หวัดดีทุกคน คือว่า เรามีเพื่อนอยู่คนนึ่งย้ายมาตอนป.6 เพื่อนเราขาวสูงตี๋ ตอนเเรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร เราก็ยังรู้สึกเฉยเหมือนกับเพื่อนคนอื่น ยังเล่นยังคุยเหมือนกับเพื่อนคนอื่น จนเราเเละเขาอยู่ม.3 เขาชอบเล่นบอลมากก เล่นตั้งเเต่เช้าที่มาถึงรร. เวลาเขาเล่นบอลเสร็จเขาชอบไปล้างหน้าที่เเละเอาหน้ามาเช็ดที่หลังเรา ตอนเเรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร เเต่พอหลังๆเราเริ่มรู้สึกดี ถึงแม้ปากจะบ่นว่ามาเลอะเเต่ก็ยังให้เขาเอาหน้ามาเช็ดหลังเรา เราเริ่มแอบมองเขา เวลาเขาทำอะไร เดินไปไหน คุยกับใครเล่นกับใคร เวลาเราเห็นเขาเล่นกับคนอื่นเราร็ไม่ดีเลย เราไม่อยากให้เขาไปเล่นไปคุยกับใคร เราเตือนตัวเองอยู่ตลอดว่าเราไม่ควรรุ้สึกเเบบนั้น เพราะคนที่เรารู้สึกดีด้วยคือเพื่อนเรา เรากลัวว่าเราจะเสียเพื่อนเราไป เราพยายามทำตัวปกติ เเต่เหมือนความพยายามทำตัวปกติของเรามันคงไม่มากพอ และเเล้วสิ่งที่เรากลัวที่สุดก็เกิดขึ้น เขาเริ่มออกห่างเรา เริ่มไม่คุยไม่เล่นกับเรา ขณะเราเดินไปนั่งใกล้เขาเขายังเดินหนีเราเลย เขาเกลียดเราเลยเเหละ ตอนนั้นเราคิดว่าเขาคงรู้เเล้วว่าเรารู้สึกยังใงกับเขา ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเราเริ่มไม่โอเครมากๆ เรากลัวไปหมด ว่าเราต้องเสียเพื่อนเราไปจิงๆใช่มั้ย เราเลยไปไปปรึกษาเพื่อนเราที่เป็นเพื่อนผ.ช เเต่สุดท้ายเพื่อนก็เอาเรื่องที่เราไปปรึษาว่าเราชอบเขาไปประกาศในห้อง เรื่องมันยิ่งเเย่ไปกว่าเดิม เเต่เขากับเฉยๆเพราะเขารู้อยู่เเล้ว จากเรื่องที่รู้กันอยู่ในห้องพอนานไปเรื่องเริ่มกระจายออกไปห้องอื่น เเต่เหมือนเขาจะเกียจเรามากว่าเดิมเพราะเขาโดยเพื่อนพี่น้องๆล้อ เรารู้สึกได้เลยว่าเขาไม่โอเครเอามากๆเลย เราโครตรู้สึกแย่มากๆ รู้สึกเเย่มากจิงๆ เป็นเพราะเราที่เขาต้องโดนล้อแบบนี้ เราพยายามไม่รู้สึกอะไร เเต่เราเลิกรู้สึกไม่ได้จิง เราคิดว่าเราเริ่มเห็นเเก่ตัว เราทำอะไรอยู่ เราทำให้คนที่เรารักรู้สึกไม่ดี แต่เราไม่รุ้จะทำยังใงอยู่ดี
เเต่พอนานๆไป เราเริ่มรู้สึกว่าเขาแอบมองเรา แอบมองเวลาเราเล่นกับคนอื่น เเต่เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือป่าว เเต่เราคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีถึงแม้ว่าเราจะหลอกตัวเองก็ตาม จนมาวันนึ่งเราไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่เราบอกชอบเขาต่อหน้าคนเยอะๆในห้อง เขาดูนิ่งมากจนเราไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังใง จนเพื่อนเราไปถามเขา เขาบอกว่าทำไมจะไม่รู้สึก เเต่เขาไม่ยอมบอกว่าเขารู้สึกอะไร มันเป็นอะไรที่ค้างคาใจมาก.....
