สวัสดีค่ะ
ตามชื่อหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
พ่อเป็นคนเจ้าอารมณ์ ขี้โมโห เสียดัง เอาแต่ใจ ค่อนข้างหลงอำนาจ ตวาดหมด คนในครอบครัว ลูกน้อง กระเจิง ไม่มีใครชินหรือทำใจได้ มันจำทน
เข้าใจว่าพื้นเพ เขาลำบากมาทั้งชีวิต เพราะอากงเสียตั้งแต่เขายังเด็ก อาม่าก็มาเสียตอนเขาอยู่วัยกลางคน
อาม่า กับอากงเรา เป็นคนใจดี ใจเย็น เท่าที่ฟังจากแม่ ผิดกับพ่อมาก
ตั้งแต่จำความได้ เราโดนตวาดตลอด แม้จะไม่เคยโดนแกตี ส่วนใหญ่ก็ปัญหาเล็กน้อยมาก เช่นลืมกุญแจ หรือพ่อลืมของ แล้วเราไม่รู้ สุดท้ายโดนตวาดว่าทำไมไม่ช่วยดู แต่ก็มีบ้าง เวลาที่ใจดี ก็ดีใจหายจริงๆ จริงๆแล้วพ่อเราเป็นคนที่มีความสามารถมากคนหนึ่ง active ตลอดเวลา ผ่านมาทุกวงการด้วยความสามารถ จนเป็นที่ยอมรับ และก็ทำหน้าที่พ่อแบบไม่ขาดตกบกพร่อง ส่งเสียเรา สนับสนุนเราช่วงวัยเรียนมาอย่างดี
เราเองก็ไม่ใช่คนเหลวไหล เราเป็นคนหัวไว เรียนรู้ไวมาก การเรียนดีมากจนได้เกียรตินิยม ไปแลกเปลี่ยนมาหลายที่ ที่เราทำแบบนี้ เพราะเชื่อว่า สักวันเขาจะเลิกตวาดเรา ภูมิใจในตัวเราสักที และยอมรับความฝันของเรา
พอเราจบมาก็มีบริษัทเรียกไปสัมภาษณ์ แต่ติดตรงที่เราไป Work & Travel มัน 4 เดือน เขาเลยไม่รอ แต่เปิดโอกาสให้ไปสัมภาษณ์อีก เมื่อตำแหน่งว่าง แต่พอกลับมาปุ๊บ พ่อไม่อนุญาติให้เราไปทำงานนอกบ้าน ให้เราสืบทอดกิจการ ซึ่งเป็นกิจการใหม่ ที่แกกำลังจะสร้าง กิจการเดิมให้พี่คนอื่นดู
ประเด็นคือเราเรียนสายวิทย์มา วิทย์จ๋าเลย แต่ทำพวกธุรกิจได้ เพราะเคยไปแข่ง แล้วชอบ เลยศึกษา ก็ได้รางวัลมาบ้าง ไม่ถึงกับเกลียด ไม่ชอบ แค่ไม่ถนัด เขาก็บังคับเรา ทะเลาะกันต่างๆนาๆ ตั้งแต่เบาไปจนถึงบ้านเกือบแตก เราพยายามเอาเหตุผล ทุกสิ่งอย่าง ทั้งพูดอ้อม ไล่มาจนพูดตรงๆ เขาไม่ฟัง เราเลยขอเรียน ตอนแรกก็ไม่ให้ แต่เวลาพาเราไปเจอผู้ใหญ่ หลายท่านถามทำไมไม่ให้เราเรียนต่อ หนักๆเข้าเลยยอม
แต่จน ณ บัดนี้ เขาไม่เคยอ่อนข้อให้เรา ความโมโหร้ายไม่เคยลดลงไป อย่างเมื่อกี้ ไปทำธุระก่อนกลับบ้าน พ่อเป็นคนขับ และบอกไม่ให้เราลงรถ แต่เราขอลงเพราะจะไปช่วยถือของ พอจะกลับ พ่อถามหากุญแจรถจากเรา เราบอกพ่อเป็นคนเก็บ เพราะเราเห็นพ่อล็อครถ แต่พ่อเข้าใจว่าพ่อลืมกุญแจไว้ในรถ เลยตวาดเราเสียดังมาก ทั้งเอามือทุบรถ ถีบรถ ตะคอก ตะโกนใส่เราอย่างบ้าคลั่ง ว่าเราลงรถทำไม เราก็มองไม่เห็นหรอกว่ามีกุญแจคาอยู่ไหม