ผมโดนล้อ โดนแกล้ง มาตั้งแต่ ม.1 เทอมสองครับ โดนมาตลอด ต่อเนื่อง ทุกวันที่ไปโรงเรียน(ยั้มว่าทุกวัน!!) สาเหตุนั้นผมไม่รู้ ทีแรกก็เล่นกันดีๆครับ มีกันเป็นกลุ่ม 3 - 4 คน อยู่ๆก็เลิกเล่นกับผมเฉยเลย แล้วหลังจากนั้นผมก็โดนล้อกันเป็นกลุ่ม โดนว่าโดนแขวะสารพัดอย่าง  ทรมานบีบเค้นจิตใจสุดๆ โดนหาว่าขโมยของในร้านค้าของโรงเรียนด้วย โดนซ่อนสมุดหนังสือ(ทุกเมื่อที่มันมีโอกาส)  โดนตั้งฉายาเสื่อมๆเสียๆ ตัวอัปรี ตัวhere ตัวอัปมงคล ไอ้ตัวไร้ประโยชน์ หรือบอกให้ไปผูกคอตายก็มี อื่นๆอีกเยอะอะไรของมันก็ว่าไป(ดีกรูไม่แจ้งความ) แล้วก็บอกทุกคนในห้องไม่ให้เล่นกับผมไรงี้ แถมมันยังเคยเอาผมไปว่าให้พวกนักเลงด้วย(ได้เรื่องกับนักเลงตอนนั้น เกือบโดนตี) แม-งกะจะให้กรูตายชัดๆ เคสที่แตะต้องตัวนี่ก็โดนเตะบอลอัดหน้าเลือดอาบเลย อับอายมาก นี่เจ็บใจสุด(ณ เวลานั้นถ้าบ้านเมืองไม่มีกฏหมาย ลูกปืนสวนไปคนละเม็ดให้ตายโหงยกพวกแล้ว) เวลาจะ||ดกข้าวก็คนเดียว หรือไม่ก็ซื้อข้าวจานแล้วไปหาที่ๆไหนซักแห่งนั่งกินคนเดียว เช่นบนห้อง(กฏห้ามขึ้นห้องในเวลาพักกลางวัน) หรือ ใต้ต้นไม้ไกลๆ(กฏให้นั่ง||ดกในโรงอาหารเท่านั้น) หรือบางวันก็ไม่มีข้าวลงท้องเลย ยัดขนมลูกเดียว  จะออกโรงเรียนก็ลาออกไม่ได้(ปัจจัยหลายอย่างครับ) ทุกข์ใจมากๆครับ ตอนนั้นไม่เป็นอันจะเรียน (โดดเป็นว่าเล่น เพราะมันมีวิชาที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับพวก "สาร:เลว" พวกนั้น) แถมมีเรื่องกับนักเลงอีก(ณ ตอนนี้ไม่มีแล้ว เล่นด้วยกันได้ดี) เครียดสุดๆครับตอนนั้น บวกกับปัญหาอื่นๆ เช่น ที่บ้านจนด้วยครับ ครอบครัวด้วย ผมก็มีกัน 3 คน หนำซ้ำยังโดนกลั่นแกล้งจากพวกญาติๆอีก(ญาติโดนฆ่าตายยกครัวก็คงดี คงได้มรดกและค่าประกันด้วย) นานๆเข้า มันเหมือนไฟไหม้อยู่ในหน้าอกตลอด24ชม.เลยครับ พอตอนมา ม.3 เทอมแรก(ม.2 นี่ไม่พูดถึง เหมือนๆกันกับ ม.1 เละเทะ like a shit!) พวกนั้นก็หายไปไม่ยุ่งและเข้าหาพูดคุยได้ แต่เคืองหน่อยๆ(ผมเคืองมัน มันก็เคืองผม) แต่เหลือไอสาร:เลวอยู่ตัวนึงครับ ไอ้ตัวแกล้งหลักๆในกลุ่มนี่แหละ ไอนี่มันอึด เหมือนเครียดแค้นอะไรกับผมนักหนาก็ไม่รู้ครับ แต่เทอมนี้ไม่ได้แกล้งขนาดนั้นแล้ว แค่ว่าแขวะนิดๆหน่อยๆ เข้ากันกับผมไม่ได้ มองหน้ากันไม่ติด มองกันทีเหมือนจะฆ่า ไม่พูดอะไรกันตั้งแต่ ม1 มาจนถึง ณ ปัจจุบัน ม.3 เทอม 2 แล้วครับ ผมอยู่คนเดียวและโดนแกล้งมาเป็นปีๆ ก็คิดดู ดีที่ผมไม่ฆ่าตัวตายหรือไม่ก็ฆ่าคนอื่นหละ(หรือผมตายแม-ง่ก็คงจะดี ประเทศคงเจริญขึ้นมั้ง) ถ้า กม. บ้านเราเอื้ออำนวยให้หาปืนได้ไม่ยากนี่อาจจะได้เห็นข่าว School shooting ในไทยแน่นอน และตอนนี้ก็แค่รอให้จบ ม.3 จากโรงเรียนเฮงซวยนี่แล้วออกไปที่อื่นที่สังคมดีกว่า  "สังคมที่แข่งกันเรียน" ไม่ไช่สังคมที่วันๆนักเรียนแข่งกันนั่งนินทากันและกันกับจ้องหน้าจอหาผัวหาเมียเหมือนโรงเรียนที่ผมอยู่ ณ ปัจจุบัน (รร. นึงใน ตจว บอกกว้างๆไม่เอ่ยชื่อ) และเกรงว่าโตไปเป็นผู้เป็นคนอยู่ในสังคมแล้วจะมีโอกาศเจอไอ้lลวนี่อีกสิ เจอในมหาลัย ร้านอาหาร ห้าง หรือซวยสุดเกณฑ์ทหารแล้วเส:ือกเจอกันในค่ายหรือไม่ก็เจอที่ไหนซักแห่ง ฯลฯ  อันนี้ก็ทุกใจอีกหนึ่ง...   ไอ้นี่ผมคิดว่ามันไม่ยอมดีกับผมแน่ครับ(หมายถึง มองผมในแบบคนทั่วๆไป ไม่ไช่มองแบบเป็นศัตรู โกรธเคือง) ไอ้เวrนี่ เป็นพวกไม่ยอมคน แข็งกระด้าง .... ผมเห็นพวกไม่ยอมคนแถวบ้านผมมาเยอะแล้วครับ สิ่งที่คนพวกนี้ได้นั่นคือ "ลูกตระกั่วร้อนๆความเร็วสูงหมุ่นควงเข้าร่างแล้วกระอักเลือดตายโหง"  และนั่นแหละครับ อาจเป็นสิ่งที่ผมจะให้มันในอนาคต ไม่ช้าก็เร็ววัน