ผมเองสมัยตอนเป็นเด็กเคยเป็นลูกจ้างมาก่อนก็รู้ว่าความรู้สึกพนักงานเงินเดือนมันเป็นยังไง
ชีวิตฝากไว้กับเค้ารอสิ้นเดือนพอเงินออกก็แฮปปี้ไปฉลองกับเพื่อน กลางเดือนก็เรื่มจะฝืดๆ
ความฝันลมๆแล้งๆว่าเงินเดือนจะขึ้น จะได้เลื่อนตำแหน่งต่างๆนาๆ เบื่อเพื่อนร่วมงาน เซ็งเจ้านาย นินทาบริษัท
เห็นคอนโดแพงๆ 20 ล้านได้แต่อ้าปากค้างว่าคนเราจะมีเงินขนาดนั้นได้เลยหรือ
เห็นคนขับ Benz BM (ยังไม่ต้องไปนับพวก Supercar) ก็นึกไม่ออกจริงๆว่าเค้าไปหาเงินมาซื้อรถแพงๆแบบนี้ได้ยังไง
เงินน้อยมันก็ไม่ค่อยสะดวกสบายนัก ค่าน้ำค่าไฟเอย ข้าวนี่คือกินฟู๊ดคอร์ดหรือไม่ก็ตลาด
ทิตย์หนึ่งแฮงค์เอาท์กับเพื่อนหนก็ดื่มเบียร์ขวดเล็กขวดสองขวดเท่านั้นแหละครับ
วันเกิดตัวเองหรือวันพิเศษล่ะครับถึงจะกิน MK หรือ FUJI แต่ผมไม่มีภาระครอบครัวหรือหนี้สินใดใดก็เลยอยู่ไปแบบเดือนชนเดือนชิลๆ
มองย้อนกลับไปหากตอนนั้นล้มป่วยหนักหรือเกิดอุบัติเหตุต้องจ่ายอะไรแพงๆก็คงเข้าตาจนเหมือนกัน
เดชะบุญที่ผ่านช่วงชีวิตตอนนั้นมาได้
-----------------------------------------------
ตอนนี้พอเป็นเจ้าของธุรกิจไม่มีเจ้านายมาสั่งงานมีแต่ลูกน้องที่รับคำสั่งจากเราชีวิตมันก็เปลี่ยนไปอีกแบบ
ข้อดีคือคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าเดิมแบบคนละขั้วอยากกินอะไรก็กิน (ส่วนตัวแล้วผมไม่ได้หมายถึงอาหารหรูหราอะไรแต่หมายถึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีตังค์ซื้ออาหารมากินหรือต้องอดมื้อกินมื้อ) ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าน้ำค่าไฟ ค่ามือถือ ค่าเน็ตต่างๆ มีบ้านมีรถ หากมีเวลาอยากไปเที่ยวที่ไหนในโลกก็ไป
มีเงินเก็บไม่ต้องกังวลว่าแก่มาจะลำบากไหมเจ็บป่วยมาจะมีเงินไป รพ หรือเปล่า แต่แน่นอนชีวิตเรานั้นอยู่บนฐานแห่งทุกข์โดยธรรมชาติอยู่แล้ว
แม้ไม่ทุกข์แบบคนจนแต่มันก็ไม่ได้แปลว่าคนพอมีพอกินหรือคนมีสตางค์จะไม่ทุกข์ มันเป็นทุกข์อีกแบบครับ
เงินลงทุนก็เงินเราเดินเกมพลาดธุรกิจเจ๊งคนหมดตัวคือเราเอง ความกดดันต่างๆนั้นเกิดขึ้นทุกวัน ตื่นก็คิดเรื่องงาน
กินข้าวก็คุยเรื่องงาน แม้หัวถึงหมอนก็ยังคิดถึงเรื่องงาน ที่ไปเล่นฟิตเนสเนี่ยเพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องงานตลกดีไหมครับ
เรื่องคนเรื่องลูกจ้างไว้ใจใครไม่ได้ไม่ได้อยากเขี้ยวแต่หากไม่เหนียวก็โดนเล่นโดนโกงครับกระดานนี้