จนจะถึงวันครบรอบของรร. เรา เขาได้ขึ้นเเสดงบนเวทีคู่กับเพื่อนผ.ญ เราอีกคนนึ่ง วันนั้นครุเรียกประชุมคนที่ขึ้นแสดงบนเวที เราก็ไปรอเพื่อนเรา พอประชุมเสร็จ เดินออกมาจากใต้อาคารเรียน เราเจอพวกพี่กลุ่มนึ่ง เค้าล้อเรากับคนที่เราแอบชอบ ล้อไม่เลิกจิงๆ จนเราเดินไปที่โรงรถจะกลับบ้านพวกพี่เค้าก็ยังไม่เลิกล้อเขากับเรา จนคนที่เราแอบชอบทนไม่ไหว ตะโกนออกมาว่าเขาไม่ชอบเราหลอก เขาไม่มีวันชอบเรา พูดหลายรอบมาก จนเราหันไปมองหน้าเขา เรานำ้ตาไหลไม่อยู่ เราร้องไห้ออกมา ตอนนั้นเราไม่สนใจใครทั้งนั้น เราจุกกับคำพูดเขามาก เราโคตรรู้สึกแย่ เเย่กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เราร้องไห้ตั้งเเต่รร. จนถึงบ้าน มันเป็นความรู์สึกที่อธิบายไม่ถูก เราร้องไห้หนักมากกกก จนเช้าอีกวันนึ่งเราไปรร. เราร้องไห้จนตาบวมมาก เราคิดว่าวันนั้นเราจะหลบน่าเขาให้ได้มากที่สุด เเต่สุดท้ายเราเจอเขาคนเเรกเลย เขาเห็นว่าเราตาบวมเราเลยรีบเดินเข้าห้อง เรารู้สึกน้ะว่าเขามองตามเรา......
จนถึงวันเเสดงวันครบรอบรร. เขาขึ้นไปแสดงบนเวที เรานั่งที่โต๊ะอยู่ข้างล่าง เรารู้สึกว่าเขามองเราตลอดจากบนเวที เราโคตรรู้สึกดีมากก เรารุ้สึกว่าเขาก้เริ่มรุ้สึกดีกับเราเหมือนกัน เเต่เพราะเค้าโดนเพื่อนเเละพี่ที่รร. ล้อ เขาเลยไม่ค่อยกล้าเเสดงมันออกมา.......
จนถึงว่ากีฬาสีตอนกลับบ้าน เพื่อนสนิทเราออกไปรอรถน่ารร. เเล้วคนที่เราแอบชอบก็อยู่ด้วย เขาเรียกเพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิทเราไปคุยเรื่องเรา เขาบอกว่าจะให้เขาชอบเราได้ใง ดูเราทำตัวสิ ชอบออกไปขี่มอไซไปล่อนที่อื่น อยู่ไม่ติดบ้านออกไปข้างนอกทุกวัน และเขาก็ไม่ชอบที่เราไปกับเพื่อนอีกคนนึ่งที่เขาไม่ชอบ.....
พอเรารู้เราก้เริ่มออกห่างจากเพื่อนที่เขาไม่ชอบ เราเริ่มทำตัวดีขึ้น เรากล้าพูดเลยว่าพยายามทำตัวดีขึ้นจิงๆ.....
จนมาวันนึ่งเรารู้เรื่องที่เราไม่อยากรู้ เพื่อนคนนึ่งบอกว่าคนที่เราเเอบชอบแอบโทคุยกับรุ่นน้องที่รร. ตอนนั้นบอกเราว่าโคตรช๊อค!!! โครตจุก เขากับรุ่นน้องแอบคุยกันมาเรื่อยๆ เริ่มเล่นกันเริ่มสนิทกันมากขึ้น แทบจะคบกัน สุดท้าย...... เขากับรุ่นน้องก็คบกันนนนน
เราร้องไห้หนักมากเป็นครั้งที่ 2 เราโคตรเสียใจ เราโคตรน้อยใจเขา ที่เราทำตัวดีขึ้นเพื่อใคร เราทำไปเพื่ออะไร เพราะสุดท้ายเขาก็ไม่เลือกเราอยู่ดี เราคิดว่าเราคงหมดหวังเเล้วจิงๆ เราท้อมาก ไม่รุ้จะเอายังใงต่อดี เราอยู่กับความรุ้สึกที่เเย่เเละอดอึดที่เขาคบกันมาตลอด จนวันนึ่งรุ่นน้องที่เขาคบเดินมาในห้องมาหาเขา เราก้บเพื่อนพูดเเขวะรุ่นน้องคนนั้น พอเขาได้ยินเขาด่าเพื่อนเราเเละเราด้วยที่ไปเเขวะเเฟนเขา ตอนนั้นเขาด่าเราอ้อมๆเพราะว่าเขายังไม่ยอมคุยกับเรา เรารีบเดินออกจากห้องอย่างใว ออกไปนั่งนำ้ตาซึมอยู่นอกห้อง เราไม่กล้าร้องไห้ออกมา ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ..