เพราะมันค่อนข้างมืด ตอนนั้นเราอายคนมาก รวบรวมสติโทรหาช่างรถแถวนั้น พ่อกลับเข้าไปเช็คใหม่ ปรากฎว่า จนท. เอากุญแจรถมาคืนให้ พ่อไม่ขอโทษเราสักคำ ก่อนเข้าบ้าน จะซื้อกับข้าว เราเลยไม่ลงรถ พ่อมาเปิดประตูแบบแรงๆถามว่าจะลงไหม ตอนนั้นเราโมโหมากๆ พยายามกดอารมณ์ตัวเองไว้ แต่ไม่อยู่ เลยตะโกนว่า “ไม่ลงค่ะ” แต่เอาจริงๆ น้ำเสียงคือไม่ได้แย่ แค่ตะโกนให้เขาได้ยิน เพราะเขาอยู่นอกรถ เท่านั้นแหละ เขาโมโหมาก กลับขึ้นรถ เหยียบมิดจนแทบจะชนคนอยู่แล้ว
หลายครั้งที่เขาเป็นแบบนี้ โมโหใส่เราแบบนี้ หนักมาก แทบจะเขวี้ยงอะไรที่ใกล้มือใส่เรา เราอดทน อดกลั้น กลั้นได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
เราอยากถามว่า มีใครเจอแบบนี้บ้าง แล้วทำยังไง ปรับตัวยังไง มีเคสที่หนักกว่าเราอีกไหมคะ? เรามืดแปดด้านเหลือเกิน จนไปหาหมอ เพราะเราคิดอยากไปหลายรอบแล้วค่ะ ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แล้วพ่อก็ท้าด้วย แต่เราคิดถึงแม่ เราเลยพยายามสงบสติอารมณ์ไว้ ถ้าไม่มีแม่ เราคงไปนานแล้ว
ยาวมาก แต่ขอขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะคะ
พ่อเป็นคนเจ้าอารมณ์ โมโหร้าย รับมือยังไงกันบ้างคะ?
ตามชื่อหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
พ่อเป็นคนเจ้าอารมณ์ ขี้โมโห เสียดัง เอาแต่ใจ ค่อนข้างหลงอำนาจ ตวาดหมด คนในครอบครัว ลูกน้อง กระเจิง ไม่มีใครชินหรือทำใจได้ มันจำทน
เข้าใจว่าพื้นเพ เขาลำบากมาทั้งชีวิต เพราะอากงเสียตั้งแต่เขายังเด็ก อาม่าก็มาเสียตอนเขาอยู่วัยกลางคน
อาม่า กับอากงเรา เป็นคนใจดี ใจเย็น เท่าที่ฟังจากแม่ ผิดกับพ่อมาก
ตั้งแต่จำความได้ เราโดนตวาดตลอด แม้จะไม่เคยโดนแกตี ส่วนใหญ่ก็ปัญหาเล็กน้อยมาก เช่นลืมกุญแจ หรือพ่อลืมของ แล้วเราไม่รู้ สุดท้ายโดนตวาดว่าทำไมไม่ช่วยดู แต่ก็มีบ้าง เวลาที่ใจดี ก็ดีใจหายจริงๆ จริงๆแล้วพ่อเราเป็นคนที่มีความสามารถมากคนหนึ่ง active ตลอดเวลา ผ่านมาทุกวงการด้วยความสามารถ จนเป็นที่ยอมรับ และก็ทำหน้าที่พ่อแบบไม่ขาดตกบกพร่อง ส่งเสียเรา สนับสนุนเราช่วงวัยเรียนมาอย่างดี
เราเองก็ไม่ใช่คนเหลวไหล เราเป็นคนหัวไว เรียนรู้ไวมาก การเรียนดีมากจนได้เกียรตินิยม ไปแลกเปลี่ยนมาหลายที่ ที่เราทำแบบนี้ เพราะเชื่อว่า สักวันเขาจะเลิกตวาดเรา ภูมิใจในตัวเราสักที และยอมรับความฝันของเรา
