เย็นวันหนึ่ง ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย ป้อง หนุ่มนักศึกษาปีที่สอง เมื่อเรียนเสร็จแล้วก็มายืนรอรถเมล์ที่หน้ามหาลัยเพื่อจะกลับบ้าน ขณะเดียวกันระหว่างที่ป้องยืนรอริมฟุตบาตนั้น มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาอย่างรวดเร็ว จนน้ำที่ขังข้างถนนถูกรถยนต์คันดังกล่าวแล่นมาทับจนน้ำสาดกระเด็นใส่ป้องจนตัวเปียกโชก
    ป้องโกรธมาก เค้ามองดูป้ายทะเบียนรถ
ป้อง : ไอ้เชี๊ย ขับรถประสาไรของว่ะ นึกว่ารวยแล้วเป็นเจ้าของถนนหรือไงว่ะ
    ป้องโมโหกระโกนด่ารถคันดังกล่าวทันที
ป้อง : ดูดิ แทนที่จะลงมาดูและขอโทษ แต่กลับเพิกเฉยขับรถไปอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขออย่าให้กูได้เจออีกนะ กูจะ จะ จะ…… โธ่โว๊ย
    ป้องโมโหจัด ตัวเปียกทั้งตัว เอาไงล่ะทีนี้
    ป้องโทรหากรณ์ เพื่อนให้ขับรถมารับที่หน้ามหาลัย
กรณ์ :     นี่ไปทำอะไรมาว่ะไอ้ป้อง เปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำเลยว่ะ
    กรณ์พูดพร้อมขำออกมา ขณะขับรถไปส่งป้องที่หอพัก
ป้อง : สัตว์กรณ์ กูเพื่อนนะ มาขำกู ไรว่ะ คนที่ต้องโกรธแทนกูก็คือไอ้คนมีเงิน ไอ้คนที่ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือนั่นต่างหาก คน ไรว่ะ ทำผิดแล้วไม่ลงมาดูดำดูดีหรือถามอะไรเลย
กรณ์ : ไอ้ป้อง ก็ใจเย็นๆ ดิว่ะ บางทีไอ้หมอนั่น อาจจะไม่ตั้งใจก็ได้
ป้อง : ไอ้กรณ์ นี่เพื่อนกูหรือเพื่อนไอ้นั่นว่ะ
    ป้องโมโหกรณ์ที่ไม่เข้าข้างตนเอง
กรณ์ :     โอเคๆ กูอยู่ข้าง เดี๋ยวกูจะไปลากหัวไอ้หมอนั่นมาให้เตะ ต่อย กระทืบ  โอเคมั้ยว่ะเพื่อน
ป้อง :     ไม่ต้องมาประชดกูไอ้กรณ์
    มาถึงหอพัก ป้องรีบไปเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหัว ป้องถอดเสื้อออกและกางเกงบ๊อกเซ่อออกก่อนที่จะมองไปที่หน้ากระจก
ป้อง : จะเป็นใครมาจากไหน หรือรวยล้นฟ้ามากเพียงใด แต่ไม่มีสิทธิ์มาทำกับกูแบบนี้
    ป้องอาฆาตแค้นก่อนที่จะเข้าห้องน้ำ
    ที่บ้านหลังหนึ่งใหญ่โตมโหฬาร รถยนต์หรูคันหนึ่ง ซึ่งเป็นคันเดียวที่ขับเร็วจนน้ำกระเด็นใส่ป้องที่หน้ามหาลัย นะโม ชายหนุ่มรูปหล่อ เท่ห์ ลงมาจากรถ เค้ามองดูรถที่เปื้อนน้ำ  ลุงดำ คนงานที่บ้านวิ่งมาหานะโม
นะโม :    ลุงครับ ฝากล้างรถด้วยนะครับ
ลุงดำ : ครับคุณหนู
    นะโมเดินขึ้นบนบ้านทันที
    ที่ห้องของนะโม เค้ามานั่งที่เตียงนอน เค้าทำท่าทีเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