เราพยายามตัดใจจากเค้า เราเริ่มออกห่าง พยายามไม่เข้าไปยุ่งเรื่องเขากับเเฟนเขา เราเริ่มคุยกับคนอื่นเพื่อลืมเขาให้ได้ แต่เราก็เลิกรู้สึกดีกับเขาไม่ได้
เราคิดว่ามันเจอกันทุกวันเลยลืมไม่ได้....
จนถึงวันสุดท้ายที่เรากับเขาอยู่ด้วยกัน คือวันปัจฉิม วันนั้นเราอยากเครียทุกอย่าง เราอยากคุยกับเขา เราบอกเพื่อนเราว่าไปบอกเขาว่าให้คุยกับเราหน่อย แต่เขาก้ยังไม่คุยกับเราเลย จนถึงเวลาสุดท้ายตอนเขียนเสื้อ เราอยากให้เขาเขียนเสื้อเรามาก เเต่เราไม่กล้าพูดกับเขา เขาเดินไปถ่ายรูปกับเเฟนเขา ทำเอาเราซึมไปอีก ถึงเวลาที่เราต้องจากกันจิงๆแล้ว เรามองหน้าเขา เเต่เขากับเมินใส่เรา เเละยังไม่พูดกับเราเลยสักคำ เราตัดสินใจหันหลังเดินกับบ้านพร้อมกับนำ้ตา เราพยายามกลั้นนำ้ตาใว้สุดๆ เเต่กลั้นไม่ไหวจิงๆ เราคิดว่าแม้วันสุดท้ายที่เราจะไม่ได้เจอกันเเล้ว เขาก้ไม่ยอมพูดกับเราสักคำ
เราปลอมใจตัวเองว่า เดี๋ยวเราก็ไม่เจอเขาเเล้ว เดี๋ยวเราก็ลืมเค้าได้เองเเหละ.....
หลายเดือนต่อมาเราไม่ได้เจอเขาเลย เราคุยเราคบกับคนอื่นอยู่หลายคน เเต่ก้ไม่เคยคบกับใครได้ 2 วันเลย เพราะอะไรหรอ ก็เพราะว่ายังลืมเขาไม่ได้ใง เราไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าไม่ได้เจอกันต้องหลายเดือนทำไมยังลืมไม่ได้อีก...........
จนวันนึ่งเขาเลิกกับเเฟนเขาได้สักพัก เราเลยแอดเพื่อนในเฟสเขาไป ตอนเเรกเขาไม่รับ พอเราแอดไปรอบ 2 เขารับแอดเรา เราโครตดีใจ ดีใจมากๆ
เราเลยตัดสินใจทักไปหาเขาอีกครั้ง มันยังมีเรื่องที่เรายังค้างคาใจอยู่ ที่เขาบอกว่าเขารู้สึกเขารู้สึกอะไร ตอนเเรกเขาไม่ตอบเรา พอเราถามไปอีก เขาบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรคิดเเค่ "เพื่อน" เราถามเขาอีกว่าเกียจเราอยู่มั้ยเขาก้บอกว่าไม่ได้เกียขเราแล้ว เรารู้สึกเเย่อีกแล้ว เราร้องไห้หนักมากเป็นครั้งที่ 3 เเต่เรา
ก้ดีใจเหมือนกันที่เขาไม่ได้เกียจเราเเลว เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น เริ่มยอมรับกับสิ่งที่มันเป็นอยู่ เราเลิกคุยเลิกคบกับทุกคน เริ่มรู้สึกผิดว่าที่เราไปคุยกับคนอื่นเเค่ลืมเขา เราเลยเลิกทุกอย่างไม่ อยากคบกับใครเพื่อลืมเขาอีกแล้ว ไม่อยากเอาความรู้สึกใครมาล้อเล่นหรือทำลายอีก....
