คือผมเปนผุ้ชายนะ อายุ20 ผมชอบทำบุญทุก
อย่าง ใส่บาตร ถวายสังฆทาน ปล่อยปูปลา
ฟังธรรมมะ ศึกษาธรรมมะ นั่งสมาธิ ถือศีลด้วย
ศีล5ถือตลอด ศีล8นานๆครั้ง สวดมนต์ทุกคืนก่อนนอน เช้าก้อสวดคร้บ
ผมเป้นคนเงียบๆ พูดน้อย แต่จะทักผุ้อาวุโสกว่า
เสมอ พูดครับลงท้ายเสมอเมื่อคุยกับผุ้ใหญ่ ขี้อายนิดหน่อย และให้เกียรติคนที่มีอายุเยอะกว่า
ครับ พ่อแม่บ่นด่าผมก้อไม่กล้าเถียงครับ
กลัวบาปครับ # นิสัยผมคร่าวๆนะครับ

#คือสังคมที่ผมยุ จะมีแต่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ กินเหล้า เที่ยวกลางคืน อะไรแบบเนี้ย
สมุติมีเทศการงานต่างๆ ไปเที่ยวกันที เป้นกลุ่มใหญ่ครับ 20คน30คนบ้าง ถ้างานใหญ่หน่อยก้อ
50คนขึ้นไป คือผมจะแปลกกว่าเพื่อนตรงที่ว่า
ถ้าไปเที่ยว ผมถือศีล ไม่สามารถกินเหล้าได้
มันเหมาะรึเปล่าที่ผมชอบเที่ยงกลางคืน คบเพื่อน ที่กินเหล้า เที่ยวกลางคืน บางทีก้อรุ่สึกแปลก เหมือนเราแปลกสุดในกลุ่ม คนอื่นเมา
เต้นสนุกเฮฮา แต่เราจะยืนนิ่งๆมองบนเวทีอะไร
แบบเนี้ย แต่ถ้าผมไม่คบเพื่อนๆ คือผมก้อต้อง
ยุคนเดียว คือผมเลี่ยงไม่ได้ เพราะสังคมที่ยุมีแต่เพื่อนแบบนี้ เพื่ิอนบางคนคบกันแต่ยังเด้ก ถ้าจะ
ให้เลิกคบคงยาก?

คือผมอยากรุ่ว่า การที่เราถือศีล แล้วเราคบเพื่อนแบบนี้ สมควรไหมครับ ขอบคุณครับ