เรารู้สึกว่าตัวเองมีอาการวิตกกังวลเกินกว่าคนทั่วไปอ่ะค่ะ รู้ตัวแต่ไม่สามารถควบคุมความวิตกของตัวเองได้ บางทีก็ปลอบใจตัวเองว่าเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่คนอื่นเค้าไม่กังวลกัน ทำไมเราถึงมานั่งกังวล ทำไมไม่ปล่อยวาง สุดท้ายทำไม่ได้ยังคงกังวลอยู่อย่างนั้น เซ็งตัวเองมาก ๆ

เรากังวลมากเกินไปชอบเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาเครียด เช่น อีกสองสัปดาห์เราต้องเดินทางไปไหน เราก็จะรู้เครียด กังวลตั้งแต่วันนี้ กลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กังวลแปลกๆ หน่วงๆโหวงๆ เหนื่อยใจ พยายามผ่อนคลายดูหนังฟังเพลงแต่ก็จะวนกลับมาคิดเรื่องเดิมอีก กระทบการใช้ชีวิตมากเพราะเมื่อเกิดความรู้สึกแบบนี้เราจะอึนเป็นวันๆ ไม่มีสมาธิเลย ลอยๆเครียดๆ งงกับตัวเอง

ไม่กล้าไปหาหมอเพราะคิดอีกแง่ว่าอาจจะเป็นนิสัยของตัวเอง เคยปรึกษาแม่ แม่บอกว่าเราเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยหรือเปล่า เราก็งงอ่ะค่ะ 55555555
หรือว่าคิดเล็กคิดน้อยกับวิตกกังวล อาจจะใกล้เคียงกัน  เลยลองปรับให้ตัวเองไม่คิดเล็กคิดน้อยนะ แต่ก็ยังกังวลอยู่ดี

ตอนเราเรียนมหาลัย อาการนี้มีผลต่อการเรียนพอสมควร ทำให้ผลการเรียนไม่ดีตามที่คาดหวัง แต่ไม่ถึงขั้นแย่มาก กว่าจะผ่านมาได้ แม่เจ้าาาาาาาาาา แต่ผ่านมาได้ เย่ !!!

ตอนนี้เรียนจบแล้ว ต้องสอบเข้าทำงาน แล้วเจ้าอาการวิตกกังวลนี่สิโคตรของอุปสรรค จะสอบอะไรก็ตื่นตะหนกตั้งแต่สมัคร อ่านก่อนเป็นเดือนๆแทบไม่ได้อะไรเลย อ่านไปกังวลไป ไม่มีสมาธิ คลื่นไส้อาเจียน คิดไปก่อนแล้วว่าจะไปสอบยังไง ต้องทำอะไรบ้าง ทำไม่ได้แน่เลย บลาๆๆๆๆๆๆๆ วิตกไปร้อยแปด
เหนื่อยยยยยยยยยยยย ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย เพราะไม่สามารถบังคับตัวเองให้ตั้งใจทำอะไรได้อย่างเต็มที่ กลัวอะไรไม่รู้ ที่ตัวเราเองก็ยังอธิบายไม่ได้

จริง ๆ เราเป็นคนร่าเริง ตลกนะคะ แต่พออยู่คนเดียวแล้วกังวลฟุ้งซ่าน เข้าใจว่าตัวเองไม่ได้ขี้เกียจ555555555
แต่พอเครียดมากๆเราจะง่วงนอนค่ะ นอนๆให้มันลืมเผื่อจะหายกังวล แต่ตื่นมาก็ยังกังวลอยู่ดี ทำไมมันทรมานจังเลย