เชียงตุง ดินแดนต้องมนต์แห่งรัฐฉาน
#บันทึกถึงเชียงตุง
ฉันไม่อาจเล่าเรื่องเดินทางสู่เชียงตุงโดยข้ามเรื่องราวในส่วนตัวของฉันและเค้าได้...
แต่ก็อธิบายไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง..
เหมือนกับว่า21วันที่เชียงรายถึงเชียงตุงนั้น
ฉันหลงอยู่ในฝัน ควัน หมอก
ความรักที่เกิดในลมหนาว...
หมอกตอนเช้าที่เราเดินจับมือไปมองด้วยกัน
ภาพระหว่างการเดินทางที่แช่มชื่นด้วยความรักของวัยหนุ่มสาว
ฉันเคยหวังว่ามันจะสุขสดชื่นไปตลอด
แต่การเดินทางมีวันสิ้นสุด ความรักก็คงเช่นนั้น ...
ระหว่างที่รอความรักทางไกล เค้าก็ได้วันกลับมาบ้านที่เชียงราย
และเราได้พบกัน ได้เดินทางท่องเที่ยวไปจนทั่วทุกอำเภอในเชียงราย
อากาศหนาว เราได้ใกล้ชิดกัน..
ในปลายเดือนพฤศจิกายนเราได้ข้ามไปเชียงตุง
ในคืนวันปีใหม่ไทใหญ่
เราเดินเที่ยวชมงานกันในสนามกีฬาใกล้กับหอคำเก่า มีการออกร้านค้าขายของกินพื้นเมือง
งานฝีมือและของเล่น มีวงเต้นรำ ร้านต่างๆใช้แสงสว่างเพียงแค่เทียนดวงเล็กๆ พอมองภาพรวมแล้วเหมือนดวงดาวหลายดวงที่พริบพราวในคืนหนาว
เค้ากินลูกชิ้นย่างประมาณราคาไม้ละ3บาทไทย เนื้อล้วนๆไม่มีแป้งปน
ฉันจิบเบียร์สิงห์แบบไม่แช่เย็น
แน่ล่ะในครั้งนั้นฉันยังไม่เห็นน้ำแข็งหรือตู้เย็นเลย..
เราเดินชมการละเล่น งานแสดง และเราได้มีปากเสียงกันเรื่องการถ่ายรูปหนุ่มสาวในลานรำวง ฉันงอนเดินหนีออกมา
และเราก็พลัดหลงกัน
ฉันเดินเข้าไปนั่งฟังพระสวดในวัดพระราชฐานหัวข่วง
ผู้คนมากมาย จิตใจที่วุ่นวาย เสียงพระสวดไม่ช่วยอะไรเลยในเวลานั้น
พองานเลิกฉันจึงเริ่มกลัว กลัวความโดดเดี่ยวท่ามกลางหมู่คน
แต่เค้ายืนรออยู่ที่หน้าวัด
พอฉันเห็นเค้าอาการงอนก็หายในทันทีรีบเดินเข้าไปหาและถามว่า"หาฉันเจอได้ยังไง"
เค้าตอบมาว่า"เรามีตาไว้มองแค่เธอเท่านั้น"...
อย่างนี้ไม่ให้เพ้อได้ละหรือ...ไม่ให้ตกหลุมรักอย่างไรกัน?
มันไม่ทันแล้ว...
ภาพฉันในวัย21 ปี ที่สายน้ำลาบ
บัวพอง
camera: pentax k1000
photo by him
---------
เชียงตุง ดินแดนต้องมนต์แห่งรัฐฉาน
#บันทึกถึงเชียงตุง
ในครั้งแรกนั้นเราพักที่Harry’s Guesshouseเป็นบ้านพักเล็กๆที่ไม่ต้องใช้พัดลมก็นอนหนาวสั่นหงึกๆ...
เกสเฮ้าท์ตั้งอยู่ใกล้กาดน้อยหรือตลาดเล็กๆในยามเช้า จะมีชาวบ้าน ชาวเขาสะพายตะกร้าผักและอาหารมาวางขายตั้งแต่เช้ามืด
ยามเช้าที่เต็มไปด้วยไอหมอกหนาว
ชาวบ้านออกมาจับจ่ายซื้อของ บางคนนั่งผิงไฟหน้าเตาปิ้งข้าวเกรียบ
มีน้ำพริก ถั่วเน่าแคป จิ้นหมู ข้าวนึ่ง เต้าหู้ทอด เนื้อสด ตาชั่งที่ใช้ยังเป็นแบบโบราณ ที่จะมีลูกเหล็กไว้ถ่วงวัดน้ำหนักของสิ่งที่ขาย
และดอกไม้สวยๆสำหรับบูชาพระ
ฉันหนาวมากในเช้านั้นถึงกับพูดออกมาเป็นไอ
เราพากันไปนั่งผิงไออุ่นจากเตาปิ้งข้าวเกรียบ พอได้กินชาร้อนๆกับข้าวเหนียวนึ่งอุ่นๆก็ช่วยให้ร่างกายอุ่นขึ้นได้มาก
แต่ยังต้องใส่ผ้าพันคอ เสื้อกันหนาวอย่างหนา
หมอกยามเช้า และไออุ่นระหว่างเราทำให้ภาพจำที่มีของฉันสวยงามเสมอมา
ภาพชาวเขาสะพายย่ามเดินผ่าหมอกเข้ามา ภาพผู้คนปั่นจักรยานออกไปทำงาน
เด็กๆในชุดนักเรียนยังคงสวยงามและชวนให้คิดถึงการกลับไปเยือนเชียงตุงอยู่เสมอ
บั๊วพอง
camera: pentaxk1000
film:lucky
เชียงตุง ดินแดนต้องมนต์แห่งรัฐฉาน
#บันทึกถึงเชียงตุง
ฉันไม่อาจเล่าเรื่องเดินทางสู่เชียงตุงโดยข้ามเรื่องราวในส่วนตัวของฉันและเค้าได้...
