราเป็นคนที่ชอบสกิลชิปมาก  ชอบกอดชอบหอมหรือจูบงี้แต่หลังๆมาคือนางไม่ยอม  ราวๆตอนต้นปีนางขอไม่ให้มีอะไรกันเราก็เลิก  มาตอนที่ว่านี้นางไม่ยอมให้เราจูบเราก็เลิก  จนกระตอนที่กลับมามอเพราะเปิดเทอม  เราคอยไปกลับมาอยู่กับนางตลอดเรียกได้ว่าทิ้งเพื่อนมหาลัยมาเลยทีเดียวเพราะเป็นห่วง(นางทำไรไม่ค่อยเป็น+เราเข้าใจว่าตัวเองเปนเซฟโซนของนาง)  เราไม่เข้าไปคลอเคลียดเข้าไปมุดไปอะไรนางก็บอกว่าเสียวอย่าทำนี่ก็เออๆไม่ทำ  ล่าสุดไม่ชอบให้จุ๊ปแก้มหรือให้หอมนี่ก็แบบอะไรวะ....

ตลอดเวลาที่อยู่เริ่มรู้สึกขึ้นเรื่อยๆว่าตัวเองเหนื่อย  เหนื่อยที่ต้องเข้าหาอีกฝ่ายตลอด  เหนื่อยที่ต้องคอยบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิดแม้ว่าจะรับรู้ว่าสายตาที่อีกฝ่ายมองมามันเริ่มว่างเปล่าขึ้นทุกที  การกระทำของอีกฝ่ายเริ่มสวนทางกับคำพูดขึ้นทุกวัน  แต่เราก็ยังหลอกตัวเองว่าแค่คิดไปเอง  กระทั่งนางไปทำหลีดที่ รร.เดิม  ให้ทายว่าเกิดอะไรขึ้น  ใช่  นางไปชอบรุ่นน้องในนั้น  ซึ่งเคยเป็นคนที่จีบนางมาก่อนตอนที่เราคบกันอยู่(ตลกเนาะ)  ตอนแรกเราคิดว่าตัวเองแค่คิดไปเองว่าสายตาที่นางมองรุ่นน้องเป็นสายตาแบบเดียวกันกับที่เคยมองเราเมื่อนานมาแล้ว  แต่เดิมที่ไม่ชอบหน้ารุ่นนน้องคนนั้นอยู่ยิ่งเหลียดขี้หน้าเข้าไปอีก (ใครมันจะไปชอบหน้าคนที่จีบแฟนตัวเองกันล่ะจริงมั้ย)  แต่เราก็อดทนไว้จะพาลก็ไม่ได้เดี๋ยวงานจะพังเอา  จนแข่งเสร็จเรียบร้อย  วันนึงนางบอกก็บอกว่าไม่รักรักเราแบบนั้นแล้ว  เราเป็นแค่พี่น้องกันได้มั้ย  นี่ไปไม่เป็นเลย  ไม่ได้ช็อคที่นางบอกขอแบบนั้นแต่เกลียดที่สิ่งที่ตัวเองพยามเลี่ยงที่จะคิดกลับเป็นจริงๆ

แล้วอยู่ๆเช้าวันต่อมาอะไรไม่รู้ดลใจให้เราไปเปิดทวีตนาง(แอคลับที่นางเคยใช้เพ้อถึงรุ่นพี่คนนั้น) แล้วก็เจอ  แหมมมมม เก็บโมเม้นอย่างกะไดอารี่ยิ่งกว่าตอนถูกกุจีบซะอีก  เราเลยถามว่าใคร  ใครเธอชอบ? คนที่เธอเพ้อถึงมันเป็นใคร?  น้อง....(คนที่เคยจีบ)ใช่มั้ย?  นางก็บอกไม่ใช่แล้วก็บอกว่ากำลังชอบเพื่อนที่เป็นเกย์  เราก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง  ก็เลยบอกว่างั้นเลิกคุยกับน้อง.....  ถ้ายังคุยกับมันฉันจะไม่อยู่  แล้วตลกตรงนางเลือกไม่ได้เว้ย  นี่เลยปรี๊ดเลย  "ถ้าฉันสำคัญกับเธอถ้าฉันสำคัญกว่ามันถ้าเธอไม่ได้ชอบมันทำถึงเลือกไม่ได้! ทำไมถึงเลิกคุยไม่ได้!"  นางก็ยกเหตุผลร้อยแปดมา  เช่น ไม่ได้คิดอะไร (ไม่ได้คิดพ่อง หวีดขนาดนั้น)  ถึงฉันจะชอบคนอื่นแต่ตัวฉันก็อยู่กับเธอมั้ย  ฉันเคยชอบคนอื่นแล้วฉันไปจากเธอมั้ยก็ไม่  มันแบบ.....  เธอกล้าพูดออกมาได้ไงวะ  ระหว่างเดินไปเรียนก็ทะเลาะกันไปแล้วนางไม่ยอมที่จะเลิกคุยด้วยนะจนแยกกันไปเรียนอะ  เย็นวันนั้นเรามาแอบเปิดดูมือถือนางอีกรอบตอนที่นางอาบน้ำอยู่เพราะเมื่อยังดูไม่หมดแล้วก็ไปเจอรูปน้องคนนั้น  เลยแบบ  เออ โดนโกหกอีกละ  เอาล่ะเราก็สวมบทบาทลูกชาวไร้ขุดมันทุดอย่างขึ้นมาพูด  พูดจนปากแฉะแล้วที่เจ็บคือนางมีแต่บอกว่า  "เราก็อยู่ด้วยกันนี่ไง"  "จะไปคิดอะไรขนาดนั้นมันจะเป็นบ้าตาย"  พ่องสิ.... นี่เลยเออเก็บเสื้อผ้าจะหนีนางเลยมาบอกกว่าเออเลิกคุย  ถามว่านี่ใจอ่อนมั้ย  ใช่จ้าาาาาา