นะโม : ป่านนี้นายคงจะโกรธ คงจะโมโห คงจะด่าต่อว่าฉันสินะ
    นะโมพูดออกมาเหมือนสำนึกผิด
นะโม : แต่ว่า….ใครใช้ให้นายมายืนเซ่อซ่าแบบนั้นล่ะ
    นะโมพูดจบรีบเข้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำทันที
    เมื่ออาบน้ำเสร็จ เค้าเดินออกมาจากห้องน้ำ  ระหว่างที่เค้ายืนเช็ดหัวอยู่นั้น นะโมคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านของการขับรถเมื่อเย็นที่ผ่านมานี้
นะโม : ช่างมันเถอะ สำนึกไปก็เท่านั้น ฉันกับนายคงไม่ได้เจอกันหรอก
    นะโมเช็คหัวเสร็จเดินไปที่โต๊ะเพื่อนั่งทำรายงานส่งอาจารย์ต่อไป
    ป้อง นั่งทำรายงานที่โต๊ะทำการบ้านที่หอพักตัวเองในมหาลัย เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ไม่ทันที่ป้องจะเดินไปเปิด ประตูดังกล่าวถูกเปิดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
กรณ์ : ไอ้ป้อง กูว่าจะชวนไปทานเตี๋ยวหน้ามหาลัยว่ะ
ป้อง : ไอ้กรณ์ นี่หัดมีมารยาทบ้างดิว่ะ เข้าห้องกูก็หัดเคาะประตูบ้างดิ นี่สมัยประถมมัธยม อาจารย์ไม่สั่งสอนเรื่องมารยาทเหรอว่ะ สัตว์
กรณ์ : ทำไมเรื่องแค่นี้โกรธกูอย่างกะกูไปฆ่าตายมากี่ร้อยกี่พันชาติว่ะ แล้วก็ตามมาอาฆาตกูถึงชาตินี้เนี่ยะ กูอยากจะบ้าตาม
ป้อง : นี่มีอะไรว่ะ ถึงบุกมาห้องกูได้ ห้องไม่มีที่จะอยู่เหรอว่ะ
กรณ์ : นี่อย่าบอกกูนะว่าไม่หายโกรธไอ้คนรวยที่ขับรถจนน้ำสาดกระเด็นใส่เมื่อเย็นนี้เหรอว่ะ
ป้อง : ก็เออดิว่ะ ว่าแต่มีไรว่ะ
กรณ์ : ก็ไม่มีอะไร กูแค่จะมาชวนไปทานก๋วยเตี๋ยวร้านใหม่หน้ามอเท่านั้นเอง แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูไปคนเดียวก็ได้
    กรณ์พูดเหมือนอาการเกรงกลัวป้อง โดยกรณ์ยินอยู่ห่างๆป้องไว้ก่อนเพราะกลัวโดนลูกหลง
ป้อง : ก็ไปดิ กูยิ่งหิวอยู่พอดี
    ป้องพูดจบรีบเดินออกจากห้องไปทันที ทำเอากรณ์เดาใจเพื่อนไม่ถูกเลย
กรณ์ : กูเดาใจไม่ออกเลยจริงๆไอ้ป้อง ว่าเวลาไหนอารมณ์ไหนกันแน่
    พูดจบรีบตามป้องไปทันที
ที่บรรยากาศหน้ามหาลัย วันนี้มีตลาดนัด ผู้คนนักศึกษามากมายมาจับจ่ายใช้สอยกันเต็มไปหมด
ป้องและกรณ์เดินมาถึงหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวร้านใหม่ที่มาเปิด
ป้อง : นี่หรือว่ะร้านใหม่ที่ว่าพึ่งมาเปิดใหม่
กรณ์ : เอ้อร้านนี้ล่ะ กูได้ยินสาวๆในสต๊อกกูบอกมาว่า โคตรอร่อยเลยนะ
    ป้องเดินเข้าไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวพร้อมมานั่งที่โต๊ะ จากนั้นทั้งป้องและกรณ์ได้สั่งก๋วยเตี๋ยวมาทานกัน