ไม่ได้ติดหรูไม่สะสมพระเครื่องแหวนเพ็ชรอะไร มีเงินก็เอาไปต่อเงินซื้อที่ดิน
เจียดเงินบางส่วนซื้อรถยุโรปมาขับเพื่อปลอบใจตัวเองไม่ใช่เป็นรางวัลชีวิตนะครับ
ผมนั่งเครื่องบินก็นั่ง Business Class เพราะเผื่อใจเสมอหากเครื่องบินตกตายเงินทองสมบัติอะไรก็เอาไปไม่ได้
ธุรกิจยังไปได้ดีจะหยุดได้ยังไง ลูกน้องหลายชีวิตก็ต้องดูแล ชีวิตหากตายเร็วก็จบไปแต่หากมันดันอยู่นานตอนนี้ที่ยังมีแรงก็ต้องทำต่อไป
เป็นเจ้าของธุรกิจมันคิดแล้วคิดอีก คิดไปอีกขั้นคิดล่วงหน้าไปหลายๆกระดาน เครียดครับ
ไม่แปลกที่นักธุรกิจหลายคนเวลาพักผ่อนก็พักแบบเต็มที่ ปาร์ตี้ทีก็หลุดโลกไปเลย มันเหมือนเป็นความเก็บกดสั่งสมครับ
---------------------------------------
ไม่ว่ายังไงผมก็ขอเลือกเหนื่อยแบบมีพอลำบากแต่มีเก็บดีกว่าเหนื่อยและลำบากเพราะไม่เงินไม่มีงานครับ
แต่ในขณะเดียวกันสำหรับบางคนแล้วการเป็นพนักงานเงินเดือนเป็นลูกจ้างนั้นเพลอๆอาจจะดีกว่าหรือทำให้เค้ามีความสุขมากกว่าการเป็นเจ้าของธุรกิจหรือมีเงินเยอะๆ เสียด้วยซ้ำ ธุรกิจเป็นเรื่องเสี่ยงครับไม่แน่จริงไม่เฮงจริงเป็นพนักงานเงินเดือนค่อยๆเก็บเงินไปปลอดภัยกว่ามาก
เป็นกำลังใจให้กันและกันครับ
พนักงานเงินเดือนอยากหลุดพ้นจากวงจรลูกจ้าง เจ้าของธุรกิจอย่างผมเองก็อยากหลุดพ้นอยากพอเสียที จนก็ทุกข์รวยก็ทุกข์ครับ
ชีวิตฝากไว้กับเค้ารอสิ้นเดือนพอเงินออกก็แฮปปี้ไปฉลองกับเพื่อน กลางเดือนก็เรื่มจะฝืดๆ
ความฝันลมๆแล้งๆว่าเงินเดือนจะขึ้น จะได้เลื่อนตำแหน่งต่างๆนาๆ เบื่อเพื่อนร่วมงาน เซ็งเจ้านาย นินทาบริษัท
เห็นคอนโดแพงๆ 20 ล้านได้แต่อ้าปากค้างว่าคนเราจะมีเงินขนาดนั้นได้เลยหรือ
เห็นคนขับ Benz BM (ยังไม่ต้องไปนับพวก Supercar) ก็นึกไม่ออกจริงๆว่าเค้าไปหาเงินมาซื้อรถแพงๆแบบนี้ได้ยังไง
เงินน้อยมันก็ไม่ค่อยสะดวกสบายนัก ค่าน้ำค่าไฟเอย ข้าวนี่คือกินฟู๊ดคอร์ดหรือไม่ก็ตลาด
ทิตย์หนึ่งแฮงค์เอาท์กับเพื่อนหนก็ดื่มเบียร์ขวดเล็กขวดสองขวดเท่านั้นแหละครับ
วันเกิดตัวเองหรือวันพิเศษล่ะครับถึงจะกิน MK หรือ FUJI แต่ผมไม่มีภาระครอบครัวหรือหนี้สินใดใดก็เลยอยู่ไปแบบเดือนชนเดือนชิลๆ
มองย้อนกลับไปหากตอนนั้นล้มป่วยหนักหรือเกิดอุบัติเหตุต้องจ่ายอะไรแพงๆก็คงเข้าตาจนเหมือนกัน
เดชะบุญที่ผ่านช่วงชีวิตตอนนั้นมาได้
-----------------------------------------------
ตอนนี้พอเป็นเจ้าของธุรกิจไม่มีเจ้านายมาสั่งงานมีแต่ลูกน้องที่รับคำสั่งจากเราชีวิตมันก็เปลี่ยนไปอีกแบบ