พอเราจบมาก็มีบริษัทเรียกไปสัมภาษณ์ แต่ติดตรงที่เราไป Work & Travel มัน 4 เดือน เขาเลยไม่รอ แต่เปิดโอกาสให้ไปสัมภาษณ์อีก เมื่อตำแหน่งว่าง แต่พอกลับมาปุ๊บ พ่อไม่อนุญาติให้เราไปทำงานนอกบ้าน ให้เราสืบทอดกิจการ ซึ่งเป็นกิจการใหม่ ที่แกกำลังจะสร้าง กิจการเดิมให้พี่คนอื่นดู
ประเด็นคือเราเรียนสายวิทย์มา วิทย์จ๋าเลย แต่ทำพวกธุรกิจได้ เพราะเคยไปแข่ง แล้วชอบ เลยศึกษา ก็ได้รางวัลมาบ้าง ไม่ถึงกับเกลียด ไม่ชอบ แค่ไม่ถนัด เขาก็บังคับเรา ทะเลาะกันต่างๆนาๆ ตั้งแต่เบาไปจนถึงบ้านเกือบแตก เราพยายามเอาเหตุผล ทุกสิ่งอย่าง ทั้งพูดอ้อม ไล่มาจนพูดตรงๆ เขาไม่ฟัง เราเลยขอเรียน ตอนแรกก็ไม่ให้ แต่เวลาพาเราไปเจอผู้ใหญ่ หลายท่านถามทำไมไม่ให้เราเรียนต่อ หนักๆเข้าเลยยอม
แต่จน ณ บัดนี้ เขาไม่เคยอ่อนข้อให้เรา ความโมโหร้ายไม่เคยลดลงไป อย่างเมื่อกี้ ไปทำธุระก่อนกลับบ้าน พ่อเป็นคนขับ และบอกไม่ให้เราลงรถ แต่เราขอลงเพราะจะไปช่วยถือของ พอจะกลับ พ่อถามหากุญแจรถจากเรา เราบอกพ่อเป็นคนเก็บ เพราะเราเห็นพ่อล็อครถ แต่พ่อเข้าใจว่าพ่อลืมกุญแจไว้ในรถ เลยตวาดเราเสียดังมาก ทั้งเอามือทุบรถ ถีบรถ ตะคอก ตะโกนใส่เราอย่างบ้าคลั่ง ว่าเราลงรถทำไม เราก็มองไม่เห็นหรอกว่ามีกุญแจคาอยู่ไหม เพราะมันค่อนข้างมืด ตอนนั้นเราอายคนมาก รวบรวมสติโทรหาช่างรถแถวนั้น พ่อกลับเข้าไปเช็คใหม่ ปรากฎว่า จนท. เอากุญแจรถมาคืนให้ พ่อไม่ขอโทษเราสักคำ ก่อนเข้าบ้าน จะซื้อกับข้าว เราเลยไม่ลงรถ พ่อมาเปิดประตูแบบแรงๆถามว่าจะลงไหม ตอนนั้นเราโมโหมากๆ พยายามกดอารมณ์ตัวเองไว้ แต่ไม่อยู่ เลยตะโกนว่า “ไม่ลงค่ะ” แต่เอาจริงๆ น้ำเสียงคือไม่ได้แย่ แค่ตะโกนให้เขาได้ยิน เพราะเขาอยู่นอกรถ เท่านั้นแหละ เขาโมโหมาก กลับขึ้นรถ เหยียบมิดจนแทบจะชนคนอยู่แล้ว
หลายครั้งที่เขาเป็นแบบนี้ โมโหใส่เราแบบนี้ หนักมาก แทบจะเขวี้ยงอะไรที่ใกล้มือใส่เรา เราอดทน อดกลั้น กลั้นได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
เราอยากถามว่า มีใครเจอแบบนี้บ้าง แล้วทำยังไง ปรับตัวยังไง มีเคสที่หนักกว่าเราอีกไหมคะ? เรามืดแปดด้านเหลือเกิน จนไปหาหมอ เพราะเราคิดอยากไปหลายรอบแล้วค่ะ ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แล้วพ่อก็ท้าด้วย แต่เราคิดถึงแม่ เราเลยพยายามสงบสติอารมณ์ไว้ ถ้าไม่มีแม่ เราคงไปนานแล้ว
ยาวมาก แต่ขอขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะคะ