ถ้าบ้าก็บ้ามาก พูดมาก อารามณ์ดี เฟรนลี่สุดๆ ไม่โกรธ ใจเย็น ยิ้มแย้มปกติ แต่บางทีถ้ามีอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะเย็นชา แบบ มากถึงมากที่สุด เงียบ หน้านิ่งแม้แต่นิ้มนิดเดียวก็ไม่มี บวกกับเราหน้าโหดทำให้คนที่เห็นเราในลุคนี้พากันกลัวถ้าเราสติแตกขึ้นมาเราสามรถทำลายได้ทุกอย่าง ทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง แต่จะเงียบๆ นิ่งๆ พูดจาเย็นชา แขวะแรงมาก แต่พอทำลงไปปุ๊ป เราจะเครียดจนจิตตก กลัวคนอื่นมองไม่ดี เอาง่ายๆ ภายนอกเราดูเป็นที่พึ่งของคนอื่น ปรึกษาได้ เฟรนลี่ เข้าได้กับทุกคน แต่เมื่อกลับกันแล้ว เรากลับไม่มีที่พึ่งอะไรเลย แม้แต่พ่อแม่... ทำให้เรามีอาการคล้ายคนเก็บกด เวลาอยู่กับพ่อแม่ เค้าสองคนจะเห็นเราเป็นลูกที่ดีในสายตาตลอด คอยแนะนำนู่นนี่ แต่แปลก...เรากลับไม่รู้สึกอบอุ่นเลยด้วยซ้ำ วันสำคัญๆที่ทุกคนตื่นเต้น แต่เรากลับเย็นชาและนิ่งเฉย มีแต่คำว่า "เหอะ" "น่าเบื่อ" "ไร้สาระ" ใช่ค่ะ นี่คือคำพูดของเรา เรารู้สึกด้านชากับโลกใบนี้ เหมือนเราเกิดมาอยู่ตัวคนเดียว สถานการณ์ที่ทุกคนคิดว่ามีความสุข แต่เราไม่มีความสุขเลยด้วยซ้ำ กลับรู้สึกอึดอัด ทุกครั้งที่มีคนแสดงความรักให้ เราไม่ได้รู้สึกดีเลย เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว ไร้ที่พึ่ง เหมือนเราเป็นแค่ที่พึ่งของคนอื่นยามลำบาก แต่พอเรากลับขอความช่วยเหลือจากใครไม่ได้เลย ทุกครั้งที่เราไม่พอใจ เราจะเก็บเงียบไม่พูดออกมา  เราจะกลายเป็นคนที่โครตเงียบ เย็นชา แต่ปากบอกว่าไม่เป็นอะไร แค่เหนื่อย กลับบ้านมาก็ต้องมาระบายกับข้าวของ กับตัวเอง เราเหนื่อยกับนิสัยแบบนี้ของตัวเอง ทุกครั้งที่เราไม่พอเราจะไม่พูดเพราะกลัวว่าคนอื่นจะมองเราไม่ดี กลัวคนนั้นเสียใจเสียความรู้สึก เรายอมเสียสละทุกอย่างให้เพื่อนๆ ยอมอดข้าวแล้วให้เพื่อนที่ลืมเอาเงินมาไปซื้อข้าว เพราะเรากลัวเพื่อนหิว แต่เรานี่สิ ช่างมันเถอะ

ทุกครั้งที่เราไม่สบายใจ เราจะเครียด รู้สึกมืดแปดด้าน ไร้ที่พึ่ง โดดเดี่ยว เราไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากใคร เราท้อ ไม่ไหว เราเหนื่อยกับนิสัยตัวเอง ที่ต้องทำเพื่อคนอื่นแล้วลืมมองตัวเอง ไม่กล้าพูดกับพ่อแม่ เพราะกลัวโดนด่า ไม่กล้าบอกใคร ไม่อยากใช้กำลังระบาย ไม่อยากทำร้ายตัวเองอีกแล้ว....เหนื่อย😥

ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านจนจบ ถ้ามีใครมีคำแนะนำ ช่วยหน่อยนะคะ เราอยากให้พันทิปเป็นที่พึ่งของเราจริงๆ