ถ้าเรายังไม่ลืมเขาจิงๆ เราจะไม่คบกะใครอีก เราไม่อยากให้อดีตมาปะป่นกับปัจจุบัน...
เราไม่ได้เจอเค้าเลยยยมาประมาณ 1ปีครึ่งเเล้วว เรายังคงคิดถึงเขาทุกวัน เเต่เราคงไม่เข้าไปเก้าก่ายชีวิตเขาเเล้ว เป็นห่วงแบบห่างๆ ตอนนี่เขาเป็นนักบอลของรร. เขา เราก้คอยให้กำลังใจเขาอยู่ตรงนี้เเหละ ต่างคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำ...
ตั้งเเต่เค้าเลิกกับรุ่นน้องคนนั้นไปเขาก็ไม่ได้คบกับใครเลย เราก็เหมือนกัน...
หรือเราจะเหมาะที่จะอยู่ในสถานเพื่อนมากกว่าแฟน...
เเต่ยังใงเราก็ยังรอและรักเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง อยากบอกเขาว่าให้เขาทำหน้าที่ของตัวให้ดีที่สุด เเละเราจะคอยเป็นกำลังใจให้คุณอยู่ตรงนี้เสมอ...
....คนบ้างคนเหมาะที่จะอยู่ในความทรงจำ มากกว่าอยู่ด้วยกัน....
...ถ้าคนมันใช่ยังใงก็ต้องวนกับมาเจอกันอยู่ดี จะรอพิสูจคำนั้นน้ะ หวังว่าจะได้เจอกันอีกน้ะเพื่อน(รัก)....
ขอบคุณที่ทำให้พยายามเป็นคนที่ดีขึ้น เพื่อใครสักคน......
ความรู้สึกที่เป็นจริง หรือคิดไปเอง?
เเต่พอนานๆไป เราเริ่มรู้สึกว่าเขาแอบมองเรา แอบมองเวลาเราเล่นกับคนอื่น เเต่เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือป่าว เเต่เราคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีถึงแม้ว่าเราจะหลอกตัวเองก็ตาม จนมาวันนึ่งเราไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่เราบอกชอบเขาต่อหน้าคนเยอะๆในห้อง เขาดูนิ่งมากจนเราไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังใง จนเพื่อนเราไปถามเขา เขาบอกว่าทำไมจะไม่รู้สึก เเต่เขาไม่ยอมบอกว่าเขารู้สึกอะไร มันเป็นอะไรที่ค้างคาใจมาก.....
จนจะถึงวันครบรอบของรร. เรา เขาได้ขึ้นเเสดงบนเวทีคู่กับเพื่อนผ.ญ เราอีกคนนึ่ง วันนั้นครุเรียกประชุมคนที่ขึ้นแสดงบนเวที เราก็ไปรอเพื่อนเรา พอประชุมเสร็จ เดินออกมาจากใต้อาคารเรียน เราเจอพวกพี่กลุ่มนึ่ง เค้าล้อเรากับคนที่เราแอบชอบ ล้อไม่เลิกจิงๆ จนเราเดินไปที่โรงรถจะกลับบ้านพวกพี่เค้าก็ยังไม่เลิกล้อเขากับเรา จนคนที่เราแอบชอบทนไม่ไหว ตะโกนออกมาว่าเขาไม่ชอบเราหลอก เขาไม่มีวันชอบเรา พูดหลายรอบมาก จนเราหันไปมองหน้าเขา เรานำ้ตาไหลไม่อยู่ เราร้องไห้ออกมา ตอนนั้นเราไม่สนใจใครทั้งนั้น เราจุกกับคำพูดเขามาก เราโคตรรู้สึกแย่ เเย่กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เราร้องไห้ตั้งเเต่รร. จนถึงบ้าน มันเป็นความรู์สึกที่อธิบายไม่ถูก เราร้องไห้หนักมากกกก จนเช้าอีกวันนึ่งเราไปรร. เราร้องไห้จนตาบวมมาก เราคิดว่าวันนั้นเราจะหลบน่าเขาให้ได้มากที่สุด เเต่สุดท้ายเราเจอเขาคนเเรกเลย เขาเห็นว่าเราตาบวมเราเลยรีบเดินเข้าห้อง เรารู้สึกน้ะว่าเขามองตามเรา......