    อีกมุมหนึ่งของโต๊ะทานก๋วยเตี๋ยว นะโมหนุ่มหล่อเท่ห์ได้มานั่งทานก๋วยเตี๋ยวคนเดียว แต่ก็มีสายตาของสาวๆโต๊ะข้างๆแอบมองด้วยความยั่วยวน แต่นะโมไม่สนใจอะไร
    ส่วนป้องที่พึ่งมานั่งและรอก๋วยเตี๋ยวที่สั่งไปก่อนหน้านั้น ป้องมองไปเห็นนะโมก็รู้สึกแปลกๆเหมือนว่าเหมือนคนที่เคยรู้จักกัน แต่ป้องก็ไม่เคยรู้จักนะโมมาก่อน กรณ์เห็นป้องมองอะไรก็เลยมองตาม
กรณ์ : ลูกคุณหนูทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางได้ด้วยเหรอว่ะ
    กรณ์พูดขึ้นมาจนป้องสงสัยว่าสิ่งที่กรณ์พูดนั้นหมายถึงอะไร
ป้อง : อะไรของว่ะไอ้กรณ์ พูดว่าอะไรว่ะเมื่อกี้
กรณ์ : ก็ไอ้คนที่มองอยู่ไงล่ะ นั่นหละ คุณชายเลยนะ ลูกคนรวย โคตรจะรวยเลยสัตว์
ป้อง : เหรอว่ะ
กรณ์ : ก็เออดิว่ะ แมร่งอะไรๆก็ดูดีไปหมดสัตว์ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ฐานะ การศึกษา ความเป็นอยู่ที่บ้าน แมร่งโคตรดีหมดเลยว่ะ บ้านใหญ่โตอย่างจะพระราชวังเลยละ ที่สำคัญเป็นขวัญใจสาวๆ ทั้งสาวแท้และสาวเทียมเลยละ กูนี่อิจฉามันสุดๆ พูดแล้วของขึ้นว่ะ
ป้อง : ก็พูดไปไอ้กรณ์ จะจนจะรวยก็คนเหมือนกันว่ะ จะไปอิจฉามันทำไม ก็อยู่ในส่วนของ ไอ้หมอนั่นมันก็อยู่ในส่วนของมัน กูไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเลย
    ขณะเดียวกันแม่ค้าเอาก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟให้ป้องและกรณ์ ทั้งป้องและกรณ์ก็พากันเติมเครื่องปรุงและทานก๋วยเตี๋ยวกัน แต่หารู้มั้ยว่า ป้องแอบมองนะโมบางเวลาที่ทานก๋วยเตี๋ยว ยิ่งตอนที่นะโมเดินผ่านเพื่อจะกลับบ้าน ป้องมองจนทำแก้วน้ำพลาสติกตกพื้นทันทีเป็นจังหวะเดียวที่นะโมเดินมาถึงที่โต๊ะของป้องและกรณ์
    ป้องมองหน้าของนะโม เช่นเดียวกับนะโมที่มองหน้าป้องกลับ
ป้อง : เอ่อ โทษที
    ป้องพูดขอโทษก่อนจะก้มลงเพื่อจะเก็บแก้วที่ทำตก นะโมเองก็ก้มลงเก็บแก้วเช่นกัน ทำให้ป้องและนะโมก้มลงเก็บแก้วพร้อมกันจนทั้งสองจับแก้วใบเดียวกัน ทั้งสองคนต่างตกใจและเงยหน้ามองหน้ากัน
กรณ์ : อ่ะแฮ้ม
กรณ์ทำเป็นไอเสียงดังจนป้องและนะโมสะดุ้งรู้สึกตัว  ป้องปล่อยแก้วที่จับกับนะโมพร้อมมานั่งตามกติ ส่วนนะโมจับแก้วเอามาไว้ที่โต๊ะให้ป้องแต่ไม่พูดอะไร นะโมเดินไปทันที
กรณ์ : แหม่ๆๆๆ  
    กรณ์แซวป้อง
ป้อง : แหม่ไรของว่ะสัตว์กรณ์
กรณ์ : ก็อ่ะ มองอย่างกะจะกินกลืนมัน
ป้อง : ปากเหรอว่ะ มันน่าจะเอาก๋วยเตี๋ยวร้อนๆกรองเข้าปากดีมั้ยว่ะ