ข้อดีคือคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าเดิมแบบคนละขั้วอยากกินอะไรก็กิน (ส่วนตัวแล้วผมไม่ได้หมายถึงอาหารหรูหราอะไรแต่หมายถึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีตังค์ซื้ออาหารมากินหรือต้องอดมื้อกินมื้อ) ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าน้ำค่าไฟ ค่ามือถือ ค่าเน็ตต่างๆ มีบ้านมีรถ หากมีเวลาอยากไปเที่ยวที่ไหนในโลกก็ไป
มีเงินเก็บไม่ต้องกังวลว่าแก่มาจะลำบากไหมเจ็บป่วยมาจะมีเงินไป รพ หรือเปล่า แต่แน่นอนชีวิตเรานั้นอยู่บนฐานแห่งทุกข์โดยธรรมชาติอยู่แล้ว
แม้ไม่ทุกข์แบบคนจนแต่มันก็ไม่ได้แปลว่าคนพอมีพอกินหรือคนมีสตางค์จะไม่ทุกข์ มันเป็นทุกข์อีกแบบครับ
เงินลงทุนก็เงินเราเดินเกมพลาดธุรกิจเจ๊งคนหมดตัวคือเราเอง ความกดดันต่างๆนั้นเกิดขึ้นทุกวัน ตื่นก็คิดเรื่องงาน
กินข้าวก็คุยเรื่องงาน แม้หัวถึงหมอนก็ยังคิดถึงเรื่องงาน ที่ไปเล่นฟิตเนสเนี่ยเพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องงานตลกดีไหมครับ
เรื่องคนเรื่องลูกจ้างไว้ใจใครไม่ได้ไม่ได้อยากเขี้ยวแต่หากไม่เหนียวก็โดนเล่นโดนโกงครับกระดานนี้
ไม่ได้ติดหรูไม่สะสมพระเครื่องแหวนเพ็ชรอะไร มีเงินก็เอาไปต่อเงินซื้อที่ดิน
เจียดเงินบางส่วนซื้อรถยุโรปมาขับเพื่อปลอบใจตัวเองไม่ใช่เป็นรางวัลชีวิตนะครับ
ผมนั่งเครื่องบินก็นั่ง Business Class เพราะเผื่อใจเสมอหากเครื่องบินตกตายเงินทองสมบัติอะไรก็เอาไปไม่ได้
ธุรกิจยังไปได้ดีจะหยุดได้ยังไง ลูกน้องหลายชีวิตก็ต้องดูแล ชีวิตหากตายเร็วก็จบไปแต่หากมันดันอยู่นานตอนนี้ที่ยังมีแรงก็ต้องทำต่อไป
เป็นเจ้าของธุรกิจมันคิดแล้วคิดอีก คิดไปอีกขั้นคิดล่วงหน้าไปหลายๆกระดาน เครียดครับ
ไม่แปลกที่นักธุรกิจหลายคนเวลาพักผ่อนก็พักแบบเต็มที่ ปาร์ตี้ทีก็หลุดโลกไปเลย มันเหมือนเป็นความเก็บกดสั่งสมครับ
---------------------------------------
ไม่ว่ายังไงผมก็ขอเลือกเหนื่อยแบบมีพอลำบากแต่มีเก็บดีกว่าเหนื่อยและลำบากเพราะไม่เงินไม่มีงานครับ
แต่ในขณะเดียวกันสำหรับบางคนแล้วการเป็นพนักงานเงินเดือนเป็นลูกจ้างนั้นเพลอๆอาจจะดีกว่าหรือทำให้เค้ามีความสุขมากกว่าการเป็นเจ้าของธุรกิจหรือมีเงินเยอะๆ เสียด้วยซ้ำ ธุรกิจเป็นเรื่องเสี่ยงครับไม่แน่จริงไม่เฮงจริงเป็นพนักงานเงินเดือนค่อยๆเก็บเงินไปปลอดภัยกว่ามาก
เป็นกำลังใจให้กันและกันครับ