จนถึงวันเเสดงวันครบรอบรร. เขาขึ้นไปแสดงบนเวที เรานั่งที่โต๊ะอยู่ข้างล่าง เรารู้สึกว่าเขามองเราตลอดจากบนเวที เราโคตรรู้สึกดีมากก เรารุ้สึกว่าเขาก้เริ่มรุ้สึกดีกับเราเหมือนกัน เเต่เพราะเค้าโดนเพื่อนเเละพี่ที่รร. ล้อ เขาเลยไม่ค่อยกล้าเเสดงมันออกมา.......
จนถึงว่ากีฬาสีตอนกลับบ้าน เพื่อนสนิทเราออกไปรอรถน่ารร. เเล้วคนที่เราแอบชอบก็อยู่ด้วย เขาเรียกเพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิทเราไปคุยเรื่องเรา เขาบอกว่าจะให้เขาชอบเราได้ใง ดูเราทำตัวสิ ชอบออกไปขี่มอไซไปล่อนที่อื่น อยู่ไม่ติดบ้านออกไปข้างนอกทุกวัน และเขาก็ไม่ชอบที่เราไปกับเพื่อนอีกคนนึ่งที่เขาไม่ชอบ.....
พอเรารู้เราก้เริ่มออกห่างจากเพื่อนที่เขาไม่ชอบ เราเริ่มทำตัวดีขึ้น เรากล้าพูดเลยว่าพยายามทำตัวดีขึ้นจิงๆ.....
จนมาวันนึ่งเรารู้เรื่องที่เราไม่อยากรู้ เพื่อนคนนึ่งบอกว่าคนที่เราเเอบชอบแอบโทคุยกับรุ่นน้องที่รร. ตอนนั้นบอกเราว่าโคตรช๊อค!!! โครตจุก เขากับรุ่นน้องแอบคุยกันมาเรื่อยๆ เริ่มเล่นกันเริ่มสนิทกันมากขึ้น แทบจะคบกัน สุดท้าย...... เขากับรุ่นน้องก็คบกันนนนน
เราร้องไห้หนักมากเป็นครั้งที่ 2 เราโคตรเสียใจ เราโคตรน้อยใจเขา ที่เราทำตัวดีขึ้นเพื่อใคร เราทำไปเพื่ออะไร เพราะสุดท้ายเขาก็ไม่เลือกเราอยู่ดี เราคิดว่าเราคงหมดหวังเเล้วจิงๆ เราท้อมาก ไม่รุ้จะเอายังใงต่อดี เราอยู่กับความรุ้สึกที่เเย่เเละอดอึดที่เขาคบกันมาตลอด จนวันนึ่งรุ่นน้องที่เขาคบเดินมาในห้องมาหาเขา เราก้บเพื่อนพูดเเขวะรุ่นน้องคนนั้น พอเขาได้ยินเขาด่าเพื่อนเราเเละเราด้วยที่ไปเเขวะเเฟนเขา ตอนนั้นเขาด่าเราอ้อมๆเพราะว่าเขายังไม่ยอมคุยกับเรา เรารีบเดินออกจากห้องอย่างใว ออกไปนั่งนำ้ตาซึมอยู่นอกห้อง เราไม่กล้าร้องไห้ออกมา ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ..
เราพยายามตัดใจจากเค้า เราเริ่มออกห่าง พยายามไม่เข้าไปยุ่งเรื่องเขากับเเฟนเขา เราเริ่มคุยกับคนอื่นเพื่อลืมเขาให้ได้ แต่เราก็เลิกรู้สึกดีกับเขาไม่ได้
เราคิดว่ามันเจอกันทุกวันเลยลืมไม่ได้....
จนถึงวันสุดท้ายที่เรากับเขาอยู่ด้วยกัน คือวันปัจฉิม วันนั้นเราอยากเครียทุกอย่าง เราอยากคุยกับเขา เราบอกเพื่อนเราว่าไปบอกเขาว่าให้คุยกับเราหน่อย แต่เขาก้ยังไม่คุยกับเราเลย จนถึงเวลาสุดท้ายตอนเขียนเสื้อ เราอยากให้เขาเขียนเสื้อเรามาก เเต่เราไม่กล้าพูดกับเขา เขาเดินไปถ่ายรูปกับเเฟนเขา ทำเอาเราซึมไปอีก ถึงเวลาที่เราต้องจากกันจิงๆแล้ว เรามองหน้าเขา เเต่เขากับเมินใส่เรา เเละยังไม่พูดกับเราเลยสักคำ เราตัดสินใจหันหลังเดินกับบ้านพร้อมกับนำ้ตา เราพยายามกลั้นนำ้ตาใว้สุดๆ เเต่กลั้นไม่ไหวจิงๆ เราคิดว่าแม้วันสุดท้ายที่เราจะไม่ได้เจอกันเเล้ว เขาก้ไม่ยอมพูดกับเราสักคำ
เราปลอมใจตัวเองว่า เดี๋ยวเราก็ไม่เจอเขาเเล้ว เดี๋ยวเราก็ลืมเค้าได้เองเเหละ.....