    พูดพร้อมจะยกชามก๋วยเตี๋ยวทำท่าทางจะเทราดใส่ปากของกรณ์จนกรณ์จกระโดดหนีจากโต๊ะ
กรณ์ : ใจร้ายว่ะไอ้ป้อง นี่กูเพื่อนรักนะโว๊ย ทำอะไรเกรงใจชุดกูด้วย
ป้อง : เพื่อนรักแต่นิสัย อย่างกูก็ทำได้  จ่ายตังค์ให้กูด้วยล่ะ กูกลับล่ะ
    ป้องพูดจบก่อนจะเดินไปทันที
กรณ์ : อ้าวไอ้ป้อง ไหงมาทิ้งกันได้ว่ะ ไอ้ป้อง กลับมาเดี่ยวนี้ ตังค์กูเอามาไม่ครบ ไอ้ป้อง ไอ้เพื่อนชั่ว
    ป้องเดินกลับหอคนเดียว ระหว่างทางมีรถคันหนึ่งแล่นไป ป้องจำทะเบียนรถได้ ป้องจะวิ่งตามแต่ก็วิ่งตามไม่ทัน ป้องเหนื่อยจากการวิ่งมาก
ป้อง : ไอ้คนรวยใจหมา สักวันกูจะเอาเลือดหัวออกให้ได้ ไอ้คนรวยแต่ใจโคตรดำ
    ป้องตะโกนด่า

    ที่หอของป้อง
ป้องเปิดประตูหอเข้ามาก็ต้องตกใจที่เจอพลอยอดีตแฟนเก่าป้องที่เลิกกันไปหลายเดือนก่อน
ป้อง : พลอยเข้ามาได้ไง
    ป้องถามอย่างสงสัย พลอยหยิบกุญแจห้องในกระเป๋าชูให้ป้องดู
พลอย : ป้องลืมไปแล้วเหรอ ว่าพลอยยังมีกุญแจหอของป้องอยู่
    ป้องเดินเอากระเป๋าสะพายมาเก็บที่โต๊ะ พลอยเดินเข้ามาสวมกอดป้องด้านหลัง
ป้อง : พลอย ทำอะไรอ่ะ เดี๋ยวไอ้กรณ์ก็มาเห็นหรอก
พลอย : ป้อง ( ทำเสียงเศร้า )
ป้อง : พลอยปล่อยป้องเถอะ มีอะไรค่อยพูดดีกว่า
    พลอยปล่อยป้องจาการสวมกอด ป้องหันมามองพลอยที่หล่อนสายตาเศร้าน้ำตาคลอเบ้า
ป้อง : พลอยมีอะไรกับป้องหรือเปล่า
พลอย : ป้อง ( พูดพร้อมสวดกอดป้องอีกด้วยพร้อมน้ำตาไหลออกมา )
พลอย : ป้อง พลอยขอโทษ พลอยขอโทษป้องทุกสิ่งทุกอย่าง พลอยผิดไปแล้ว เราสองคนกลับมาคืนดีกันได้มั้ย พลอยสัญญาว่าพลอยจะไม่โลเลอีกแล้ว
    หล่อนพูดพร้อมสวมกอดป้องอย่างแน่น ป้องถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ป้องนึกภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่พลอยบอกเลิกป้องแต่ละครั้งแต่ละเวลาเป็นจำนวนสิบครั้ง
ป้อง : พลอย ป้องว่าเราพูดจากันรู้เรื่องแล้วนะ การกระทำของพลอยที่ทำวันนี้ มันก็เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาที่พลอยมาขอโทษป้อง คืนดีกับป้อง แต่ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ พลอยก็มาบอกเลิกป้องเพราะพลอยได้แฟนใหม่ที่ดีกว่าป้อง รวยกว่าป้อง เก่งกว่าป้อง เท่ห์กว่าป้อง มีรถเก๋งขับดีกว่าป้อง
    ป้องพูดออกมาจนทำให้พลอยร้องให้หนักมาก
พลอย : พลอยรู้ดีว่าพลอยมันไม่ดี แต่ต่อไปนี้พลอยสัญญา ว่าพลอยจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว นะป้องนะ เรามาคืนดีกันนะ พลอยไม่เหลือใครแล้ว พลอย…..