ทุกอย่างเหมือนจะโอเคแต่สามวันให้หลังก่อนเราไปค่ายนางนอนเล่นมือถือเราอยู่เราเลยหยิบของนางขึ้นมา  ตอนแรกก็ไคิดอะไรแต่นางดันเลิ่กลั่กไงนี่เลย เอาแล้ววววว  ก็เลยเปิดเข้าไปดูไดเรกแล้วก็จึ้ง  😊 ทะเลาะอีกรอบ  รอบนี้กุนี่ไล่ขุดทุกอย่างเลยจ่ะ  ความ ก็คือเราหวังว่านางจะง้อไงงแต่พอไปค่ายนางแทบไม่ทักหาเลย  งอนก็งอนอิสัสแต่ต้องแบกหน้าทักนางไปก่อน  โคตรเสียฟอร์ม  นี่ก็พูดทุกอย่าง จิกกัดทุกสิ่งแซะมันเอวีธิงเพราะให้นางง้อ  ให้นางคิดได้งี้  แต่เปล่าจ้าาาา  ไม่รู้โง่หรือตั้งใจไม่เข้าใจ  ตลกตรงขนาดพูดไปตรงๆแล้วนางยังไม่ทำ  เช่นบอกให้สัญญาว่าจะไม่ทำอีกงี้ ไม่โกหกอีกงี้  เลิกคุยงี้  ให้สัญญาไม่ได้อย่างงน้อยให้คำมั่นว่าจะทำก็ยังดีแต่นี่ไม่มี ไรเลย  รู้สึกตัวเองด้วยค่ามาก  ของตายมาก  มีแต่พูดเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่จะให้เราอยู่ให้ได้  ไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่คือแม่โคตรเห็นแก่ตัว  จนเราตั้งชื่อลน์นางว่า คนเห็นแก่ตัว

ตลกสุดตรงนางบากว่า "ฉันก็ยังอยู่กับเธอนี่ไงทำไมไม่เชื่อใจกัน"  แบบหืม????  ก็เธอโกหกฉันอ๊ะ  คนที่โกหกซ้ำๆสามารรถพูดแบบนั้นได้ด้วยหรอ  กุต้องเชื่อใจคนที่โกหกกุครั้งแล้วครั้งเล่าหรอ?  เอ๊ะ???  แล้วตลกร้ายสุดมันอยู่ตรงนี้เว้ย  เราบอกว่า "ถ้าเธอคิดถึงฉันตลอดถ้าเธอรักฉันเหมือนที่เธอพูดเธอไม่มีทางนอกใจฉันหรอก  เธอไม่แบ่งใจเธอไปให้คนอื่นหรอก"  แล้วนางก็เลยตอบกลับมาว่า  "ฉันไม่ได้นอกใจเธอ  เราเลิกกันนานแล้ว" "......"  555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555  ก็จริงของนางว่ะ  ร้องไห้ก็ไม่ได้เราะอยู่ค่าย  ไอ้บ้าเอ้ย

ทุกวันนี้นางก็ยังพูดอยู่เลยว่า  "เรารักกันแบบะน้องไม่ได้หรอ"   "เรามีกันแบบนี้ไม่ได้หรอ"  "ทำไมต้องรักแบบแฟนล่ะถ้าไม่รักแบบนั้นก็จะอยู่ด้วยกันไม่ได้เลยหรอ"  "อยู่เป็นโสดไปด้วยกันกับฉันไม่ได้หรอ"  "ฉันก็อยากอยู่กับเธออะ  ฉันอยากมีเธออยู่กับฉัน"

พ่อง...... คนที่หมดรักไปแล้วก็พูดง่ายดิ  ถามกุบ้างมั้ยว่าอยากเป็นแค่พี่น้องรึเปล่า  มันจะมีใครในโลกทำได้วะ  ถึงมีคนทำได้กุไม่ใหนึ่งในนั้นแน่  เนี้ยไม่รู้นางจะโกหกกันอีกเมื่อไหร่  จะแอบกับไปคุยกับน้องนั่นอีกตอนไหน

แล้วที่เจ็บสุดคือนางมาบอกว่า  "จะคิดอะไรขนาดนั้นมันจะเป็นบ้าตาย  เธอป่วยหรอไปหาหมอบ้างนะ  ฉันก็อยู่กับเธอนี่ไงถึงฉันจะชอบคนอื่นแต่ฉันก็ไม่ได้ไปจากเธอมั้ยพอได้แล้วเลิกเป็นแบบนี้ซักที  เธออยากให้ฉันเครียดตายหรอ"

กุแบบ.........  การรักใครคนนึงมากๆแล้วเราต้องถูกตอบแทบความไว้ใจแบบนี้หรอวะ?  การเป็นของตายคือผลตอบแทนจากความภักดีหรอวะ?  การถูกมองว่าป่วยคือสิ่งที่ต้องจ่ายจากการที่เราใส่ใจทุกอย่างคิดทุกสิ่งงั้นสิ?

ถามว่าตอนนี้เราจากนางได้ยัง?  ก็ยัง55555555  ไม่สิ้นหวัง  แล้วคำถามคือ คุณคิดว่าเราจะทำให้นางกลับมารักเราได้อีกครั้งป๊ะ?