คือว่า. ผมชอบน้องคนนึงเค้าเป็นเด็กฝึกงาน  ชอบเค้าตั้งเเต่วันเเรกที่เจอกันเลยคับ  ก็ได้เเต่เดินสวนกัน เดินผ่านตรงที่น้องเค้าฝึกงานบ้าง  ก็ได้เเต่เเอบมองมาเรื่อยๆเพราะเค้าไม่เคยมองผมเลย  จนเหมือนฝันเป็นจริง เค้าได้มาฝึกงานไกล้กับ แผนกที่ผมทำงานอยู่พอดีคับ. เลยได้เจอกันบ่อยๆคับ.  จนผมเผลอหลุดปากบอกน้องที่สนิทกันว่าชอบคนนี้.    ก็เลยเป็นเรื่องคือ. น้องที่สนิท ดันไปบอกว่าผมชอบเค้า.  เเล้วเรียกน้องคนนั้นมาอยู่ไกล้ๆ. ผมเขินจนทำทำไม่ถูกเลยคับ
จนครั้งที่สอง ผมก็โดนเเกล้งอีก คือการ ที่เพื่อนร่วมงานไปเรียกน้องเค้ามาอีก. ทีนี้ ผมได้ถ่ายรูปกับน้องที่ผมชอบเเล้วน้องเค้าก็เอามือมาพาดหลังผม. ผมยิ่งเขินจนอยากจะหยุดหายใจตรงนั้น.  อาการผมออก มากๆจนน้องเค้าถามว่าพี่เป็นอะไร. ผมบอกผมเขิน. เเต่ก็ไม่ได้บอกชอบเค้าไป.  จนในที่สุดก็ได้ไลน์น้องเค้ามา.  เเต่ก็ไม่ค่อยกล้าคุยกลัวเค้าจะรำคาญผม  จนผม ทำงานเปลี่ยนรอบเป็นรอบดึกก็ไม่ค่อยได้เจอกัน ได้เเต่ฟังเรื่องที่เพื่อนๆผม ส่งมาเล่าให้ฟัง   พอเจอกันผมก็ไม่กล้าคุยกับเค้าอีก.   เเต่พอได้ทำงานไกล้ๆกัน. เค้าเดินผ่านก็จะมองมาเเล้วยิ้มให้ผม   พอผมหายไปไม่คุยไลน์ น้องเค้าจะมาถามเพื่อนผม กับน้องที่สนิทกัน ว่าผมมาทำงานไหม. เข้ากี่โมง   ผมก็งง ว่าทำไมไม่ถามไลน์ผมมาล่ะ.  จนมาหลังๆผมไม่อยากถล้ำตัวเข้าไปมากเลยขอถอยมาดีกว่าเพราะ ผมกับเค้าคงเป็นไปไม่ได้.   เเละเราก็คุยไลน์ก็ไม่ได้คุยอะไรมากเลยคับ.  เเต่ตอนที่ได้เจอกับน้องเค้า. ได้คุยกันแบบเห็นหน้าไม่ใช่ไลน์   นัองเค้ามองมาเเล้วยิ้มให้ ผมก็ยิ้มกลับ  น้องเค้าชอบมายืนไกล้ๆ เพราะเค้ารู้ว่าผมชอบ. ทำให้เขินไม่เป็นตัวของตัวเองตลอด.  พอผมไม่อยู่ก็เดินผ่านแผนกผมเเล้วชะเง้อมองทางแผนกผมบ่อยครั้ง(อันนี้เพื่อนที่แผนกบอกน่ะคับ เกือบทุกวันที่เค้าเดินผ่านเเต่ก็ไม่รู้มองมาทางแผนกผมทำไม)คิดเข้าข้างตัวเองนิดนึงน่ะ55
สงสัยไหมคับว่าทำไมเรื่องของผมถึงเป็นไปไม่ได้.   ก็เพราะน้องคนที่ผมชอบเค้าเป็นผู้ชาย. ส่วนผมเป็นชายรักชายที่มองดูก็ดูออกคับ   เเต่ผมก็ได้เเต่ทำใจไม่กล้าบอกเค้าว่าชอบเพราะกลัวน้องเค้าจะไม่โอเครคับ.  เเต่เค้าก็รูว่าผมชอบน่ะเเละไม่ได้ทำท่าทีรังเกลียดอะไร.  ผมก็เลยได้เเต่เก็บเรื่องราวดีๆเอาไว้ เเละก็เริ่มจะทำใจเพราะยังไงน้องเค้าก็ไกล้จะจบเเล้ว   ถือว่าเป็นมิตรภาพที่ดีต่อกัน.