    ไม่ทันที่พลอยจะพูดจบ กรณ์เปิดประตูเข้ามา
กรณ์ : หมั่นใส้ว่ะ
    ป้องและพลอยตกใจที่กรณ์เปิดประตูเข้ามา
ป้อง : ไอ้กรณ์ ไม่มีมารยาทอีกแล้วนะ
กรณ์ : ไอ้ป้อง อย่าพึ่งด่าดู กูมีอะไรมาให้ดู
    พูดจบ กรณ์เดินไปจูงมือใครสักคนมา คนคนนั้นคือแมน แฟนพลอยปัจจุบัน
พลอย : แมน ( พลอยตกใจที่เห็นแมน )
กรณ์ : กูเห็นไอ้แมนคณะวิศวะซึ่งมันเป็นแฟนหนูพลอยของไงล่ะ มันมาชะเง้อชะแง้อยู่หน้าหอ กูจึงรู้ว่าแฟนของมันมาหา
    กรณ์พูดจนพลอยเสียหน้า เธอเดินมาหาแมนและทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องของป้อง
กรณ์ : นี่เกือบจะใจอ่อนแล้วใช่มั้ยว่ะ
ป้อง : ใจอ่อนอะไรของว่ะ กูเปล่าสักหน่อย
กรณ์ : ถ้ากูไม่มา จะพาน้องพลอยทำอะไรต่อล่ะว่ะ
ป้อง : ไอ้กรณ์ สมองคิดแค่นี้เหรอว่ะ กูไม่คุยกับแล้ว
    พูดจบป้องเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที
กรณ์ : กูน่าจะมาช้ากว่านี้นะ จะได้เห็นกับน้องพลอยล้อนจ้อนเล่นซ่อนแอบกัน
    กรณ์ยังพูดแซวป้องต่อไป
ป้อง : ขืนยังพูดอีก กูเตะปากแน่ไอ้กรณ์
    ป้องเปิดประตูห้องน้ำมาต่อว่ากรณ์ จนกรณ์ต้องปิดปากเงียบอย่างเกรงกลัว
    ที่หน้าหอของป้อง พลอยถูกแมนกระชากแขนลงมาจากหอพัก แมนไม่พอใจที่พลอยจะมาขอคืนดีกับป้องแฟนเก่าแค่เรื่องที่แมนไม่ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมใบละแสนกว่าให้ ทำให้พลอยจะขอเลิก แมนเลยพูดไปว่าไม่ใช่ว่าจะไม่ซื้อให้ แค่แมนไม่อยากให้พลอยใช้เงินฟุ้มเฟย แต่ยังไงพลอยจะเอากระเป๋าใบละแสนนั้นให้ได้ ทำให้แมนต้องตามใจพลอยจนได้ เพราะเขาได้ซื้อกระเป๋าที่พลอยอยากได้อยู่ในรถแล้ว พลอยดีใจมากที่ได้กระเป๋าใบที่ตนเองอยากได้
-------------------------------------------------------
จบตอนที่ 1 ฝากติดตามตอนที่ 2 ด้วยนะครับ
"ข้าน้อย" เขียน