กระทู้นี้ขอระบายหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่าครอบครัวไหนเป็นแบบนี้ไหม สามารถมาแชร์กันได้นะคะ
ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว นี้คือช่วง ม.6 ของเรา เรากดดันมากตั้งแต่ช่วง ม.6 แล้ว เราคิดว่าเราอยากเรียนสิ่งที่เราชอบ เรารัก ครอบครัวไม่เคยกดดันอะไรเลย พูดตรงๆคือ ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับการเรียนของเราเลย เราน้อยใจจริงๆค่ะ เกรดออกเขาก็ไม่สนใจ สอบเขาก็ไม่ได้บังคับให้อ่าน การบ้านเขาก็ไม่ได้อะไร เรื่องเงินเราก็ไม่กล้าที่จะขอ เราพยายามออมเงินที่ รับจ้างทำงานให้เพื่อนเพื่อที่ตัวเองจะประทังชีวิตได้ เราไม่เคยบ่นให้ครอบครัวฟังเลย เราไม่ได้กินข้าวเที่ยงเกือบหลายวัน จนเราคิดว่า เราจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อทุกคนเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรเราแล้ว
เราไม่เคยได้ยินคำยินดีจากปากคนในครอบครัวเลยที่เราเรียนจบม.6 มาได้และเกรดก็ไม่ได้แย่ ถือว่าดีด้วยซ้ำ เราน้อยมากขึ้น เมื่อเราจบม.6 ได้คำขาดจากครอบครัวว่า จบม.6 แล้วถ้าอยากเรียน ก็หาเงินเรียนเองนะ ไม่มีใครส่ง เพราะพ่อแม่เรายากจน แต่ก็ไม่ได้จนถึงขนาดนั้น ตอนนี้เราจบและทำงานมาได้เกือบ 6 เดือนแล้ว เหนื่อยใจมากๆ เราจะเข้าเรียนปีหน้า แต่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงบ้าง ครอบครัวก็ไม่ได้สนใจเลยไม่ได้ปรึกษาเขา เคยถามแล้วได้คำตอบว่า จะเรียนไปทำไม.... จะเรียนก็เรียนหาเงินเองก็พอ.....
เราเหนื่อยใจ เหนื่อยกายจริงๆ อยากตายๆไปเลย แต่ก็ยังพอมีความสุขเล็กในแต่ล่ะวันอยู่ พออยู่คนเดียวก็ดันคิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมา กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าอ่ะค่ะ
ตอนนี้เราหาทางออกไม่ได้แล้วจริงๆ ไม่มีใครให้ปรึกษาเรียน เหนื่อยมากๆ
ชีวิตควรทำยังไงดี เหนื่อยโว๊ยยยยยยยยย
ปัญหาเรื่องครอบครัว
ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว นี้คือช่วง ม.6 ของเรา เรากดดันมากตั้งแต่ช่วง ม.6 แล้ว เราคิดว่าเราอยากเรียนสิ่งที่เราชอบ เรารัก ครอบครัวไม่เคยกดดันอะไรเลย พูดตรงๆคือ ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับการเรียนของเราเลย เราน้อยใจจริงๆค่ะ เกรดออกเขาก็ไม่สนใจ สอบเขาก็ไม่ได้บังคับให้อ่าน การบ้านเขาก็ไม่ได้อะไร เรื่องเงินเราก็ไม่กล้าที่จะขอ เราพยายามออมเงินที่ รับจ้างทำงานให้เพื่อนเพื่อที่ตัวเองจะประทังชีวิตได้ เราไม่เคยบ่นให้ครอบครัวฟังเลย เราไม่ได้กินข้าวเที่ยงเกือบหลายวัน จนเราคิดว่า เราจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อทุกคนเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรเราแล้ว
เราไม่เคยได้ยินคำยินดีจากปากคนในครอบครัวเลยที่เราเรียนจบม.6 มาได้และเกรดก็ไม่ได้แย่ ถือว่าดีด้วยซ้ำ เราน้อยมากขึ้น เมื่อเราจบม.6 ได้คำขาดจากครอบครัวว่า จบม.6 แล้วถ้าอยากเรียน ก็หาเงินเรียนเองนะ ไม่มีใครส่ง เพราะพ่อแม่เรายากจน แต่ก็ไม่ได้จนถึงขนาดนั้น ตอนนี้เราจบและทำงานมาได้เกือบ 6 เดือนแล้ว เหนื่อยใจมากๆ เราจะเข้าเรียนปีหน้า แต่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงบ้าง ครอบครัวก็ไม่ได้สนใจเลยไม่ได้ปรึกษาเขา เคยถามแล้วได้คำตอบว่า จะเรียนไปทำไม.... จะเรียนก็เรียนหาเงินเองก็พอ.....
เราเหนื่อยใจ เหนื่อยกายจริงๆ อยากตายๆไปเลย แต่ก็ยังพอมีความสุขเล็กในแต่ล่ะวันอยู่ พออยู่คนเดียวก็ดันคิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมา กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าอ่ะค่ะ
ตอนนี้เราหาทางออกไม่ได้แล้วจริงๆ ไม่มีใครให้ปรึกษาเรียน เหนื่อยมากๆ
ชีวิตควรทำยังไงดี เหนื่อยโว๊ยยยยยยยยย