หลายเดือนต่อมาเราไม่ได้เจอเขาเลย เราคุยเราคบกับคนอื่นอยู่หลายคน เเต่ก้ไม่เคยคบกับใครได้ 2 วันเลย เพราะอะไรหรอ ก็เพราะว่ายังลืมเขาไม่ได้ใง เราไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าไม่ได้เจอกันต้องหลายเดือนทำไมยังลืมไม่ได้อีก...........
จนวันนึ่งเขาเลิกกับเเฟนเขาได้สักพัก เราเลยแอดเพื่อนในเฟสเขาไป ตอนเเรกเขาไม่รับ พอเราแอดไปรอบ 2 เขารับแอดเรา เราโครตดีใจ ดีใจมากๆ
เราเลยตัดสินใจทักไปหาเขาอีกครั้ง มันยังมีเรื่องที่เรายังค้างคาใจอยู่ ที่เขาบอกว่าเขารู้สึกเขารู้สึกอะไร ตอนเเรกเขาไม่ตอบเรา พอเราถามไปอีก เขาบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรคิดเเค่ "เพื่อน" เราถามเขาอีกว่าเกียจเราอยู่มั้ยเขาก้บอกว่าไม่ได้เกียขเราแล้ว เรารู้สึกเเย่อีกแล้ว เราร้องไห้หนักมากเป็นครั้งที่ 3 เเต่เรา
ก้ดีใจเหมือนกันที่เขาไม่ได้เกียจเราเเลว เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น เริ่มยอมรับกับสิ่งที่มันเป็นอยู่ เราเลิกคุยเลิกคบกับทุกคน เริ่มรู้สึกผิดว่าที่เราไปคุยกับคนอื่นเเค่ลืมเขา เราเลยเลิกทุกอย่างไม่ อยากคบกับใครเพื่อลืมเขาอีกแล้ว ไม่อยากเอาความรู้สึกใครมาล้อเล่นหรือทำลายอีก....
ถ้าเรายังไม่ลืมเขาจิงๆ เราจะไม่คบกะใครอีก เราไม่อยากให้อดีตมาปะป่นกับปัจจุบัน...
เราไม่ได้เจอเค้าเลยยยมาประมาณ 1ปีครึ่งเเล้วว เรายังคงคิดถึงเขาทุกวัน เเต่เราคงไม่เข้าไปเก้าก่ายชีวิตเขาเเล้ว เป็นห่วงแบบห่างๆ ตอนนี่เขาเป็นนักบอลของรร. เขา เราก้คอยให้กำลังใจเขาอยู่ตรงนี้เเหละ ต่างคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำ...
ตั้งเเต่เค้าเลิกกับรุ่นน้องคนนั้นไปเขาก็ไม่ได้คบกับใครเลย เราก็เหมือนกัน...
หรือเราจะเหมาะที่จะอยู่ในสถานเพื่อนมากกว่าแฟน...
เเต่ยังใงเราก็ยังรอและรักเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง อยากบอกเขาว่าให้เขาทำหน้าที่ของตัวให้ดีที่สุด เเละเราจะคอยเป็นกำลังใจให้คุณอยู่ตรงนี้เสมอ...
....คนบ้างคนเหมาะที่จะอยู่ในความทรงจำ มากกว่าอยู่ด้วยกัน....
...ถ้าคนมันใช่ยังใงก็ต้องวนกับมาเจอกันอยู่ดี จะรอพิสูจคำนั้นน้ะ หวังว่าจะได้เจอกันอีกน้ะเพื่อน(รัก)....
ขอบคุณที่ทำให้พยายามเป็นคนที่ดีขึ้น เพื่อใครสักคน......