แต่ก็อธิบายไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง..
เหมือนกับว่า21วันที่เชียงรายถึงเชียงตุงนั้น
ฉันหลงอยู่ในฝัน ควัน หมอก
ความรักที่เกิดในลมหนาว...
หมอกตอนเช้าที่เราเดินจับมือไปมองด้วยกัน
ภาพระหว่างการเดินทางที่แช่มชื่นด้วยความรักของวัยหนุ่มสาว
ฉันเคยหวังว่ามันจะสุขสดชื่นไปตลอด
แต่การเดินทางมีวันสิ้นสุด ความรักก็คงเช่นนั้น ...
ระหว่างที่รอความรักทางไกล เค้าก็ได้วันกลับมาบ้านที่เชียงราย
และเราได้พบกัน ได้เดินทางท่องเที่ยวไปจนทั่วทุกอำเภอในเชียงราย
อากาศหนาว เราได้ใกล้ชิดกัน..
ในปลายเดือนพฤศจิกายนเราได้ข้ามไปเชียงตุง
ในคืนวันปีใหม่ไทใหญ่
เราเดินเที่ยวชมงานกันในสนามกีฬาใกล้กับหอคำเก่า มีการออกร้านค้าขายของกินพื้นเมือง
งานฝีมือและของเล่น มีวงเต้นรำ ร้านต่างๆใช้แสงสว่างเพียงแค่เทียนดวงเล็กๆ พอมองภาพรวมแล้วเหมือนดวงดาวหลายดวงที่พริบพราวในคืนหนาว
เค้ากินลูกชิ้นย่างประมาณราคาไม้ละ3บาทไทย เนื้อล้วนๆไม่มีแป้งปน
ฉันจิบเบียร์สิงห์แบบไม่แช่เย็น
แน่ล่ะในครั้งนั้นฉันยังไม่เห็นน้ำแข็งหรือตู้เย็นเลย..
เราเดินชมการละเล่น งานแสดง และเราได้มีปากเสียงกันเรื่องการถ่ายรูปหนุ่มสาวในลานรำวง ฉันงอนเดินหนีออกมา
และเราก็พลัดหลงกัน
ฉันเดินเข้าไปนั่งฟังพระสวดในวัดพระราชฐานหัวข่วง
ผู้คนมากมาย จิตใจที่วุ่นวาย เสียงพระสวดไม่ช่วยอะไรเลยในเวลานั้น
พองานเลิกฉันจึงเริ่มกลัว กลัวความโดดเดี่ยวท่ามกลางหมู่คน
แต่เค้ายืนรออยู่ที่หน้าวัด
พอฉันเห็นเค้าอาการงอนก็หายในทันทีรีบเดินเข้าไปหาและถามว่า"หาฉันเจอได้ยังไง"
เค้าตอบมาว่า"เรามีตาไว้มองแค่เธอเท่านั้น"...
อย่างนี้ไม่ให้เพ้อได้ละหรือ...ไม่ให้ตกหลุมรักอย่างไรกัน?
มันไม่ทันแล้ว...
ภาพฉันในวัย21 ปี ที่สายน้ำลาบ
บัวพอง
camera: pentax k1000
photo by him
---------
เชียงตุง ดินแดนต้องมนต์แห่งรัฐฉาน
#บันทึกถึงเชียงตุง
ในครั้งแรกนั้นเราพักที่Harry’s Guesshouseเป็นบ้านพักเล็กๆที่ไม่ต้องใช้พัดลมก็นอนหนาวสั่นหงึกๆ...
เกสเฮ้าท์ตั้งอยู่ใกล้กาดน้อยหรือตลาดเล็กๆในยามเช้า จะมีชาวบ้าน ชาวเขาสะพายตะกร้าผักและอาหารมาวางขายตั้งแต่เช้ามืด
ยามเช้าที่เต็มไปด้วยไอหมอกหนาว
ชาวบ้านออกมาจับจ่ายซื้อของ บางคนนั่งผิงไฟหน้าเตาปิ้งข้าวเกรียบ
มีน้ำพริก ถั่วเน่าแคป จิ้นหมู ข้าวนึ่ง เต้าหู้ทอด เนื้อสด ตาชั่งที่ใช้ยังเป็นแบบโบราณ ที่จะมีลูกเหล็กไว้ถ่วงวัดน้ำหนักของสิ่งที่ขาย
และดอกไม้สวยๆสำหรับบูชาพระ
ฉันหนาวมากในเช้านั้นถึงกับพูดออกมาเป็นไอ
เราพากันไปนั่งผิงไออุ่นจากเตาปิ้งข้าวเกรียบ พอได้กินชาร้อนๆกับข้าวเหนียวนึ่งอุ่นๆก็ช่วยให้ร่างกายอุ่นขึ้นได้มาก
แต่ยังต้องใส่ผ้าพันคอ เสื้อกันหนาวอย่างหนา
หมอกยามเช้า และไออุ่นระหว่างเราทำให้ภาพจำที่มีของฉันสวยงามเสมอมา
ภาพชาวเขาสะพายย่ามเดินผ่าหมอกเข้ามา ภาพผู้คนปั่นจักรยานออกไปทำงาน
เด็กๆในชุดนักเรียนยังคงสวยงามและชวนให้คิดถึงการกลับไปเยือนเชียงตุงอยู่เสมอ
บั๊วพอง
camera: pentaxk1000
film:lucky