ขอโทษทุกคนจริงๆค่ะคืออยากที่จะระบายมันอัดอั้นมานาน6เดือนได้ละมั้ง ยาวหน่อยนะค่ะ เริ่มละกันค่ะ
คือเรื่องมีอยู่ว่าเราคบกะผุ้ชายคนนึ่งตั้งแต่ม.5แรกๆเราก็รักกันดีแล้วม.6ก้เกิดเหตุการณ์ที่ว่าเขาไปเที่ยวแล้วเกิดเหตุต้องนอนรพ.เราก้ไปเยี่ยมปกติของคนเปนแฟนแล้วเหตุการณ์ไม่น่าคิดก็เกิดขึ้นเราท้องทั้งๆที่เรียนอยู่พอแม่รู้แม่ก้เลยพาไปเอาเด็กออกความผิดนั้นเราไ่ม่มีวันลืมเลยแล้วหลังจากนั้นชีวิตก็ดีค่ะแต่ผช.คนนั้นยังไม่หยุดนิสัยเจ้าชู้มันก้ทำนิสัยแบบมาเรื่อยๆจนมาถึงปีที่4ที่คบกันข้ามมาละกัน ในเดือนตุลาคม ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบของมหาลัย ในวันที่19คือวันนั้นเป็นวันเกิดเหตุเราเรียนเสดก็โทรให้เขามารับประมาณทุ่ม2ทุ่ม(คือจำไม่ได้นะเราถามแม่เอานะ)มาถึงทางโค้งรถเกิดหลุดโค้งแล้วคนก้กระเด็นไปคนละทิศละทางเราสลบมาฟื้นอีกที2อาทิตย์ให้หลังแล้วหมอบอกกะแม่เราให้ทำใจไว้บ้างแต่เราก้ฟื้นเราก้รักษาตัวมาสักระยะ แบบคร้าวๆละกัน
คือเรายังไม่หายดีเลยนิสัยมันก้ยังเหมือนเดิมทั้งที่เรานอนไปไหนไม่ได้แต่มันไปมีความสุขกะคนอื่น ไปขึ้นสถานะทั้งๆที่คบกะเรานอกใจเรามันทำทุกอย่างแม้กระทั้งไปนอนกะเขาเราก้เลยตัดสินใจเลิกทั้งๆที่คบกันมา5ปี จากนั้นเรื่องมันก้ไปถึงขั้นผู้ใหญ่ ให้มาคุยกันเรื่องเสียหาย ตอนแรกเขาจะให้แต่งแต่ปฏิเสธเราก้รู้ว่าถ้าแต่งไปมันก้ยังทำนิสัยเหมือนเดิมเราไม่อยากเจบอีกก้เลยปฏิเสธไปทั้งๆที่ในใจเรารักมัน รั กมาก มากที่สุด งั้นก้คงไม่ทนคบกันมาถึง4-5ปีหรอแต่มาถึงขนาดนี้มันหนักไปเราเริมรับไม่ได้เราก้เลยปล่อย ปล่อยให้เจอสิ่งใหม่ๆที่เขาต้องการ
แต่ก้ยังลืมไม่ได้หรอกเพราะรักผช.คนนั้นมากจนถึงขั้นจะตายแทนได้ เราทำถูกแล้วใช่มั้ยค่ะที่เลิก มันก้เหมือนเว่าไว้ยิ่งรักมากยิ่งเกียจมาก